- ‹ poprzednia
- Strona 58 z 168
- następna ›
Regulamin piechoty - część III - kompania karabinów maszynowych - walka - rozdział G
ROZDZIAŁ G.
PLUTON BRONI TOWARZYSZĄCEJ.
1. Postanowienia ogólne.
§ 231. Charakterystyka plutonu broni towarzyszącej.
Pluton broni towarzyszącej wchodzi w skład kompanii karabinów maszynowych.
Dowódca kompanii karabinów maszynowych na podstawie rozkazu dowódcy batalionu wyznacza plutonowi broni towarzyszącej zadania, określając ogólnie stanowisko, cele i czas wykonania.
Dobrze użyty pluton ma możność zgrania ruchu z ogniem, a tym samym zapewnienia ciągłości wsparcia ogniowego.
Skład plutonu broni towarzyszącej jest następujący:
- dowódca plutonu,
- zastępca dowódcy,
- obserwator (z dalmierzem),
- dwa działony moździerzy,
- dwie biedki amunicyjne.
Prócz tego dowódca kompanii karabinów maszynowych żąda od odwodowych oddziałów strzeleckich (gdy położenie bojowe tego wymaga) pomocy w przenoszeniu amunicji.
Dowódca plutonu broni towarzyszącej podlega bezpośrednio dowódcy kompanii karabinów maszynowych.
W szczegółach do obowiązków dowódcy plutonu należy:
- wybór ukrytej drogi i sposobu posuwania się plutonu,
- wybór stanowisk ogniowych,
- podział zadań ogniowych dla działonów moździerzy,
- kierowanie ogniem plutonu,
- określenie chwili i sposobu zmian stanowisk,
- utrzymanie łączności z działonowymi, dowódcą kompanii karabinów maszynowych i dowódcą jednostki, którą wspiera,
- troska o uzupełnienie amunicji, obsługi i części zapasowych.
§ 234. Zastępca dowódcy plutonu.
Obowiązki zastępcy dowódcy plutonu podaje § 84. W zasadzie znajduje się zawsze przy plutonie bądź przy pojedynczym działonie na stanowisku ogniowym.
§ 235. Zasady działania plutonu.
Dla ułatwienia dowódcy plutonu natychmiastowego działania na jeden i ten sam cel obydwoma działonami należy plutonu używać w miarę możności w całości zwłaszcza wówczas, gdy zachodzi potrzeba ześrodkowania ognia lub zaskoczenia.
Trzymanie obu działonów razem ułatwia w dużym stopniu zaopatrywanie. Pamiętać jednak trzeba, że dla uniknięcia strat działony nie mogą być zbyt blisko siebie.
Dowódca pułku może, zwłaszcza w działaniach zaczepnych, nakazać skupienie plutonów broni towarzyszącej z innych batalionów temu, na którego przedpolu będzie duża ilość gniazd karabinów maszynowych (zwłaszcza umocnionych w terenie) lub gdy trzeba będzie zrobić wyrwę w przeszkodach z drutu kolczastego.
Również ze względu na mniejszy pas bezpieczeństwa niż artylerii można zapewnić ześrodkowanym ogniem moździerzy na niektórych odcinkach lepsze przygotowanie ogniowe szturmu piechoty niż inną bronią.
W razie łączenia plutonów w jedno większe zgrupowanie dowódca pułku ustanawia dowódcę całości, który wówczas dostaje zadania wprost od niego lub odnośnego dowódcy batalionu.
Łączenie plutonów w działaniach obronnych będzie należało do rzadkości.
Pluton broni towarzyszącej można rozdzielić w niektórych wypadkach, dając działonom ściśle określone zadania, stosownie do § 216.
Dowódca plutonu broni towarzyszącej nawiązuje i utrzymuje łączność z:
- dowódcą kompanii karabinów maszynowych,
- swymi działonowymi,
- punktem amunicyjnym,
- wspieranymi oddziałami strzeleckimi.
