ROZDZIAŁ A.
PODSTAWOWE CZYNNIKI WALKI CIĘŻKICH KARABINÓW MASZYNOWYCH.
§ 1. Rola ciężkich karabinów maszynowych w walce.
Jednostki ciężkich karabinów maszynowych są nieodłączną częścią piechoty i muszą w każdym położeniu bojowym, w każdym terenie i o każdej porze dawać oddziałom strzeleckim wsparcie ogniowe dla wywalczenia zwycięstwa. One to, łącznie z bronią towarzyszącą, dają siłę oddziałom strzeleckim i pomagają im spełnić swe zadanie w walce.
1. Siły moralne.
§ 2. Siły moralne, koleżeństwo, samodzielność.
Dowódców i obsługi ciężkich karabinów maszynowych cechować musi twardość charakteru, nieustępliwość i męstwo. Pamiętać oni muszą, że ich broń ma wielką siłę ogniową, ale że na istotne jej wykorzystanie i wydobycie z niej potężnego działania potrzeba dowódców i wykonawców, którzy są zdolni do przetrwania przesilenia boju i którzy w chwilach rozstrzygających nie tylko nie poddadzą się słabości, ale swą postawą i działaniem mogą wpłynąć na zasadniczą zmianę położenia z pozornie rozpaczliwego na zwycięstwo, a swym przykładem wytrwania dodać ducha piechocie.
Dowódcy karabinów maszynowych przez kierowanie ogniem, a obsługi swą pracą muszą nieść pomoc oddziałom strzeleckim w ciężkich chwilach natarcia, wspierając je swym celnym ogniem, przyczepiać się do zdobytego terenu i nieustępliwie a ofiarnie trwać w obronie. Taką rolę stworzyła sama walka ciężkim karabinom maszynowym, rolę wymagającą potęgi ducha i wysokich wartości moralnych, które nie pozwolą „karabiniarzom“ zachwiać się nawet wtedy, gdy się zachwieją słabsze ogniowo własne oddziały strzeleckie.
Koleżeństwo w stosunku do oddziałów strzeleckich podyktuje dowódcom karabinów maszynowych i ich obsługom najlepszą pomoc, zwłaszcza w przesileniu walki.
Samodzielność każdego dowódcy i każdego członka obsługi opłaca się tutaj stokrotnie, gdyż nieraz jeden dobrze strzelający karabin potrafi się przyczynić do własnego zwycięstwa w natarciu lub do klęski wroga w obronie.
Wiara w celność i skuteczność swego ognia, zrozumienie jego niezawodności i potęgi przy opanowaniu
technicznym broni, a zwłaszcza nerwów, pozwoli dowódcy i obsłudze na samodzielne i ofiarne działanie, zwłaszcza w chwili rozstrzygającej, gdy zwycięstwo leży tylko w ręku niższych dowódców i wykonawców.
2. Ogólne zasady użycia karabinów maszynowych.
§ 3. Zadania ciężkich karabinów maszynowych.
Wyszkolenie dowódców i obsług oraz właściwości techniczne broni pozwalają na powierzanie ciężkim karabinom maszynowym zadań wsparcia piechoty, zadań o wielkiej rozpiętości, od dalekich do najbliższych odległości, zadań wymagających niezbyt długich serii lub natężenia ognia - do potęgi ognia przez wystrzeliwanie całych taśm, jak np. w chwili szturmu.
Dowódcy wyznaczający zadania dla karabinów maszynowych muszą pamiętać, że oprócz technicznej wydajności broni wpływa ograniczająco na ilość zadań szczupła stosunkowo dotacja amunicji oraz trudności w prowadzeniu ognia, spowodowane koniecznością ukrycia karabinu przed obserwowanym ogniem nieprzyjaciela. Przy dawaniu zadań trzeba zatem wyraźnie określić zadanie najważniejsze, którym jest zawsze zadanie na najbliższym przedpolu.
