ROZDZIAŁ C.
SEKCJA GRANATNIKÓW.
1. Postanowienia ogólne.
Sekcja granatników składa się z:
- dowódcy - kaprala,
- 2 - 3-ch granatnikowych, w tym jeden starszy strzelec - zastępca dowódcy,
- 3-ch - 4-ch amunicyjnych.
Stan liczebny sekcji granatników może ulec zmniejszeniu tylko wtedy, jeśli brak sprzętu (granatników).
Sekcje granatników są numerowane wewnątrz kompanii od 1 - 3.
Dowódca sekcji granatników prowadzi swą sekcję w myśl rozkazów dowódcy plutonu. Powinien on być zawsze gotów do wsparcia działania plutonu silnym i skutecznym ogniem, szczególnie przed szturmem.
Przy każdym działaniu dowódca sekcji granatników winien:
- orientować się w działaniu plutonu,
- mieć stałą łączność z dowódcą plutonu,
- w posuwaniu się dbać o zachowanie kierunku i wykorzystanie terenu na równi z drużynami strzeleckimi,
- ogień prowadzić w myśl rozkazów dowódcy plutonu, lub pod kierownictwem zastępcy dowódcy plutonu,
- wybierać stanowiska, pozwalające na skuteczne wsparcie plutonu przed całym frontem, w szczególności w kierunku najważniejszym.
Poza tym dowódca sekcji granatników musi troszczyć się o celowe i oszczędne zużycie amunicji, zaopatrzenie w amunicję oraz takie gospodarowanie jej stanem, by mieć zawsze dostateczną ilość pocisków dla walki na najbliższych odległościach.
2. Musztra zwarta.
W mustrze zwartej sekcji granatników obowiązują zasady, podane w rozdziale B, podrozdział 2 (Musztra zwarta drużyny).
W komendach zamiast zawołania „Drużyna“ podaje się „Sekcja“.
W sekcji granatników sprawia się te same szyki i według tych samych zasad, jak w drużynie strzeleckiej.
Kierunkowym sekcji granatników jest pierwszy granatnikowy. W szeregu i rzędzie chwilowym kierunkowym jest pierwszy amunicyjny. Według nich ustawiają się i maszerują pozostali strzelcy.
§ 204. Ustawianie broni w kozły.
Sekcja granatników ustawia z karabinów jeden kozioł.
3. Szyki luźne.
Kierunkowym w sekcji granatników jest pierwszy granatnikowy. Jeśli sekcja granatników posuwa się rzędem, przez okres czasu stosowania tego szyku, kierunkowym jest pierwszy amunicyjny. Poza tym obowiązują zasady podane w § 129.
§ 206. Szyki, posuwanie się, zatrzymywanie, zmiana kierunku.
Przy sprawianiu szyków luźnych, posuwaniu się i zatrzymywaniu obowiązują zasady podane w §§ 130, 131 i 132. Jedynie w rozkazach zamiast zawołania „Drużyna“ podaje się zawołanie „Sekcja“.
Przykład rozsypania się sekcji granatników podaje ryc. 16.
Przy rozsypywaniu się pierwszy granatnikowy zachowuje nakazany kierunek, a reszta strzelców sekcji rozsypuje się dowolnie na prawo i lewo od niego, zwracając jedynie uwagę, aby na wybrane miejsce udawać się po najkrótszej drodze i aby w bezpośrednim sąsiedztwie każdego granatnikowego był amunicyjny.
Poza tym obowiązują zasady § 134 z wyjątkiem ustępu 2-go.
§ 208. Nagłe zajęcie stanowisk.
Gdy pluton rozsypuje się nagle na rozkaz: „N-ty pluton - kierunek (....) - na stanowisko“, sekcja granatników zajmuje w bezpośrednim pobliżu stanowisko i przygotowuje się do natychmiastowego rozpoczęcia ognia.
Otwiera ogień na rozkaz dowódcy plutonu.
Skoki sekcja granatników wykonywa według zasad § 139.
4. Ogień.
§ 210. Rozpoczęcie i wykonanie ognia.
Rozpoczęcie ognia sekcji granatników następuje na rozkaz dowódcy plutonu.
Wstrzeliwanie odbywa się zasadniczo jednym granatnikiem. Dając zadania ogniowe dowódca plutonu ustala, zależnie od ważności celu i jego rozmiarów, czy ogień ma być wykonany wszystkimi granatnikami jednocześnie, czy jednym, lub dwoma granatnikami, oraz podaje ile granatów ma wyrzucić każdy granatnik na dany cel.
Rozkaz ogniowy dowódcy sekcji granatników zawiera te same dane, co rozkaz ogniowy dowódcy drużyny (§ 144). Prócz tego określa się ile granatów ma wystrzelić każdy granatnik na dany cel stosownie do rozkazu dowódcy plutonu.