Ze względu na niewielkie zwykle odległości między działonami moździerzy w walce dowódca plutonu ma możność ściągnięcia działonowych do siebie i zaznajomienia ich z zadaniem. Po umówieniu znaków i sygnałów dźwiękowych oraz głosowych może bezpośrednio dowodzić i kierować ogniem plutonu broni towarzyszącej.
Łączność z dowódcami oddziałów strzeleckich, które pluton wspiera, nawiązuje się przed samą walką przez bezpośrednie obopólne zapoznanie się z zdaniami i sposobami wsparcia.
W tych wypadkach dowódca plutonu broni towarzyszącej utrzymuje w czasie walki łączność przez osobistą obserwację wspieranej jednostki. Obserwuje sam i przez swojego obserwatora przedpole wspieranej jednostki, aby jak najszybciej reagować na widoczne potrzeby i na żądania wsparcia ogniowego wyrażone przez pociski wskaźnikowe z innych broni (np. granatników).
Często w natarciu zapewnienie ciągłości wsparcia ogniowego zależeć będzie od posiadania linii telefonicznej, której przydział powinien zapewnić dowódca batalionu (zazwyczaj na wniosek dowódcy kompanii karabinów maszynowych).
Szczególnie ważne będzie stworzenie wówczas połączeń telefonicznych według następującej kolejności:
- linii ogniowej między punktem obserwacyjnym dowódcy plutonu a stanowiskiem ogniowym plutonu,
- linii między dowódcą wspieranym a dowódcą plutonu broni towarzyszącej,
- linii między dowódcą plutonu broni towarzyszącej a punktem amunicyjnym.
Łączność z dowódcą batalionu (dowódcą kompanii karabinów maszynowych) będzie zazwyczaj osobista lub wykorzystana będzie do tego linia telefoniczna tego dowódcy kompanii, na którego odcinku jest punkt obserwacyjny dowódcy plutonu broni towarzyszącej.
§ 237. Zaopatrywanie w amunicję.
Punkt amunicyjny powinien być w miejscu możliwie ukrytym, niezbyt daleko od stanowisk ogniowych, z ukrytymi drogami tak do punktu amunicyjnego jak i do stanowisk. Dostarczenie amunicji z punktu amunicyjnego plutonu do działonów moździerzy odbywa się biedką, a jeśli teren na to nie pozwala, przez amunicyjnych i (w razie potrzeby) przez strzelców przydzielonych ze strzeleckich oddziałów odwodowych.
2. Natarcie.
a) Wykonanie ruchu w ogniu dalekim organizuje i przeprowadza dowódca plutonu broni towarzyszącej w myśl zasad § 89, 90.
b) Służbę obserwacyjna - alarmową (przeciwlotniczą, przeciwgazową) pełni obserwator. W razie działania lotnika pluton postępuje w myśl zasad § 86-c Reg. piech. cz. I.
Przy ostrzeliwaniu pociskami gazowymi należy się zachować w myśl zasad § 101 Reg. piech. cz. I.
c) Obserwator dowódcy plutonu posuwa się w pobliżu dowódcy i niezależnie od służby obserwacyjno-alarmowej wyszukuje dla siebie dogodne punkty obserwacyjne położone blisko osi marszu lub w rejonie plutonu.
§ 239. Przesuwanie punktu amunicyjnego.
Dopóki sprzęt jest na biedkach, biedki amunicyjne posuwają się za plutonem.
Od chwili zdjęcia sprzętu biedki amunicyjne i sprzętowe tworzą wraz z przydzieloną obsługą zapasową punkt amunicyjny, który pod dowództwem zastępcy posuwa się lub zatrzymuje w myśl wskazówek dowódcy plutonu.
Część amunicji z biedek sprzętowych zabierają ze sobą amunicyjni działonów.
Amunicję z pobliskiego punktu amunicyjnego plutonu donoszą na stanowiska ogniowe amunicyjni, a w terenie zakrytym - obsługa punktu amunicyjnego, dowożąc ją na biedkach lub donosząc.
