Na podstawie książki Ryszard Rybka, Kamil Stepan "Najlepsza Broń - Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja"
Mobilizacja została rozłożona na 3 okresy, a mobilizowane jednostki podzielona na grupy w zależności od miejsca mobilizacji i zadań po zmobilizowaniu.
Grupy oznaczone zostały kolorami. W takim samym kolorze drukowano karty powołania wręczane rezerwistom, właścicielom koni i środków transportu. W okresie pokojowym imienne karty powołania do służby czynnej były deponowane w starostwach, a w województwach wschodnich także na posterunkach policji. Po otrzymaniu depeszy gońcy z urzędów i policjanci mieli dostarczyć karty powołania.
Okres pierwszy (nazywany okresem zagrożenia)
Okres przygotowawczy mający ułatwić i/lub umożliwić sprawne przeprowadzenie mobilizacji, oraz chronić jej przebieg. Mobilizacja ta nie była w żaden sposób obwieszczana. Podczas tego okresu planowano powrót jednostek będących poza swoimi garnizonami. Następnie między innymi:
- wprowadzenie stanu czujności i dyżurów w jednostkach,
- wstrzymanie urlopów,
- rozwiązanie kursów doskonalenia dla kadry zawodowej i kursów podoficerskich w centrach wyszkolenia,
- wzmocnienie stanu pokojowego, poprzez wywołanie na "ćwiczenia nadzwyczajne" rezerwistów najmłodszego rocznika oraz oficerów rezerwy ostatniej promocji,
- powiększenie stanów posiadania koni i środków przewozowych w jednostkach mobilizujących,
- wykonanie zmian przydziałów kadry, celem przyspieszania objęcia stanowiska, jeżeli osoba miała przydział do jednostek mobilizowanych w trybie alarmowym,
- postawienie na stopie wojennej:
- zalążków dowództw szczebla operacyjnego,
- oddziałów bojowych lotnictwa i obrony plot. i sieci dozorowania plot.,
- jednostek kolejowych,
- jednostek terenowych wywiadu i kontrwywiadu,
- niektórych jednostek liniowych i KOP (stacjonujących w pobliżu granicy).
Każde z powyższych zarządzeń było indywidualne, a przez to informacja o jakimś zdarzeniu wykryta przez przeciwnika, nie dawała obrazu całości. Dbano też o możliwy powód do wytłumaczenia takiego działania poprzez niemobilizacyjny charakter.
W okresie zagrożenia miały zostać zorganizowane jednostki w grupie Zielonej. Były to jednostki:
- osłonowe stacjonujące w garnizonach nadgranicznych,
- wzmocnienie oddziałów KOP, Policji Państwowej i Straży Granicznej,
- osłonowe pułki kawalerii,
- 10 Brygadę Kawalerii (należała do wojsk pancernych),
- jednostki bojowe lotnictwa (dlatego 1 września eskadry lotnictwa były już rozproszone na lotniskach polowych),
- obrona przeciwlotnicza.
Mobilizacja jednostek Zielonych miała być szybka. Większość jednostek miła być gotowa w ciągu 24 godzin, prawie wszystkie w ciągu 48 godzin. Dbano by rezerwiści do nich przydzieleni byli z najbliższej okolicy.
Terminy gotowości były znaczne literą Z + ilość godzin na zmobilizowanie. Litera Z pochodziła od słowa zarządzenie.
W modyfikacji planu W2 część jednostek z grupy zielonej przeniesiono do nowej grupy brązowej z podgrupami od 1 do 6. Terminy do tych grup oznaczano od G1 do G6.
Okres drugi (nazywany mobilizacją alarmową)
Rozpoczynał właściwą mobilizację, ale jeszcze utajnioną. Terminy gotowości były krótkie, zazwyczaj 48 lub 72 godziny. Terminy oznaczono A + ilość godzin na zmobilizowanie. Litera A pochodziła od słowa alarm. Ponieważ plan był przygotowany na walkę zarówno na wschodzie jak i na zachodzie, to podzielono jednostki na klika kolorów, żeby umożliwić elastyczną mobilizację.
Karty powołania obejmowały rezerwistów, konie i środki transportu. Mobilizacja była nadal imienna, nie ogłaszano jej powszechnie.
Jednostki zostały podzielone na grupy:
- jednostki grupy czerwonej na wschodzie (osłona w rasie wojny z ZSRR),
- jednostki grupy niebieskiej na zachodzie i północy (osłona w razie wojny z Niemcami),
- jednostki grupy żółtej w centrum mające dogodne warunki mobilizacji i transportu (II rzut osłony na wschód lub na zachód),
- jednostki grupy czarnej (Korpus interwencyjny z piechotą, kawalerią i artylerią).
Łącznie we wszystkich grupach kolorowych znalazło się 25 dywizji, dwa obszary warowne, wszystkie brygady kawalerii.
Okres trzeci (mobilizacja powszechna)
Mobilizacja zaczynała się od rozplakatowania obwieszczania wraz z podaniem daty pierwszego dnia mobilizacji. Rezerwiści przewidziani do mobilizacji powszechnej mieli karty mobilizacyjne. Etap ten zmobilizowała 11 dywizji piechoty, w tym 4 rezerwowe.
Aby nie przeciążyć transportu (kolejowego) mobilizacja została podzielona na dwa rzuty. Pierwszy rzut mobilizował się w ciągu maksymalnie 6 dni (zazwyczaj w 3, 4 lub 5 dniu mobilizacji). Drugi rzut rozpoczynał się w 7 dniu mobilizacji, jednak dla utajnienia oznaczany był jako X, a dzień w którym miał obowiązek skończyć mobilizację oznaczano jako, na przykład X+4.