rysunki: Marek Gabryszuk
Na podstawie etatu z dokumentów z CAW:
- Organizacja pułku piechoty na stopie wojennej L.Dz3001/org./mob. 9 marca 1936 - Etat nr 1 - Dowództwo pułku". Etat przekazał Kamil Stepan.
- Z uwzględnieniem poprawki do planu mobilizacyjnego "W2" L.Dz.2700/org.mob.38. Poprawkę przekazał Kamil Stepan.
Charakterystyka etatu
Pluton był pododdziałem zapewniającym łączność z podwładnymi i sąsiadami. W tym celu dysponował łącznością telefoniczną, radiową, sygnalizacją optyczną (świetlną) i łącznikami-gońcami.
Za najpewniejszy środek łączności uznawano telefon. Radiostacje były w pułku sprzętem nowym, traktowanym z rezerwą jako niesprawdzony i łatwy do podsłuchu. Poza tym możliwości finansowe i opóźnienia w dostawach uniemożliwiły wyposażenie wojska w ilości pokrywające potrzeby. Pozostałe środki łączności były pomocnicze w stosunku do telefonów i radiokorespondencji.
Do 1936 roku pluton łączności obsługiwał cały pułk, mając drużynę do obsługi dowództwa pułku i 3 kolejne drużyny do obsługi batalionów. Praktyka wykazała nieefektywność tego rozwiązania. Drużyny stale działały w rozproszeniu i scentralizowane dowodzenie przez jednego oficera okazało się fikcją. W połowie lat 30-stych powyższa organizacja była już przestarzała i niewydolna. Ponadto plutony nie miały radiostacji, a dotacja kabla telefonicznego była niewystarczająca. W 1936 roku w ramach modernizacji utworzono 4 plutony łączności: 1 dla obsługi dowództwa pułku i 3 dla dowództw batalionów. Plutony łączności batalionowej dopisano do etatu dowództwa batalionu (nr 10), natomiast pluton łączności dowództwa pułku został na osobnym etacie.
W pierwotnym etacie z 1936 pluton miał dodatkowo dwa patrole z radiostacjami N-2 "do korespondencji z podwładnymi". Patrole były przydzielane według potrzeb do plutonów łączności w batalionach. Po wyprodukowaniu wystarczającej ilości radiostacji osiągnięto ilość 3 N-2/b na pułk. Mocą poprawki L.Dz. 2700 radiostacje N-2 zostały skreślone z plutonu łączności dowództwa pułku i na stale przeniesione na etat plutonów batalionowych. Jednocześnie poprawka podnosiła liczebność patrolu z 4 do 5 żołnierzy.
Pluton łączności dowództwa pułku podlegał bezpośrednio oficerowi łączności pułku (etat nr 1).
Pod względem administracyjnym pluton podlegał organom kwatermistrzowskim jednostek pozabatalionowych (etat nr 2) a gospodarczo (wyżywienie) kompanii gospodarczej (etat nr 3).
Wszystkie informacje o sprzęcie łączności można znaleźć na www.rkd.prv.pl
| Wyszczególnienie | Ranga : specjalność | Konie, środki przewozowe i sprzęt | Uzbrojenie | ||
|---|---|---|---|---|---|
| Dowódca plutonu | |||||
|
|
| |||
| luzak |
|
| |||
| Zastępca dowódcy plutonu i pdf. sprzętowy |
|
|
| ||
| 1-wszy patrol telefoniczny | |||||
| 5 telefonistów |
|
|
| ||
| 2-gi patrol telefoniczny | |||||
| 4 telefonistów |
|
| |||
| 3-ci patrol telefoniczny[3] | |||||
| 5 telefonistów |
|
|
| ||
| 4-ty patrol telefoniczny jak 3-ty | |||||
| 5-ty patrol telefoniczny jak 3-ci | |||||
| patrol radio-korespondencyjny | |||||
| 6 radiotelegrafistów |
|
|
| ||
| 1-wszy patrol łączności z lotnikiem | |||||
| 3 radiotelegrafistów[5] |
|
| |||
2-gi patrol łączności z lotnikiem jak 1-wszy | |||||
| patrol kolarzy | |||||
| 6 telefonistów |
|
|
| ||
| razem: | podoficerowie: 9
szeregowcy: 36
razem: 45 | konie: 8
wyposażenie specjalne
wyposażenie dodatkowe
|
| ||
- 1) w tym 1 woźnica do wozu wspólnego 1 i 2 patrolu
- 2) Może być zastąpiony przez wóz taborowy.
- 3) 3-ci, 4-ty i 5-ty patrol miał własny środek transportu w postaci biedki sprzętowej. Zadaniem patrolu było budowanie linii telefonicznej do jednego z pododdziałów. Po zbudowaniu linii zakładał przy pododdziale stację telefoniczną.
- 4) Patrol radiokorespondencyjny radiostacji N-1/t był 6-osobowy, tymczasem na taczance można było zmieścić maksymalnie 5 ludzi: woźnicę i 2 radiotelegrafistów na przednim półwoziu, oraz 2 radiotelegrafistów na tylnym półwoziu. Tym samym co najmniej 1 żołnierz musiał poruszać się pieszo. Godne uwagi, że patrol o identycznym składzie w plutonie radio jednostek łączności DP miał w wyposażeniu rower dla dowódcy patrolu. Dzięki temu patrol był w pełni mobilny. Patrole w pułkach piechoty rowerów nie miały, lecz nie można wykluczyć, że z czasem zostałby im przydzielony. Opcjonalnie można przypuszczać, że planowano wymienić taczanki wz.36 na większe wozy wz.39, które były 6-osobowe i miały kryte tylne półwozie. Do 1939 roku taczanek N-1/t wz.39 wyprodukowano tylko 12 sztuk i najprawdopodobniej do pułków piechoty żadna nie trafiła.
- 5) Tak jest napisane w spisie specjalności z 1937 r,