WOJSKO POLSKIE - struktury organizacyjne

z 243

Regulamin piechoty - część III - kompania karabinów maszynowych - walka - rozdział C

ROZDZIAŁ C.

PLUTON KARABINOW MASZYNOWYCH.

1. Postanowienia ogólne.

§ 82. Skład plutonu.

Pluton ciężkich karabinów maszynowych składa się z:

  • dowódcy,
  • zastępcy dowódcy,
  • trzech 'karabinów maszynowych.
  • pocztu o składzie:
    • obserwator,
    • pomocnik rusznikarski,
    • oceniacz odległości,
    • ordynans osobisty,
    • 2 biedki amunicyjne - 2 strzelców.

Stan liczebny plutonu ciężkich karabinów maszynowych może ulec zmniejszeniu, jednak nie poniżej 2 karabinów z obsługą.

Plutony są numerowane wewnątrz kompanii od I do IV.

§ 83. Dowódca plutonu.

Dowódca plutonu osobistym przykładem, tężyzną i siłą moralną musi wpływać na obsługi, aby wyrobić w nich nieustępliwość - cechę zasadniczą i najcenniejszą każdego karabiniarza. W tym kierunku dowódca plutonu wychowuje swój pluton.

Dowódca plutonu musi zawsze dbać o karność i porządek w plutonie.

Do jego obowiązków należy wyszkolenie plutonu i przygotowanie go do wszelkich zadań, jakie może narzucić walka.

Nadto dba o wyżywienie ludzi i koni, toteż tak w czasie walki jak i po walce musi stale o tym pamiętać. Stała troskliwość o podwładnych (higiena, zakwaterowanie, umundurowanie, oporządzenie, sprzęt itp.) zrodzi nie tylko zaufanie do dowódcy plutonu, ale i głębokie przywiązanie.

Dowódca plutonu jest odpowiedzialny za wszystkie czynności w plutonie, bez względu na to, komu je powierza.

Przy każdym działaniu dowódca plutonu powinien sobie zapewnić:

  • obserwację nieprzyjaciela i pola walki,
  • obserwację swego plutonu,
  • łączność z dowódcą wspieranej kompanii strzeleckiej oraz z dowódcą tej kompanii strzeleckiej, na której odcinku się znajduje, z dowódcą kompanii karabinów maszynowych, z sąsiadami i z podwładnymi,
  • ubezpieczenie w warunkach, które nasuwają możliwość zaskoczenia, zwłaszcza ze skrzydła, wysuwając odpowiednie żądania w stosunku do dowódcy oddziału strzeleckiego; w razie braku ubezpieczenia - musi się sam ubezpieczyć.

W szczególności troszczyć się musi o:

  • wybór stanowisk ogniowych z wykorzystaniem terenu,
  • określenie warunków bezpieczeństwa i podanie ich do wiadomości wspieranym oddziałom strzeleckim,
  • kierowanie ogniem,
  • zaopatrzenie w amunicję i żywność,
  • zapewnienie biernej obrony przeciwgazowej, a na rozkaz - czynnej obrony przeciwlotniczej i przeciwpancernej.

Dowódca plutonu znajduje się osobiście tam, gdzie jest najważniejsze zadanie plutonu.

§ 84. Zastępca dowódcy plutonu.

Zastępca dowódcy plutonu jest pomocnikiem dowódcy plutonu; musi być zawsze gotów do objęcia dowodzenia plutonem, gdy zabraknie właściwego dowódcy.

W walce może otrzymać zadanie zależnie od potrzeb dowodzenia. Często będzie dowodził pojedynczym karabinem, na który dowódca plutonu wskutek oddalenia lub warunków terenowych nie ma bezpośredniego wpływu.

Do szczególnych jego obowiązków należy:

  • organizowanie punktu amunicyjnego,
  • uzupełnianie amunicji,
  • dopilnowanie, aby nikt nie został w tyle,
  • utrzymanie stałej łączności z dowódcą plutonu i punktem amunicyjnym kompanii oraz
  • przesuwanie biedek amunicyjnych plutonu.

