ROZDZIAŁ G.
ZAOPATRYWANIE I EWAKUACJA W RAMACH PUŁKU PIECHOTY.
I. Zasady zaopatrywania.
Dowódca wyższego szczebla musi się starać o zaopatrywanie podległych mu oddziałów.
Ruchome zapasy dowódców przełożonych podsuwa się jak najbliżej środków przewozowych podwładnych. Tylko w ten sposób można zwiększyć wydajność szczupłych środków oddziałów i zmniejszyć ich troskę o zaopatrzenie, na korzyść działania bojowego.
Pułki piechoty otrzymują swe zaopatrzenie z dywizji. Zaopatrywanie uskutecznia się przez wyzyskanie zasobów miejscowych oraz dowóz z kraju tego wszystkiego, czego z zasobów miejscowych nie można dostarczyć.
Każdy dowódca, bez względu na brak organów gospodarczych musi dbać o sprawność i nastrój oddziału przez zapewnienie zaopatrywania.
§ 328. Organizacja zaopatrywania w pułku.
W myśl wytycznych rozkazu dywizyjnego oraz zależnie od położenia bojowego, dowódca pułku reguluje zaopatrywanie oddziałów w swym rozkazie bojowym.
Organem przygotowującym dane do decyzji dowódcy pułku w tych sprawach jest kwatermistrz pułku, który dopilnowuje również wykonania zarządzeń dowódcy pułku.
II. Tabor pułku piechoty.
§ 329. Podział taboru pułkowego.
Tabor pułku piechoty dzieli się na:
- tabor bojowy, w skład którego wchodzą:
- wozy i biedki na broń, amunicję i sprzęt przeciwgazowy,
- wozy i biedki na sprzęt łączności,
- wozy i biedki na sprzęt pionierski,
- wozy sanitarne,
- kuchnie polowe, wozy przykuchenne i furażowe;
- tabor bagażowy, w skład którego wchodzą:
- wozy bagażowe,
- wozy kancelaryjne,
- wozy warsztatowe,
- tabor żywnościowy, w skład którego wchodzą wozy dwóch sekcyj żywnościowych taboru pułkowego.
§ 330. Miejsce poszczególnych części taboru pułkowego w różnych działaniach.
W marszy podróżnym:
- tabor bojowy maszeruje wraz z oddziałami, zgrupowany w batalionach,
- tabor bagażowy maszeruje na końcu pułku, tuż za taborem bojowym ostatniego batalionu.
W marszu ubezpieczonym:
- tabor bojowy maszeruje ze swymi batalionami; część taboru bojowego straży przedniej (kuchnie, wozy przykuchenne i niektóre wozy amunicyjne) maszeruje jednak w kolumnie głównej, według rozkazów dowódcy całości;
- tabor bagażowy całej kolumny zbiera się razem i maszeruje pod dowództwem oficera w miejscu wyznaczonym przez dowódcę kolumny.
Na postoju zdała od nieprzyjaciela:
- tabor bojowy i bagażowy kwateruje ze swymi oddziałami.
Na postoju ubezpieczonym:
- tabor bojowy przy swych batalionach,
- tabor bagażowy, zgrupowany w rejonie, wyznaczonym przez dowódcę całości.
W walce:
- postój taborów bojowych regulują dowódcy batalionów na podstawie rozkazów dowódców pułków,
- postój taborów bagażowych regulują dowódcy pułków lub dywizyj.
Tabor żywnościowy pułku w marszu, na postoju oraz w boju działa według rozkazów dowódcy dywizji.
III. Zaopatrywanie w żywność.
§ 331. Znaczenie sprawnego zaopatrywania.
Sprawnie, regularnie i dobrze działające zaopatrywanie w żywność czyni oddziały zdolnymi do długotrwałych wysiłków i umożliwia dowódcom wyzyskanie ich sił do najwyższego stopnia.
Niedomagania, a nawet chwilowe przerwanie dowozu nie może być jednak nigdy powodem do zaprzestania lub osłabienia nakazanych działań.
Obowiązkiem wszystkich dowódców jest dbać o obfitość i regularność wyżywienia. Jest to szczególna troska dowódcy kompanii, który jest najniższym dowódcą organizującym wyżywienie.
Zaniedbania w tym kierunku demoralizują szybko żołnierzy i obniżają zaufanie do dowódców. Oddział pozbawiony od szeregu dni dowozu żywności nie jest oddziałem pełnowartościowym.
§ 332. System zaopatrywania w żywność.