Zaskoczenie polega na niespodziewanym, nagłym i gwałtownym ostrzelaniu nieprzyjaciela w chwili, gdy jest najwrażliwszy na ogień. Każde działanie karabinów maszynowych zaczynające się od zaskoczenia wzmaga potęgę ognia wielokrotnie w skutkach tak materialnych jak przede wszystkim moralnych.
Zaskoczenie to w miarę możności należy utrzymać przez cały czas walki, stosując zmianę natężenia lub przerzucanie ognia, zmianę stanowisk itp.
Najlepsze warunki zaskoczenia daje ogień boczny.
Stosowanie ognia bocznego nie tylko daje pełne zaskoczenie i wykorzystanie dodatnich właściwości technicznych wiązki strzałów, ale również trafia w najczulsze miejsca nieprzyjaciela.
Kilka karabinów maszynowych działających ogniem na jeden cel daje ześrodkowanie ognia, stwarzające potężny czynnik zniszczenia lub obezwładnienia ostrzelanego celu. Ześrodkowanie ognia musi być uprzednio przygotowane i przeprowadzone przez odpowiednią organizację dowodzenia, tak dowódców piechoty, jak i karabinów maszynowych.
Kolejne ześrodkowania ogniowe na poszczególne cele (przerzucanie ognia) dają często znacznie lepsze wyniki niż ogień poszczególnych karabinów maszynowych, zużywających w dłuższym okresie czasu tę samą, a nawet większą ilość amunicji.
§ 7. Charakterystyka i stosowanie strzelań.
Strzelanie bezpośrednie ułatwia natychmiastowość reakcji przede wszystkim na zmienne cele pola walki i daje się stosować we wszystkich warunkach walki i na wszystkich odległościach skutecznego zasięgu broni.
Jedną z zasadniczych wad strzelania bezpośredniego jest to, że trudno wtedy ukryć stanowisko ogniowe i że często natrafia się na trudności w uzupełnianiu amunicji. Wadę tę da się częściowo usunąć, wykorzystując jak najstaranniej maski terenowe lub stosując maskowanie sztuczne.
Strzelanie z ukrycia ułatwia, dzięki ochronie, pracę obsługi, zabezpieczając ją przed obserwowanym ogniem, lecz uniemożliwia strzelanie na bliskie przedpole oraz natrafia na trudności przy przerzucaniu ognia na ruchliwe cele. Można je stosować dopiero od odległości ponad 1000 m (a tylko wyjątkowo przy dogodnym terenie na odległości bliższe).
Strzelanie z ukrycia stosować wtedy, gdy zadanie i warunki terenowe oraz szybkość działania nie zmuszają do strzelania ogniem bezpośrednim. Oba rodzaje strzelania dają przy dobrym wyszkoleniu potrzebne wyniki, przy czym jednak strzelanie bezpośrednie jest bardziej giętkie (łatwość przerzucania ognia na odległość i w kierunku) co jest ważne przy ostrzeliwaniu licznych i ruchliwych celów; natomiast strzelanie z ukrycia daje dogodniejsze i bezpieczniejsze warunki prowadzenia ognia, co jest ważne szczególnie przy nieprzyjacielu mającym przewagę ogniową.
Strzelanie ponad głowami, przez przerwy i przed czoło własnych oddziałów musi uwzględnić warunki bezpieczeństwa podane w Instrukcji strzeleckiej cz. III, niezależnie od tego, czy się stosuje strzelanie bezpośrednie, czy z ukrycia.
W praktyce większa część karabinów maszynowych w natarciu będzie strzelała z ukrycia ze względu na trudność zajęcia stanowisk odkrytych w obserwowanym przedpolu przeciwnika; w obronie, zależnie od zadań i terenu, dowódca musi umiejętnie wykorzystać oba te sposoby strzelania.
Przy dobrych warunkach maskowania (krzaki, lasy) stosować ogień bezpośredni.
§ 8. Podległość ciężkich karabinów maszynowych w boju.