§ 85. Obserwator.

Obserwator ma być stale czujnym okiem dowódcy plutonu. Działa w myśl § 102 Reg. piech. Cz. II.

§ 86. Oceniacz odległości.

Oceniacz odległości posuwa się w pobliżu dowódcy plutonu i samorzutnie ocenia na oko albo przy pomocy posiadanego sprzętu optycznego odległość do poszczególnych przedmiotów terenowych lub wykrytych celów, podaje ją dowódcy plutonu i w miarę możności karabinowym.

Prócz tego wykorzystując sprzęt optyczny wspólnie z obserwatorem obserwuje przedpole i melduje swe spostrzeżenia dowódcy plutonu.

§ 87. Pomocnik rusznikarski.

Pomocnik rusznikarski w walce posuwa się z biedkami plutonu i organizuje punkt amunicyjny plutonu.

Po każdej walce przegląda broń i przeprowadzając osobiście łatwiejsze naprawy, trudniejsze skierowuje do rusznikarza kompanijnego; dba stale o należytą pielęgnację sprzętu.

§ 88. Podległość plutonu.

Pluton ciężkich karabinów maszynowych albo działa według rozkazów dowódcy kompanii karabinów maszynowych, albo jest przydzielony do kompanii strzeleckiej i wtedy otrzymuje wszystkie zadania i rozkazy od jej dowódcy.

Na stanowisku bojowym i w czasie walki podlega bezpośrednio dowódcy odcinka lub oddziału strzeleckiego w ramach którego działa.

2. Natarcie.

 

Rozwinięcie i ruch w ogniu dalekim.

§ 89. Wykonanie ruchu.

a) Szyk luźny plutonu polega na rozrzuceniu pojedynczych karabinów w terenie w sposób  najodpowiedniejszy do ukrycia przed obserwacją i ogniem nieprzyjacielskim oraz pozwalający na szybkie i dogodne zajęcie stanowisk ogniowych.

Forma szyku jest całkowicie zależna od zadania, położenia bojowego, terenu i położenia w stosunku do własnych oddziałów, przy czym szyk powinien być zasadniczo upodobniony do szyków oddziałów strzeleckich.

b) W toku wykonywania ruchu dowódca plutonu zachowując ogólny nakazany kierunek i wykorzystując ukryte przejścia dąży do celu, tak jednak aby moc zająć po drodze stanowiska ogniowe albo jak najszybciej dotrzeć do wyznaczonego mu miejsca na podstawie wyjściowej.

Ruch plutonu odbywa się nieprzerwanie, dopóki pozwalają na to warunki terenowe, a w szczególności mała skuteczność ognia przeciwnika.

c) Gdy ciągły ruch ze względu na zbyt duże straty jest niemożliwy, dowódca plutonu zarządza kolejne skoki poszczególnych karabinów; w tym wypadku jednak musi uważać, aby wynikłe stąd zmniejszenie szybkości posuwania się nie wpłynęło ujemnie na wykonanie otrzymanego zadania.

d) Służbę obserwacyjno-alarmową (przeciwlotniczą, przeciwpancerną, przeciwgazową) pełni obserwator w myśl zasad § 102 Regulaminu piech. cz. II.

Dowódca plutonu organizuje obronę przeciwlotniczą w myśl rozkazu dowódcy kompanii (§ 146).

Przy ostrzelaniu pociskami gazowymi należy się zachować w myśl zasad § 101 Regulaminu piech. cz. I.

Z chwilą pojawienia się broni pancernej stosuje się zasady podane w § 55.

W dalekich odległościach i w terenie dogodnym do posuwania się należy jak najdłużej przewozić sprzęt na biedkach. O zdjęciu sprzętu decyduje dowódca plutonu.

Po zdjęciu karabinów maszynowych biedki karabinowe posuwają się razem z biedkami amunicyjnymi.

e) Pomocnik rusznikarski, zależnie od natężenia ognia nieprzyjaciela, prowadzi biedki amunicyjne (niekiedy i karabinowe) w szyku luźnym za plutonem lub przesuwa je skokami od ochrony do ochrony stosując ruch do zachowania się plutonu. Skok odbywa się kłusem.