Tabor żywnościowy pułku pobiera żywność albo na stacji zaopatrywania (stacja kolejowa), albo w punkcie zaopatrywania (miejsce, dokąd dowożą żywność dywizyjne kolumny). Pobraną żywność przewozi do punktów wydawania, w których pobierają ją podoficerowie gospodarczy kompanii na wozy przykuchenne.
Czas i miejsce pobierania żywności przez tabory żywnościowe pułków oraz ruch tych taborów do miejsca pierwszego przeznaczenia, lub wprost do punktu wydawania regulują zasadniczo dowódcy dywizyj. W miejscach pierwszego przeznaczenia oraz w punktach wydawania przechodzą one na czas wydawania żywności pod rozkazy dowódców pułków. Po wydaniu powracają do miejsc, wyznaczonych im przez dowódców dywizyj.
Dowódcy pułków określają w swych rozkazach szczegółowo punkt i czas wydawania żywności na wozy przykuchenne. Punkty wydawania znajdują się zwykle w pobliżu miejsca postoju kuchen polowych, aby skrócić drogę wozom przykuchennym. Wydawanie odbywa się zwykle wieczorem lub w nocy na następny dzień. Na stacjach (punktach) zaopatrywania, oraz w punktach wydawania unikać skupiania taborów i przygotować obronę przeciwlotniczą. Odpowiednie rozmieszczenie taborów, w miarę możności ukryte, ścisłe regulowanie ruchu i przestrzeganie godzin, pozwolą uniknąć lub zmniejszyć skutki napadu lotniczego i umożliwią utrzymanie ciągłości zaopatrzenia.
Tabor żywnościowy dzieli się na dwie sekcje, które na przemian pełnią czynności sekcji:
- pobierającej (próżnej) i
- rozdzielającej (pełnej).
Jedna sekcja przewozi żywność na jeden dzień dla pułku piechoty (bez mięsa).
Niekiedy tabor żywnościowy pułku rozdziela się między bataliony. Tabor żywnościowy batalionu będzie wówczas działał tak jak tabor żywnościowy pułku.
Mięso dostarcza rzeźnia dywizyjna, która w zasadzie powinna być wysunięta ku przodowi, aby wozy mięsne pułku mogły pobierać mięso bezpośrednio z rzeźni. Jeżeli rzeźnia musiała pozostać w tyle, dywizyjny tabor mięsny dowozi mięso do punktów styku z wozami mięsnymi oddziałów, gdzie następuje przeładowanie mięsa. Jeżeli zajdzie potrzeba, uboju bydła dokonywają w pułkach rzeźnicy, przydzieleni przez rzeźnię dywizyjną.
§ 334. Wyposażenie w żywność pułku piechoty.
Pułk piechoty wyposażony jest w żywność następująco:
- kompania posiada racje rezerwowe (R) i normalne wojenne (W), z tego część na kuchni i wozie przykuchennym,
- pułk posiada 1 W na T.ż. (tabor żywnościowy).
Porcja rezerwowa stanowi zapas żywności, który naruszyć można tylko na osobny rozkaz dowódcy dywizji.
Na postoju kuchnie stoją w rejonach zakwaterowania oddziałów i wydają strawę w czasie oznaczonym przez dowódcę.
W czasie marszu kuchnie wydają obiad podczas długich odpoczynków (co najmniej dwugodzinnych), zwykle w czasie z góry oznaczonym.
Oddziałom będącym w walce wydaje się strawę zasadniczo wieczorem lub w nocy, w pobliżu linii bojowej, jednak w miejscach, zabezpieczonych przed skutecznym ogniem. Miejsce wydawania strawy oznaczają dowódcy batalionów lub kompanii, biorąc pod uwagę możliwość krytego dojazdu i wydawania w warunkach względnie bezpiecznych. Unikać bezwzględnie większych skupień przy kuchniach oraz przestrzegać porządku i ciszy. Strzelcy wyznaczeni przez drużynowych przynoszą strawę dla swoich drużyn. Kolejność reguluje dowódca kompanii i dowódcy plutonów. W każdym razie nie należy w tym celu z linii bojowej wysyłać więcej, niż ¼ stanu. Niekiedy, konieczne będzie przenoszenie przez żołnierzy kotłów kuchennych do okopów lub w ich pobliże.
Po wydaniu strawy, chleba i t. d. podoficer gospodarczy kompanii załatwia sprawy administracyjne - doręcza pocztę, otrzymuje rozkazy, po czym udaje się z kuchnią do rejonu postoju kuchen batalionu.