- Duży zasięg ognia karabinów maszynowych na odległość i zwrotność ognia wszerz dają się najbardziej ekonomicznie wykorzystać w walce tylko wówczas, gdy zadania broni maszynowej określi i narzuci dowódca batalionu, stosownie do przewidzianego sposobu działania oddziałów strzeleckich. Jest to prawidłem dla wszystkich wypadków, tak w obronie jak i natarciu, zawsze, jeżeli tylko jest możliwe. A więc ciężkie karabiny maszynowe występują zasadniczo pod kierownictwem swych dowódców, którzy działają zawsze na korzyść oddziałów strzeleckich, stosownie do zadań określonych przez dowódców piechoty.
- Natomiast jeśli warunki utrudniają centralizację dowodzenia, a w szczególności:
- w pościgu,
- w natarciu z kolumny,
- w obronie szybko organizowanej,
- w walkach opóźniających,
- w walkach nocnych i we mgle,
- przy przejściu z natarcia do obrony oraz w wypadkach, gdy się przewiduje łatwe złamanie oporu nieprzyjaciela, przydziela się pojedyncze ciężkie karabiny maszynowe, a nawet całe plutony, do bezpośredniej współpracy dowódcy oddziału strzeleckiego.
Karabiny maszynowe wówczas, bez względu na to, od kogo swe zadania otrzymały, podlegają najbliższym dowódcom oddziałów strzeleckich, którzy są obowiązani zapewnić im jak najdogodniejsze warunki wykonania zadań.
W stosunku do karabinów maszynowych przydzielonych dowódca kompanii karabinów maszynowych zachowuje prawa nadzoru technicznego oraz kontroli użycia ich przez oddziały strzeleckie. Prócz tego ciążą na nim obowiązki zaopatrzenia ich w amunicję, żywność itp.
Z chwilą gdy stwierdzi, że obecność karabinów maszynowych przydzielonych przestaje być w oddziałach strzeleckich potrzebna, stara się, za zgodą dowódcy batalionu, użyć ich do zadań „wsparcia batalionu".
§ 9. Rodzaje stanowisk ogniowych i ich dobór.
Stanowiska ogniowe ciężkich karabinów maszynowych mogą być odkryte lub ukryte.
Stanowiska odkryte, które zawsze muszą wykorzystywać maski terenowe lub być sztucznie maskowane, służą do strzelania bezpośredniego; te z nich, które są zakryte od frontu, służą do prowadzenia bezpośredniego ognia bocznego.
Stanowiska ukryte, które chronią karabin przede wszystkim od obserwowanego ognia nieprzyjacielskiego, służą do prowadzenia ognia z ukrycia na dalsze odległości (przeciętnie od 1000 m w gorę).
Zależnie od zadania, jakie ma wykonać karabin, stanowiska dzielą się na:
- stanowisko główne, skąd karabin wykonuje zadanie główne i niejednokrotnie część zadań dodatkowych;
- stanowisko dodatkowe — dla reszty zadań dodatkowych, których ze względów terenowych i taktycznych nie można wykonywać ze stanowiska głównego i które powinno być odsunięte, ze względu na rozrzut artyleryjski, w bok (a nie w głąb) najmniej 50 m;
- stanowiska zapasowe — przede wszystkim dla wykonania zadania głównego, w razie przedwczesnego wykrycia stanowiska głównego przez nieprzyjaciela; stanowiska takie można również przewidzieć dla zadań dodatkowych;
- stanowiska pozorne — do mylenia przeciwnika.
W wyborze stanowisk dowódcy nie powinni się krępować ani ugrupowaniem własnych oddziałów, ani oddaleniem, w jakim są za nimi, ani też odcinkami (pasami) działań oddziałów strzeleckich.
Jedna tylko zasada rozstrzyga o wyborze stanowisk ogniowych — możność jak najlepszego i długotrwałego wykonywania nakazanego zadania, co wymaga dobrego ukrycia sprzętu.
Dowódcę karabinów maszynowych obowiązuje meldowanie gotowości bojowej natychmiast po zajęciu stanowisk.