etat:
- dowódca batalionu - 1 podpułkownik, 1 pistolet osobisty,
- kierowca samochodowy - 1 st. pancerny, 1 kbk z bagnetem,
- ordynans osobisty - 1 pancerny, 1 kbk z bagnetem,
pojazd:
- 1 samochód osobowo-terenowy Laffly S15R.
Opracowali: ppłk Krzysztof M.Gaj, Robert Wasilczuk, Marek Gabryszuk1)
etat:
pojazd:
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
etat:
pojazdy:
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
|
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
etat:
pojazd:
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
etat:
pojazdy:
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
|||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
uwagi:
Drużyna dzieliła się na 3 czteroosobowe patrole, każdy w składzie: dowódca, celowniczy rkm, 2 kierowców, 2 motocykle. Dowódca drużyny był jednocześnie dowódcą pierwszego patrolu.
etat:
pojazdy:
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
etat:
pojazd:
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
etat:
pojazd:
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
Samochód radio pozyskano z nadwyżki sprzętowej 10 BK. W etacie typu pojazdu i radiostacji nie określono, jednak ze względu na liczebność patrolu i jednostkę, z której otrzymano pojazd, należy wykluczyć inne typy sprzętu.
etat:
pojazd:
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
UWAGA:
Na rysunku przedstawiony pojazd etatowy, w rzeczywistości – zobacz rekonstrukcję etatu zmodyfikowanego przez mjr Łuckiego.
etat:
pojazd:
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
etat:
pojazd:
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
etat:
pojazd:
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
etat:
pojazdy:
|
|||||||||
|
|||||||||
|
|||||||||
|
uwagi:
W podanym etacie nie wyszczególniono żadnego podziału wewnętrznego kwatermistrzostwa. Jednak z nazw stanowiska można wnioskować, że taki podział istniał. Płatnik, kierowca samoch.-mot., ordynans-osobisty, podoficer rachunkowo-materiałowy, podoficer rachunkowo-pieniężny, pisarze stanowili jeden zespół. Pod ten zespół podlegały dwa kolejne: służba żywnościowa baonu - podoficer żywnościowy, pomocnik podoficera żywnościowego i kierowca samochodowy oraz służba uzbrojenia - podoficer broni i gazowy-rusznikarz, puszkarz i kierowca samochodowy (z taboru). Prócz tego można tu wyodrębnić służbę sanitarną w składzie: lekarz, podoficer sanitarny, kierowca samoch.-mot., ordynans-osobisty i patrol sanitarny (d-ca patrolu, 2 sanitariuszy).
21 batalion czołgów lekkich miał w etacie jednego sanitariusza więcej niż 1 i 2 batalion czołgów (7TP).
Niestety założenia systemu funkcjonowania służby sanitarnej w broni pancernej są na tyle słabo opisane, że szczegółów należy się tylko domyślać. Ogólny system funkcjonowania służby zdrowia w WP, polegał na tym, że ewakuację rannych przeprowadzano „na siebie”, tzn. patrole sanitarne na szczeblu kompanii ewakuowały rannych z pola walki (tych, którzy byli niezdolni do samodzielnego wycofania się na tyły), na noszach do tzw. „gniazd rannych”, organizowanych na tyłach kompanii.
Po udzieleniu pierwszej pomocy (założeniu opatrunku osobistego) i wstępnej selekcji, ranni wymagający dalszej pomocy byli transportowani do batalionowych punktów opatrunkowych (BPO). Lekko ranni – do punktów tych udawali się samodzielnie, zabierając ze sobą karabin i 5 nabojów, ciężej ranni - na noszach przez kompanijny patrol sanitarny, za pomocą środków transportowych służby zdrowia lub powracającego, pustego transportu zaopatrzeniowego.
BPO był rozwijany przez lekarza batalionu. W punkcie tym lekarz batalionu miał do dyspozycji podoficera sanitarnego i patrol sanitarny. O miejscu rozwinięcia batalionowego punktu opatrunkowego powiadamiano wszystkie pododdziały, naczelnego lekarza pułku i szefa sanitarnego dywizji.
Lekarz przeprowadzał podstawowe czynności medyczne i proste zabiegi chirurgiczne, określane ogólnie, jako „zaopatrywanie rannych”. Przez zaopatrywanie rannych należy rozumieć oczyszczanie ran, usuwanie ciał obcych i odłamków kości, podwiązywanie naczyń krwionośnych, a także
dokonywanie amputacji, jeśli trzeba było „dokończyć” np. po odłamku. Po „zaopatrzeniu” lekarz dokonywał kolejnej selekcji. Ranni wymagający ewakuacji do szpitali polowych kierowani byli do tzw. „stacji wozów” (sanitarnych), którą organizował w bezpośredniej bliskości BPO oddział sanitarny związku taktycznego. W tym momencie rola służb batalionu się kończyła.
Specyfika broni pancernej powodowała, że już na pierwszy rzut oka widoczne są pewne odstępstwa od ogólnie przyjętych zasad. Po pierwsze nie ma rozwiniętej służby sanitarnej w kompaniach czołgów. Jest to z jednej strony zaskakujące, z drugiej warto zauważyć, że bezpośrednio walczą na linii tylko załogi czołgów, czyli w sumie 147 ludzi, to jest mniej niż walczących w standardowej kompani piechoty.
Zgodnie z „Regulaminem Broni Pancernej” (Punkt 197. Ewakuacja rannych i opieka lekarska):
„Opiekę lekarską zapewnia lekarz batalionu. Rannych na polu walki przekazują jednostki czołgów zasadniczo współdziałającym lub napotkanym oddziałom broni pieszych lub konnych; w wyjątkowych wypadkach mogą ewakuować swych rannych do najbliższych punktów opatrunkowych piechoty.
Pusty tabor batalionu czołgów należy wykorzystać do ewakuacji rannych z pola walki. Do ewakuacji rannych i chorych lekarz batalionu dysponuje patrolem sanitarnym i samochodem sanitarnym.”
Stan osobowy: |
|
|||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Uzbrojenie: |
4 c.k.m. wz.30, 3 r.k.m. wz.28, 73 karabinki z bagnetem, 21 pistoletów, 26 bagnetów, 4 pistolety osobiste oficerów nie figurowały w etacie i ewidencji kompanii. |
|||||||||||
Wyposażenie: |
3 samochody osobowo-terenowe,
8 samochodów ciężarowych kategorii ładowności „do 1 tony”, 4 samochody ciężarowe kategorii ładowności „do 2 ton”, 1 samochód radio PF 618, 1 ambulans sanitarny, 12 motocykli z koszem. |