Zaopatrywanie w furaż przeprowadza w zasadzie tabor żywnościowy. Zazwyczaj część furażu, a nawet czasami całość, otrzymuje się z wyzyskania zasobów miejscowych. Do przewożenia furażu ma pułk wozy furażowe.
IV. Zaopatrywanie w amunicję.
a) Organizacja i kierownictwo zaopatrywaniem w amunicję jest obowiązkiem dowódców wszystkich szczebli i jedną z ważniejszych czynności dowodzenia. Od wystarczającego zaopatrzenia w amunicję oddziałów walczących zależy nieraz los walki.
b) Zawiadomienie dowódców przełożonych przy każdej sposobności o stanie wyposażenia w amunicję jest obowiązkiem wszystkich żołnierzy.
Każdy żołnierz i oddział musi meldować o konieczności uzupełnienia amunicji, gdy zużyje 50% swego początkowego wyposażenia.
c) Zaopatrywanie w amunicję broni powtarzalnej użytej w walce, jest na ogół możliwe tylko w przerwach walki lub przy znacznym zmniejszeniu jej natężenia. To też oddziały strzeleckie zabierają przed walką ze swych taborów jak największą ilość amunicji.
Zaopatrywanie w amunicję broni maszynowej, stromotorowej i dział musi być ciągłe w każdym położeniu bojowym.
Karność ogniowa jest regulatorem celowego zużycia amunicji i hamulcem jej marnowania.
§ 338. System zaopatrywania w amunicją.
Uzupełnianie amunicji oddziałów walczących idzie od tyłu do przodu.
Zapasy amunicji, znajdujące się w posiadaniu dowódców, są umieszczone w taborze bojowym, na wozach i biedkach amunicyjnych.
Najbardziej nieekonomicznym sposobem przesuwania zapasów amunicji jest przenoszenie jej przez żołnierzy. Dążeniem więc dowódców uzupełniających amunicję w walce musi być podwożenie jej na wozach lub biedkach możliwie blisko czołowych rzutów, przy jak najlepszym wykorzystaniu terenu.
Zapasy amunicji jednostek będących w walce muszą być ugrupowane w głąb, celem zapewnienia ciągłości uzupełniania niższych jednostek z zapasów amunicji jednostki wyższej.
Zapas jednostki będącej w walce, przeznaczony do uzupełniania zużycia bojowego, tworzy punkt amunicyjny danej jednostki. Kierownikami punktów amunicyjnych są zasadniczo podoficerowie broni. Muszą oni znać szczegółowo własne zadanie oraz wiedzieć jakie jest zadanie jednostek zaopatrywanych, gdzie są ich punkty amunicyjne oraz punkt amunicyjny jednostki wyższego szczebli.
Zależnie od położenia i decyzji dowódcy, zapas amunicji może być wyładowany z wozów i biedek.
§ 340. Obsługa punktu amunicyjnego.
W razie potrzeby wyznacza się obsługę punktu amunicyjnego, do której należy:
- przeładowywanie amunicji,
- konserwacja i przygotowanie amunicji do użycia bojowego, ładowanie magazynków, taśm karabinów maszynowych, ostrzenie granatów ręcznych i t. p.,
- utrzymanie łączności z punktami amunicyjnymi jednostki podwładnej,
- w razie niemożności dowozu, donoszenie amunicji do tych punktów amunicyjnych.
Skład obsługi określa dowódca stosownie do zadań.
§ 341. Meldunki stanu amunicji.
Meldunek o stanie i rozmieszczeniu amunicji powinien zawierać: stan bojowy, wyrażony ilością i rodzajem broni (karabin, ręczny karabin maszynowy, ciężki karabin maszynowy, moździerz, granatnik i t. p.), i ilość posiadanej amunicji w sztukach na każdy karabin, ręczny karabin maszynowy i t. p.