Przy dalszym posuwaniu się plutonu w przód obsługa punktu amunicyjnego zabiera resztę amunicji pozostawionej na stanowisku ogniowym i posuwa się na inne stanowisko, wskazane przez dowódcę plutonu.
W terenie otwartym, gdy posuwanie się z zaprzęgami jest niemożliwe, trzeba nieraz zatrzymać biedki amunicyjne dość daleko od sprzętu; wówczas obsługa punktu amunicyjnego, wzmocniona przydzielonymi strzelcami z oddziałów odwodowych, tworzy pośrednie ogniwo, donosząc amunicję możliwie blisko stanowisk ogniowych, skąd zabierają ją amunicyjni działonu.
Rozkaz do natarcia opiera się na tych samych czynnikach co rozkaz dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych (§ 92).
Sam rozkaz musi być prosty i tym krótszy, im mniej jest czasu.
Najprostszy rozkaz polega na wyznaczeniu działonom zadania i określeniu ich stanowisk ogniowych.
Gdy jest czas, zwłaszcza w natarciu z podstawy wyjściowej, należy:
- zorientować działonowych w położeniu,
- wskazać w terenie przedmioty natarcia oddziałów strzeleckich,
- wyznaczyć główne zadania na cały czas natarcia, - przygotować zawczasu dane ognia do wykonania tych zadań,
- zająć już na podstawie wyjściowej stanowiska (zasadniczo ukryte) w pobliżu takich punktów obserwacyjnych, które im umożliwią wykonanie wsparcia przez dłuższy czas,
- zorganizować obserwację i łączność, umożliwiając dobry i nieprzerwany wgląd w położenie i potrzeby nacierających oddziałów, zwłaszcza w kierunku głównego wysiłku natarcia,
- zapewnić ciągłość ognia przez z góry obrane stanowiska następne, a zmianę ich przeprowadzać kolejno moździerzami szybko i krytymi drogami,
- zapewnić uzupełnianie amunicji przez cały czas walki, gdyż zapas amunicji będzie nieraz rozstrzygał o wypełnieniu zadań,
- działać przez zaskoczenie oraz nie rozpraszać działań na cele i zadania drugorzędne, nie należące do moździerzy.
§ 241. Wybór i zajęcie stanowisk ogniowych.
Stanowisko ogniowe plutonu składa się z punktu obserwacyjnego, stanowisk ogniowych i zapasowych (działonów) oraz punktu amunicyjnego.
Punkt obserwacyjny musi zapewnić wgląd w przedpole pasa działania batalionu, widoczność wspieranych oddziałów i jak najlepsze kierownictwo ogniem działonów.
Na punkcie obserwacyjnym znajduje się oprócz dowódcy plutonu obserwator (z dalmierzem), który odmierza lub ocenia odległość oraz zapewnia ciągłość obserwacji.
Jeżeli punkt obserwacyjny nie może objąć całości odcinka, trzeba zorganizować dodatkowe punkty obserwacyjne, albo nawet zdecydować się na rozdział plutonu moździerzy. Powstałe wówczas trudności łączności usuwa dowódca plutonu przy pomocy środków batalionu.
Stanowiska ogniowe powinny być ukryte i znajdować się jak najbliżej punktu obserwacyjnego.
Niejednokrotnie trzeba będzie zrezygnować z wygodniejszych stanowisk ogniowych na korzyść zbliżenia ich do punktu obserwacyjnego. Często dla utrzymania ciągłości wsparcia ogniowego należy wydłużyć odległość między obserwatorem a stanowiskiem ogniowym przez przydział telefonicznej linii ogniowej.
Rozkazy ogniowe dla działonów należy wydawać zasadniczo głosem.
Na punkcie obserwacyjnym unikać niepotrzebnych ruchów i skupień, zwłaszcza przy wytyczaniu.
Warunki stanowisk ogniowych działonu i ich zajęcie w szczegółach podaje § 220.
Punkt amunicyjny powinien być’ blisko stanowisk ogniowych.