Jeśli dowódca kompanii przydzielił zapasową obsługę, to posuwa się ona razem z biedkami amunicyjnymi.

§ 90. Dowódca, rozkazywanie, łączność.

  1. Dowódca plutonu posuwa się tam, skąd może najlepiej dowodzić plutonem i obserwować pole walki. Zazwyczaj więc posuwa się przed plutonem.
  2. Rozkazy wydaje głosem, sygnałami lub znakami w myśl § 149 i 150 Wyciągu z Regulaminu piech. cz. III.
  3. Z oddziałami strzeleckimi i wewnątrz plutonu utrzymuje dowódca plutonu łączność wzrokową.

Pocztu używa się do przekazywania żądań do oddziałów strzeleckich (np. przerw w grupowaniu piechoty), rozkazów do obsług bardziej oddalonych oraz przesyłania meldunków i uzgadniania działania plutonu.

Natarcie do chwili szturmu.

§ 91. Ogólnie.

Gdy jest czas, zwłaszcza w natarciu z podstawy wyjściowej, dowódca plutonu ciężkich karabinów maszynowych, przydzielonego do kompanii strzeleckiej, powinien dokładnie przedstawić dowódcy wspieranej kompanii możliwości działania swego plutonu, określając mu w terenie, dokąd będzie mógł wspierać oddziały nacierające i kiedy będzie potrzebna częściowa lub całkowita zmiana stanowisk.

Gdy z braku czasu dowódca przydzielonego plutonu otrzyma tylko ogólne zadania od dowódcy oddziału strzeleckiego, który wspiera, to musi wówczas wykazywać jak najdalej idącą inicjatywę, zgodną z myślą przewodnią zadania a wynikającą z osobistej obserwacji pola walki. Dlatego dowódca plutonu w czasie rozwijania się oddziałów albo na podstawie wyjściowej, utrzymując w toku wykonania łączność z dowódcą wspieranych oddziałów, orientuje się w terenie (punkty obserwacyjne), rozpoznaje rozmieszczenie nieprzyjaciela, wyznacza stanowiska broni, kryte dojścia i miejsca na punkty amunicyjne.

Część wiadomości o nieprzyjacielu otrzymuje od dowódcy kompanii karabinów maszynowych lub kompanii wspieranej, największą część zdobywa sam, przez obserwację. Przygotowania te mają na celu jak największą gotowość ogniową plutonu.

§ 92. Rozkaz do natarcia.

Rozkaz dowódcy plutonu musi być prosty i tym krótszy, im mniej jest czasu.

Najprostszy rozkaz polega na wyznaczeniu karabinom zadania ogniowego i określenia stanowisk (§ 156 Wyciągu z Regulaminu piech. cz. III).

Gdy jest czas, zwłaszcza w natarciu z podstawy wyjściowej, dowódca plutonu uzgadnia w terenie plan działania ogniowego z dowódcą wspieranego oddziału (według § 91), a prócz tego powinien:

  • zorientować karabinowych w położeniu,
  • wskazać w terenie kierunki lub przedmioty
  • natarcia oddziałów wspieranych,
  • zorientować zastępcę i karabinowych w działaniu oddziałów strzeleckich i sąsiednich karabinów maszynowych,
  • podać znak (sygnał) do rozpoczęcia ognia z podstawy wyjściowej,
  • ustalić znaki (sygnały) na przesuwanie karabinów.

§ 93. Zajęcie i wsparcie z podstawy wyjściowej.

Karabiny maszynowe powinny być tak przygotowane, aby w chwili ruszenia oddziałów strzeleckich z podstawy wyjściowej mogły je osłonić i wesprzeć ogniem. Również w razie uprzedzenia własnego natarcia przez nieprzyjaciela przynajmniej część karabinów maszynowych musi być zdolna do obrony.