Meldunki amunicyjne codzienne wysyła się zasadniczo o g. 18, meldunki doraźne w razie wyczerpania połowy normalnego wyposażenia, bądź w innych wyjątkowych wypadkach.
a) Dowódca pułku (przez swego oficera broni) organizuje i kieruje zaopatrywaniem w amunicję walczących batalionów i oddziałów bezpośrednio podległych. Zasadniczo dowódca pułku nie rozporządza własnym zapasem amunicji. Powinien on dbać o sprawne uzupełnianie zapasów batalionowych przez dywizyjne kolumny amunicyjne. Niezmiernie ważną jest rzeczą, aby wozy batalionów miały wskazany punkt pobierania amunicji. Bataliony mogą je wysyłać wprost do kolumn dywizyjnych lub też będą one kierowane centralnie przez oficera broni pułku.
b) W działaniach zaczepnych dowódca pułku powinien dążyć do zwiększenia zapasu wewnątrz, pułku. Może to osiągnąć przez zwiększenie wyposażenia indywidualnego strzelców i zapasu przy broniach z wozów batalionowych i dopełnienie tych wozów jeszcze przed walką, lub na jej początku. Jeżeli zajdzie nagląca potrzeba przyjścia z doraźną pomocą batalionom walczącym, dowódca pułku może oddać część zapasu amunicji odwodu.
c) W obronie zwiększenie zapasu amunicji jest łatwe przez złożenie części amunicji na stanowiskach bojowych oraz utworzenie punktów amunicyjnych, rozrzuconych w terenie.
d) W działaniach opóźniających można pozostawić odpowiednie zapasy amunicji na poszczególnych pozycjach opóźniających w czasie ruchu taboru amunicyjnego w tył.
§ 343. Rola dowódcy batalionu.
a) Dowódca batalionu reguluje zaopatrywanie w amunicję jednostek podwładnych, dbając równocześnie o uzupełnienie własnych zapasów. Na niego spada ciężar pobierania, dowożenia, rozdzielania i dostarczania kompaniom potrzebnej amunicji. Plan zaopatrzenia oddziałów musi dostosowywać i zmieniać stosownie do położenia.
b) Dowódca batalionu rozporządza zapasem amunicji, znajdującym się w taborze bojowym; może on podporządkować sobie wozy amunicyjne kompanii, a nawet biedki amunicyjne plutonów strzeleckich i kompanii karabinów maszynowych.
c) W działaniach zaczepnych punkt amunicyjny batalionu posuwa się skokami wzdłuż ustalonej osi. Najczęściej uzupełnianie punktów amunicyjnych kompanii strzeleckiej jest możliwe dopiero po osiągnięciu przedmiotów natarcia. Uzupełnianie punktu amunicyjnego kompanii ciężkich karabinów maszynowych musi być stale zapewnione.
d) W obronie dowódca batalionu powinien utworzyć kilka punktów amunicyjnych, unikając skupiania zapasów, przez co zapewnia sprawność zaopatrywania i nie naraża amunicji na zniszczenie. Sposób zaopatrywania w amunicję musi być szczegółowo przygotowany, aż do plutonów włącznie.
e) W działaniach opóźniających dowódca batalionu reguluje ruch taboru amunicyjnego w tył, wyznaczając kolejne punkty do osiągnięcia. W miejscach przewidywanego oporu pozostawia zapas amunicji.
§ 344. Rola dowódcy kompanii strzeleckiej.
a) Dowódca kompanii strzeleckiej utrzymuje zużycie amunicji w granicach celowości. Skupia on często w swojej ręce zapas amunicji plutonów, gdy jednostki te wejdą do walki. Dba przede wszystkim o uzupełnienie amunicji broni maszynowej i granatników, wyznaczając punkt amunicyjny w miejscu zapewniającym dogodne dojście do plutonów. Dosyłanie amunicji do rejonu plutonów jest zasadniczo obowiązkiem dowódcy kompanii. Uzupełnianie amunicji z punktu amunicyjnego kompanii do rejonów plutonów odbywa się zasadniczo biedkami, lecz najczęściej ręcznie.
b) W działaniach zaczepnych główną uwagę należy zwrócić na uzupełnianie amunicji broni maszynowej i granatników. W przewidywaniu trudności zaopatrywania plutony muszą wkraczać do walki ze zwiększonym zapasem indywidualnego wyposażenia. Opróżniony częściowo tabor amunicyjny kompanii należy uzupełnić z zapasu batalionu. Amunicja ręcznych (lekkich) karabinów maszynowych powinna być naładowana w magazynki lub nataśmowana w punkcie amunicyjnym kompanii lub batalionu.
Punkt amunicyjny kompanii posuwa się skokami za walczącymi plutonami.
c) W obronie tabor amunicyjny będzie zgrupowany w myśl wskazówek dowódcy batalionu. Zapasy amunicji kompanii i plutonów można rozmieścić na odcinku obronnym kompanii.
d) W opóźnianiu dowódca kompanii reguluje ruch wozów i biedek amunicyjnych, tworząc w razie potrzeby zapasy na stanowiskach przewidzianego oporu.