Na podstawie wyjściowej należy złożyć przy działonach większą ilość amunicji, w miejscu przygotowanym i zabezpieczonym. Do punktu amunicyjnego plutonu należy podsunąć amunicję z wozów kompanijnych.
Przy zmianie stanowisk wprzód posuwa się punkt amunicyjny do nowego stanowiska, przy czym jego dowódca troszczy się o amunicję na starym stanowisku ogniowym, jeśli ją pozostawiono.
Uzupełnianie punktu amunicyjnego plutonu, na żądanie dowódcy plutonu broni towarzyszącej, zapewnia dowódca kompanii karabinów maszynowych.
W ogólnym planie wsparcia ogniowego należy przewidzieć zadania dla moździerzy.
Głównym zadaniem plutonu broni towarzyszącej będzie niszczenie gniazd ciężkich karabinów maszynowych. Gdy własne oddziały strzeleckie zbliżą się do przedmiotu natarcia, pluton musi zasypać ogniem okopy nieprzyjaciela, aby ułatwić szturm.
Wsparcie plutonu moździerzy polega na ostrzeliwaniu ujawnionych gniazd broni maszynowej i towarzyszącej nieprzyjaciela, znajdującej się w miejscach zakrytych i zatrzymujących ruch oddziałów własnych, zwłaszcza w kierunku głównego wysiłku.
W czasie walki i w zależności od jej przebiegu wsparcie polega na:
- kierowaniu ognia plutonu broni towarzyszącej natychmiast na te miejsca, których ostrzeliwanie przez inne środki ogniowe piechoty jest za słabe lub niemożliwe, a ogień przeciwnika zadaje straty i uniemożliwia własne posuwanie się naprzód; będą to przede wszystkim ciężkie karabiny maszynowe przeciwsztormowe, które moździerze powinny zniszczyć; miejsca te mogą wskazać przede wszystkim granatniki pociskami wskaźnikowymi;
- robienie wyrw w przeszkodach z drutów kolczastych zależnie od potrzeb i rozporządzalnej amunicji (ilość i rodzaj).
W boju spotkaniowym należy ograniczyć ilość zadań przypadających moździerzom (§ 259).
W natarciu, zmierzającym do uzyskania dogodnych wyjść z ciaśnin, przy forsowaniu rzek itp. ogień działonów powinien przede wszystkim zwalczyć te gniazda ciężkich karabinów maszynowych, broni towarzyszącej i artylerii piechoty, które najwięcej utrudniają wykonanie zadania. Dobre wyniki daje użycie pocisków dymnych.
Spośród tej dużej ilości zadań dowódca ze względu na ograniczone możliwości amunicyjne musi wybrać tylko najważniejsze, w których nie może go zastąpić żadna inna broń.
Dowódca pułku może wzmocnić nacierający batalion jednym, a czasem nawet dwoma plutonami broni towarzyszącej z innych batalionów. Wówczas dowódcą takiego zgrupowania będzie dowódca kompanii karabinów maszynowych, a celem - wytworzenie przewagi ogniowej w środku ciężkości natarcia batalionu (pułku).
Zmianę stanowisk przeprowadza dowódca plutonu broni towarzyszącej w myśl zasad § 222.
Dla ciągłości wsparcia ogniowego zmianę stanowisk wykonuje działonami moździerzy.
Szturm.
§ 244. Przygotowanie i zachowanie się w czasie szturmu.
W czasie szturmu pluton broni towarzyszącej pozostaje na ostatnio zajmowanych stanowiskach ogniowych.
Szturmujące oddziały będą w tej chwili pozbawione możliwości wsparcia ogniem własnej artylerii i większości karabinów maszynowych, a zadanie to spada teraz na działony moździerzy, zwłaszcza w tych wypadkach, kiedy ciężkie karabiny maszynowe przeciwsztormowe przeciwnika zatrzymują ruch własnych oddziałów.