Po daniu ilości strzałów nakazanej rozkazem, każdy granatnikowy przerywa ogień, melduje: np. „4-ry wystrzelone“ i oczekuje dalszych rozkazów.
Dowódca sekcji wydając rozkazy ogniowe, kontroluje ich wykonanie. W razie dostrzeżenia celów szczególnie groźnych dla plutonu, zwłaszcza wkraczających do walki znienacka i na bliskiej odległości, dowódca sekcji nie powinien wahać się rozpocząć ognia z własnej inicjatywy.
Przy wykonywaniu zadań ogniowych nie powinien stracić żadnej okazji zaskoczenia nieprzyjaciela celnym i skutecznym ogniem.
Dowódca sekcji granatników troszczy się o celowe zużycie amunicji i stałe jej uzupełnianie.
Gdy zużyje połowę posiadanej amunicji melduje o tym dowódcy plutonu, lub jego zastępcy, bez specjalnego rozkazu.
Dobra gospodarka amunicją polega na tym, by większość jej zapasów użyć w decydującej chwili walki.
Na ognie dalekie można poświęcić tylko część wyposażenia bojowego.
W szczególności pamiętać o tym należy w plutonach 1 rzutu, które liczyć się muszą z trudnościami uzupełniania amunicji w bliskim ogniu piechoty.
5. Walka.
Każdy strzelec musi znać granatnik, umieć się z nim obchodzić i w razie potrzeby móc zastąpić jednego z granatnikowych w działaniu. W szczególności w użyciu tej broni muszą być zaprawieni strzelcy, przeznaczeni na granatnikowych i obsługa granatników.
Granatnika i amunicji do granatników nie wolno zostawić na polu walki. W razie strat w obsłudze granatników, dowódca plutonu (zastępca) musi ją zastąpić najbliższymi strzelcami.
Gdy granatniki nie biorą udziału w walce, dowódca sekcji nie powinien trzymać obsługi bezczynnie. Część obsługi (bez dowódcy sekcji i granatnikowych) jeśli teren pozwala, bierze udział w walce strzelając z karabinków.
W natarciu sekcja granatników posuwa się za plutonem w miejscu wyznaczonym przez dowódcę plutonu. Przy posuwaniu się dowódca sekcji granatników stosuje się do zasad podanych w § 149— 151.
W zasadzie granatniki rozpoczynają ogień, gdy pluton zbliży się do przeciwnika na odległość około 400 m. W wypadkach wyjątkowych, przy dużym wyposażeniu w amunicję, ognia granatników można użyć wcześniej, do zwalczania ważniejszych celów, przeszkadzających posuwaniu się plutonu, a niedostatecznie ostrzelanych przez inne bronie, w szczególności ciężkich broni maszynowych ukrytych za osłoną.
Głownem zadaniem granatników jest przygotowanie i wsparcie szturmu, oraz wspieranie wysiłków plutonu w toku walki wewnątrz ugrupowania nieprzyjaciela. Granatniki zwalczają ważniejsze cele bliskie (ciężkie karabiny maszynowe, działa), strzelające z ukrycia, lub ujawniające się nagle w toku walki, które najbardziej utrudniają działanie plutonu, a nie mogą być ostrzelane na czas, lub skutecznie, przez artylerię i moździerze.
W specjalnie trudnych warunkach działania granatników przed szturmem, ogniem ich kierować może w myśl rozkazów dowódcy plutonu, lub z własnej inicjatywy, jego zastępca, pozostawiony w tyle.
Granatniki działają w zasadzie w całości. Wyjątkowo poszczególne granatniki mogą być przydzielane do drużyn.
W obronie dowódca plutonu ustala rozmieszczenie i zadania ogniowe granatników.
Na dalsze przedpole granatniki działają (od granicy ich donośności) na większe skupienia i wkraczające do walki ciężkie bronie przeciwnika, pamiętając o odpowiedniej gospodarce amunicją (§ 211).
Zaporę główną uzupełniają swym ogniem ostrzeliwując martwe pola przed pozycją, których nie można dosięgnąć ogniem broni maszynowych.
Głownem zadaniem granatników w walce ogniowej na przedpolu jest wsparcie plutonu w odpieraniu szturmu przez zwalczenie ciężkich broni przeciwnika (karabinów maszynowych i dział), które przygotowują szturm i wspierają wysiłki grup szturmujących, oraz przez współdziałanie z plutonem w łamaniu i duszeniu wszelkich porywów do szturmu.
W razie potrzeby i możności granatnikami można skutecznie wspierać sąsiadów.