§ 345. Rola dowódcy kompanii ciężkich karabinów maszynowych.
Dowódca kompanii ciężkich karabinów maszynowych zapewnia walczącym plutonom stały dopływ amunicji, oblicza jej zużycie, przewiduje uzupełnianie własnych zapasów, organizuje pracę obsługi zapasowej. Ustala każdorazowo miejsce postoju taboru amunicyjnego kompanii (wozów i biedek). Nie dopuszcza do skupiania w jednym miejscu taboru amunicyjnego kompanii.
Personel punktu amunicyjnego tworzy obsługa zapasowa. Należy zachować stałą i bezpośrednią łączność z plutonami ciężkich karabinów maszynowych; personel punktu amunicyjnego musi znać miejsce, do którego ma dostarczać amunicję dla plutonów. Amunicja dosyłana plutonom musi być taśmowana. Szczegóły podaje oddzielna część regulaminu piechoty.
Dowódca plutonu dba o to, aby dopływ amunicji w czasie walki do broni maszynowych i granatnika był zapewniony, utrzymuje karność ogniową, aby zużycie amunicji było celowe. Troszczy się odbieranie amunicji rannym i poległym, jak również o odsyłanie pustych magazynków (taśm).
Przed walką dowódca plutonu powinien wyposażyć strzelców, obsługi ręcznych karabinów maszynowych i granatników w zwiększoną ilość amunicji, stosownie do rozkazu dowódcy kompanii. Dowódca plutonu melduje dowódcy kompanii, do jakiego punktu w rejonie swego plutonu chce aby mu dostarczono amunicję, skąd amunicyjni broni maszynowej i granatników mogą ją już w dalszym ciągu dostarczać do broni. Jednocześnie wycofuje się tam puste magazynki (taśmy).
Dowódca drużyny czuwa podczas walki nad karnością ogniową i stale informuje się o stanie amunicji, zwłaszcza ręcznych karabinów maszynowych. Wysyła amunicyjnych do punktu amunicyjnego. Troszczy się o odbieranie amunicji poległym i rannym, jak również o odsyłanie pustych magazynków (taśm).
V. Zasady ewakuacji
Ewakuacji z pola walki podlegają ranni, zagazowani i chorzy, oraz zużyty materiał wojenny.
Zasadą przy ewakuacji rannych oraz materiału wojennego jest wykorzystanie środków przewozowych, docierających do oddziałów z zaopatrzeniem.
§ 349. Ewakuacja rannych, zagazowanych i chorych.
Każdy ranny, zagazowany i chory, niezdolny do walki, powinien być jak najrychlej odesłany ku tyłowi, a to celem otrzymania natychmiastowej pomocy lekarskiej.
Z kompanii po udzieleniu pierwszej pomocy (założeniu opatrunku osobistego) wycofuje się rannych na batalionowy punkt opatrunkowy, przy czym lekko ranni idą sami, zabierając ze sobą karabin i 5 naboi (resztę amunicji oddają sąsiadom) a ciężej rannych przenoszą na noszach noszowi z kompanijnego patrolu sanitarnego.
§ 350. Ewakuacja zagazowanych w walkach gazowych.
W razie walk gazowych ewakuuje się zagazowanych z całego pułku bezpośrednio z placu boju do punktu opatrunkowego dla zagazowanych, który organizuje naczelny lekarz pułku.
§ 351. Ewakuacja z batalionowego punktu opatrunkowego i z punktu opatrunkowego dla zagazowanych.
Ewakuacja rannych i chorych z batalionowego punktu opatrunkowego, po segregacji dokonanej przez lekarza batalionu, oraz z punktu opatrunkowego dla zagazowanych, odbywa się środkami transportowymi dywizji (kompanii sanitarnej) do głównego (bądź wysuniętego) punktu opatrunkowego, organizowanego przez dywizję.
Ewakuacji z pola walki podlega:
a) sprzęt zdobyczny, który wyjątkowo mogą zatrzymać dowódcy oddziałów, jeśli nadaje się bezpośrednio do użycia, a położenie bojowe tego wymaga; o zatrzymaniu sprzętu zdobycznego należy złożyć meldunek swemu bezpośredniemu dowódcy;
b) wszelki sprzęt i materiał zużyty, jak broń, łuski, taśmy, magazynki oraz opakowanie amunicji i żywności.