W czasie wykonywania szturmu moździerze przenoszą w razie potrzeby swój ogień głębiej i na boki, zamykając przeciwnikowi odwrót i uniemożliwiając mu podsunięcie odwodów i działanie ze skrzydeł (osłona szturmu).
Każde osiągnięcie powodzenia musi zastać moździerze w pełnej gotowości do udzielenia pomocy ogniowej w walce wewnątrz ugrupowania nieprzyjaciela oraz do natychmiastowego wsparcia ogniowego wyczerpanych własnych oddziałów, w odpieraniu przeciwuderzeń. Jest to chwila najkrytyczniejsza dla nacierającego, gdyż straty własne, pomieszanie oddziałów oraz konieczność uporządkowania i przegrupowania czynią te jednostki chwilowo wrażliwymi na przeciwuderzenia. Najskuteczniejszą pomoc ogniową może wtedy zapewnić właśnie broń stromotorowa, mniej skrępowana warunkami strzelania.
Na wsparcie walki wewnątrz ugrupowania i odpieranie przeciwuderzeń dowódca plutonu musi zachować sobie amunicję.
§ 245. Zachowanie się po szturmie.
Zmiana stanowisk ogniowych w przód odbywa się dopiero wtedy, gdy natarcie osiągnęło swój cel. Dowódca plutonu jednym skokiem podciąga pluton jak najbliżej pierwszego rzutu nacierających oddziałów i zaczyna ogień, kierując nim stosownie do potrzeb pościgu, wsparcia lub osłony dalszego natarcia. Jest to zazwyczaj chwila przełomowa, kiedy własna artyleria nie ma jeszcze możliwości działania, a moździerze mogą ją chwilowo całkowicie zastąpić.
Prawie zawsze przy zmianie stanowisk należy punkt amunicyjny podsunąć do przodu i uzupełnić amunicję.
§ 246. Zachowanie się przy zatrzymaniu natarcia.
Przy zatrzymaniu natarcia obowiązują postanowienia § 102.
Moździerze są zdolne i powołane do współdziałania w wykorzystaniu powodzenia natarcia przez:
- niszczenie swym ogniem cofających się rozbitych oddziałów nieprzyjaciela, zwłaszcza przy przejściach przez ciaśniny,
- ostrzeliwanie głębiej ugrupowanych oporów przeciwnika,
- branie udziału w pościgu, dając oddziałom w razie napotykania oporu natychmiastowe wsparcie, zastępujące w wielu wypadkach ogień artylerii.
Zadania te spełniają moździerze często ze stanowisk odkrytych.
3. Obrona.
Ze względu na małą ilość sprzętu i amunicji moździerze przy obronie pozycji głównej mają prawie wyłącznie zadanie zwalczania nieprzyjacielskiej broni maszynowej i towarzyszącej na podstawach wyjściowych oraz posuwającej się za natarciem, zwłaszcza tej, której ze względów technicznych nie może zwalczać broń płaskotorowa.
Działanie kilkoma działonami na jeden cel daje zawsze bardzo dobre wyniki.
Łączenie kilku plutonów broni towarzyszącej w zgrupowanie wzmacnia i ułatwia manewr ogniowy; stosuje się je jednak tylko wtedy, gdy się rozporządza dużą ilością amunicji.
a) Na dalszym przedpolu.
Ogień moździerzy na dalekie przedpole stosuje się na ogół rzadko, tylko do bardzo ważnych celów.
Ma on na dalekim przedpolu:
- zwalczać broń wspierającą natarcie nieprzyjaciela w granicach donośności broni,
- działać na podstawy wyjściowe natarcia nieprzyjaciela, na miejsca zakryte i na wykryte większe zgrupowania sił żywych.
b) Na przedpolu pozycji głównej .
Zwalczać środki ogniowe przeciwnika działające ze stanowisk ukrytych.
c) Wewnątrz własnej pozycji.
- Zwalczać wysuniętą ciężką broń piechoty nieprzyjacielskiej; wzmocnić ogniowe zapory ryglowe ciężkich karabinów maszynowych dla osłonięcia boków i niedopuszczenia nieprzyjaciela do rozszerzenia wyłomu.
- Przygotować i wspierać ogniem własne przeciwuderzenia na utracony odcinek, a następnie w miarę możności utrudnić nieprzyjacielowi ogniem podciągnięcie odwodów i ruch odwrotowy.
§ 250. Obowiązki dowódcy plutonu.
Obowiązki dowódcy plutonu broni towarzyszącej w organizowaniu obrony podaje § 105. Szczególną uwagę musi zwrócić dowódca plutonu na maskowanie stanowisk przed obserwacją lotniczą.
§ 251. Miejsce dowódcy plutonu.
Miejsce dowódcy plutonu określa § 106,
Każdorazowe zadania ogniowe plutonu broni towarzyszącej są z góry ściśle określone w planie ogniowym dowódcy batalionu.
Do wykonania nakazanych ogni należy bardzo starannie przygotować zawczasu wszystkie dane (§ 42, 44 - 48 i 106) do strzelania przede wszystkim w dzień (a po odpowiednim przygotowaniu danych ognia za dnia - także i w nocy). Jeśli nie ma pewności, że ustalone dane dadzą celny ogień, należy się wstrzymać za uprzednią zgodą dowódcy batalionu.
Stanowiska moździerzy zasadniczo znajdują się w rejonie drugiego rzutu. Jedynie do zadań na dalekim przedpolu, dla zwiększenia donośności moździerzy, można wybrać i przygotować stanowiska zapasowe nawet w pierwszej linii dążąc zawsze do strzelania z ukrycia.
Prócz stanowisk ogniowych należy przygotować stanowiska obserwacyjne dla dowódcy plutonu (działonowych), uregulować służbę dzienną i nocną przy działonach oraz przygotować schrony na amunicję.
Obserwacja musi zapewnić:
- możność rozpoczęcia ognia w odpowiednim czasie na nakazanym odcinku, zwłaszcza przeciw nieprzyjacielskiej broni wspierającej natarcie,
- utrzymanie łączności przez śledzenie wszelkich podawanych sygnałów i ruchów wewnątrz własnego odcinka obrony.
Organizacja punktu amunicyjnego plutonu i uzupełnianie nie napotyka na większe trudności. Zarówno zapas amunicji przy działonach jak punkt (skład) amunicyjny plutonu powinny być zabezpieczone w odpowiednich schronach.
W razie przydzielenia dowódcy batalionu większej ilości działonów tworzy on z nich baterię, w miarę możności pod jednym dowództwem, dając jej zadania w planie ogniowym.
Za przygotowanie i przeprowadzenie ich odpowiedzialny jest wówczas dowódca zgrupowania działonów moździerzy.
Plan ognia polega na przygotowaniu danych ognia w nakazanym odcinku.
Plan ten zawiera dla plutonu broni towarzyszącej zadania główne i dodatkowe. Plan opracowany przez dowódcę kompanii karabinów maszynowych zatwierdza dowódca batalionu.
Dowódca plutonu broni towarzyszącej, na podstawie otrzymanego wyciągu z planu ognia, sporządza dokładny szkic, na którym wrysuje wszystkie cele i dane ognia do każdego celu. Szkic ogniowy powinien być prosty, lecz dokładny, tak aby inne obsługi (zwłaszcza po zluzowaniu) mogły go wykorzystać bez dodatkowych wyjaśnień. Musi też podawać objaśnienia, na jakie sygnały należy wykonać poszczególne zadania oraz skąd i kto je uruchamia (nadaje).
Na noc ogranicza się ilość zadań, zapewniając silne skupienia ogniowe na wyjścia z ciaśnin, z których nieprzyjaciel musi wychodzić, na jary przed pozycję główną itp.
Rozpoczęcie ogni w zaporze głównej odbywa się tylko na sygnał podany w planie ognia lub na podstawie bezpośredniej obserwacji dowódcy plutonu.
Obsługi muszą być dokładnie obeznane ze wszystkimi sygnałami i znakami.
W obronie międzypola pluton działa w myśl planu ognia i na rozkaz dowódcy plutonu.
Duże usługi może oddać pluton broni towarzyszącej przy wsparciu przeciwuderzeń, zwłaszcza takich, gdzie inna ciężka broń piechoty i artyleria nie mają warunków wsparcia piechoty.
Wycofanie plutonu z walki odbywa się w myśl zasad § 109.
4. Opóźnianie ogniowe.
Najskuteczniejszym sposobem walki będą krótkie, lecz gwałtowne ześrodkowania ogniowe na ujawnione źródła ognia nieprzyjaciela oraz na większe jego zgrupowania w ciaśninach, znajdujących się na osiach marszu nieprzyjaciela.
Niejednokrotnie trzeba będzie wysunąć działony moździerzy do przodu, aby mogły działać ogniem do granicy skuteczności.
W działaniach opóźniających działony powinny być tak użyte, aby mogły zapewnić przykrycie oderwania się pierwszych rzutów piechoty.
Pluton broni towarzyszącej wycofuje się na przemian działonami, aby ani na chwilę nie pozbawić piechoty osłony ogniowej.
Amunicję uzupełnia się pozostawiając biedki amunicyjne na osi opóźniania w rejonie przewidywanych stanowisk ogniowych.
5. Odwrót.
W działaniach odwrotowych przypadają moździerzom następujące zadania:
- zwalczanie wysuwanej do przodu ciężkiej broni maszynowej przeciwnika,
- zamknięcie na głównych kierunkach pościgu nieprzyjaciela wszelkich dróg, zwłaszcza korzystnych dla ognia działonu, jak mostów, grobli, przejść, przepraw i innych ciaśnin, przez ześrodkowanie ognia na te miejsca,
- działanie ogniem, i to na największe odległości, na duże zgrupowania nieprzyjaciela i kolumny marszowe, dla zadania im strat oraz powstrzymania pościgu.
Przy wycofaniu się działony opóźniają opuszczając swe stanowiska kolejno, przy czym odejście w razie potrzeby podtrzymania własnych oddziałów powinno nastąpić w ostatniej chwili.
6. Marsz i postój.
W marszu i na postojach dowódca plutonu broni towarzyszącej działa według zasad podanych w § 63 i 64.
W marszu ubezpieczonym pluton broni towarzyszącej posuwa się w kolumnie kompanii karabinów maszynowych.
Jeżeli straż przednia nie ma wsparcia artylerii, wysuwa się go często do kompanii przedniej.
Pluton powinien być stale w pełnej gotowości bojowej, gdyż szybkość rozpoczęcia ognia rozstrzyga o wartości wsparcia.
Dowódca plutonu przyśpiesza wkroczenie ogniowe plutonu przez stałe rozpoznawanie podczas marszu stanowisk, a przede wszystkim punktów obserwacyjnych.
Miejsce dowódcy plutonu podaje § 112.
Zadaniem plutonu broni towarzyszącej w okresie nawiązywania styczności z nieprzyjacielem jest gotowość do natychmiastowego zwalczania nieprzyjacielskich środków ogniowych, powstrzymujących parcie oddziałów wysuniętych.
Pluton rozczłonkowuje się tak, jak na to pozwala zadanie i teren. Porusza się w terenie możliwie zakrytym lub skokami (na przemian działonami) od osłony do osłony za oddziałem wspieranym.
Ruch odbywa się ze sprzętem i amunicją na biedkach. Po zdjęciu sprzętu i amunicji dowódca plutonu wskazuje miejsca ukrycia lub dalszą drogę posuwania się biedek.
W ogniu artylerii stara się unikać strat przez zwiększenie odległości i odstępu, szybkie skoki i omijanie miejsc ostrzeliwanych. Sprzęt i amunicję trzyma na biedkach, każde bowiem przedwczesne zdjęcie utrudnia szybkość poruszania się i wyczerpuje obsługi.
W boju spotkaniowym dla wywalczenia dobrych warunków przyszłego natarcia zadaniem plutonu broni towarzyszącej jest jak najszybsze wsparcie ogniowe ruchu własnych oddziałów. Wzgląd na oszczędność amunicji jednak przemawia przeciw dawaniu plutonowi w tej fazie walki zbyt wielu zadań.
7. Walki w szczególnych warunkach.
W walkach leśnych pluton broni towarzyszącej może działać skutecznie tylko przy zapewnieniu dobrej obserwacji.
Ogień działonów należy skierować przede wszystkim na drogi leśne, przesieki, granice parcel leśnych i polany, na których zazwyczaj znajduje się nieprzyjacielska broń maszynowa. Ogień ten mimo zmniejszonego pola rażenia, wywiera przez spotęgowany huk w lesie potężne wrażenie moralne na przeciwnika.
Stanowiska ogniowe będą przeważnie w pobliżu pierwszych rzutów walczących oddziałów, zwłaszcza w działaniach zaczepnych, dla umożliwienia natychmiastowego, bezpośredniego ich wsparcia.
Tylko w walkach wewnątrz lasu przydziela się poszczególne działony moździerzy do oddziałów, dla zapewnienia ścisłej łączności i współpracy.
Pamiętać należy, że czuły zapalnik granatu przy uderzeniu nawet o gałąź może spowodować wybuch zaraz po strzale i dlatego oś strzału musi być wolna.
Duże ułatwienie przy prowadzeniu ognia może oddać telefoniczna linia ogniowa; niejednokrotnie bez niej nie da się prowadzić ognia.
W walkach nocnych po dokładnym przygotowaniu danych ognia i ewentualnym wstrzelaniu się za dnia wykonanie zadań jest możliwe. Natomiast wszelka improwizacja strzelania nocnego w obronie, a zwłaszcza w natarciu, jest niemożliwa i w żadnym razie nie da pożądanych skutków z powodu niemożności określenia, gdzie się znajdują własne oddziały, oraz niemożności określenia celu i wycelowania broni w kierunku. Te same zasady dotyczą wykonania ognia we mgle lub zadymieniu.
W noc księżycową, zwłaszcza przy szacie śnieżnej, można prowadzić ogień na zasadach zbliżonych do warunków dnia, jednakże na odpowiednio zmniejszone odległości.
Należy pamiętać, że moździerz daje bardzo duży płomień wylotowy i łatwo zdradza stanowisko; stąd konieczność działania w nocy również z ukrycia.
Nieprzyjaciel broniący się w miejscowościach wykorzysta przede wszystkim wszelkie ochrony i umocnienia naturalne dla swej broni, jak budynki, barykady itp.
Działony moździerzy działają przeważnie na zaobserwowane zgrupowania większych sił, a przy użyciu ciężkich granatów niszczą budynki i barykady, z których strzela broń maszynowa.
Działanie moździerzy w tych wypadkach jest zazwyczaj utrudnione brakiem wglądu i niebezpieczeństwem rażenia własnych oddziałów. Będzie więc polegało na uprzednim dokładnym rozpoznaniu, a następnie na wykonaniu krótkich, lecz silnych ześrodkowań ogniowych. Przy walkach o miejscowości działony moździerzy mogą swym ogniem zamknąć całkowicie ruch na ulicach.
W walkach ulicznych przydziela się zazwyczaj działony do samodzielnych grup szturmowych.
W walce z kawalerią używa się ognia moździerzy podobnie jak ciężkich karabinów maszynowych (§ 208) do zwalczania tych samych celów.
Zaskoczenie kawalerii gwałtownymi nawałami ogniowymi może dać ze względu na popłoch koni i trudność ukrycia się kawalerii doskonałe wyniki.
Działony moździerzy wspierają walkę o przeprawy według zasad § 202-203, biorąc pod ogień cele utrudniające bezpośrednio przeprawę jak również źródła ogniowe nieprzyjaciela działające z głębi jego ugrupowania.
- ‹ poprzednia
- Strona 58 z 168
- następna ›