Pluton karabinów maszynowych zajmuje podstawę wyjściową skrycie i szybko, zazwyczaj natychmiast za oddziałami strzeleckimi, a niejednokrotnie - pod osłoną ubezpieczeń - nawet przed nimi. Stanowiska ogniowe dowódca plutonu tak wybiera, aby mógł z nich strzelać ponad głowami, przez przerwy lub ze skrzydeł.

Często stanowiska karabinów maszynowych będą wysunięte przed linię czołową, zwłaszcza przy zajmowaniu podstawy przez oddziały strzeleckie na przeciwstoku.

Przy zajmowaniu stanowisk obowiązują zasady podane w § 156 — 159 Wyciągu z Reg. piech. cz. III, omawiające warunki dobrego stanowiska i dojścia do niego. Szczególną uwagę należy zwrócić na zamaskowanie stanowisk, które nie powinno być gorsze niż w obronie.

Pluton prowadzi ogień z obranych stanowisk jak najdłużej. W przewidywaniu zmiany stanowisk dowódca plutonu upatruje rejon nowych stanowisk i wskazuje je karabinowym.

§ 94. Wsparcie natarcia.

Dowódca plutonu musi przez cały czas natarcia wyczuwać i oceniać opór i stosownie do tego regulować natężenie ognia i ruch karabinów wewnątrz plutonu.

Pluton ciężkich karabinów maszynowych wspiera natarcie przez zwalczanie wszystkich celów przeszkadzających własnym oddziałom w posuwaniu się naprzód.

Zaczyna najsilniejszy ogień:

  • w czasie wyruszania i skoków własnej piechoty,
  • podczas zmiany stanowisk pobliskich karabinów maszynowych,
  • gdy się ujawnią źródła ogniowe nieprzyjaciela przygważdżające własną piechotę do ziemi.

W razie przeciwuderzeń nieprzyjaciela łamie je ogniem.

Prócz tego:

  • jeżeli pluton jest na skrzydle natarcia batalionu lub dzieli go od sąsiednich jednostek strzeleckich szeroka przerwa, zapewnia osłonę lub łączność ogniową z sąsiadami, ostrzeliwujące cele na skrzydle lub w przerwie;
  • jeżeli dwa sąsiednie oddziały strzeleckie posuwają się nierównomiernie i wskutek tego jeden z nich został w tyle, karabiny maszynowe oddziału wysuniętego muszą przede wszystkim pomagać nadal własnym oddziałom w wykonywaniu ich zadania, zapewniając im osłonę ogniową skrzydeł; drugim z kolei zadaniem będzie udzielenie pomocy ogniowej opóźnionemu sąsiadowi;
  • pluton zwraca swój ogień i na te cele, które wprawdzie nie leżą w nakazanym pasie natarcia, lecz przeszkadzają w posuwaniu się wspieranych oddziałów. Do jego koleżeńskich obowiązków należy zwalczanie i tych celów leżących w jego pasie natarcia, które nie zagrażają jemu, lecz hamują ruch sąsiadów. W tych wypadkach cel działania i koleżeństwo wskazują najodpowiedniejszy sposób współpracy.

Na zauważone przeciwuderzenia (przeciwnatarcia) lub przygotowania do nich, dowódca plutonu natychmiast zwraca ogień.

Jeżeli własna piechota naciera razem z czołgami, to karabiny maszynowe zwalczają broń przeciwpancerną  nieprzyjaciela natychmiast po jej ujawnieniu się.

Po stwierdzeniu napadu gazowego dowódca plutonu zarządza alarm i zawiadamia sąsiednie oddziały.

Działanie lotnictwa nieprzyjacielskiego nie może odwieść plutonu od wykonania zadań naziemnych.

§ 95. Wykonanie ruchu.

Dowódca plutonu po każdorazowym zajęciu stanowisk ogniowych upatruje rejon następnych. Stara się wyszukać stanowiska na wzniesieniach terenowych, które ułatwiają strzelanie ponad głowami, lub takie, które dają możność strzelania przez przerwy. Karabiny przesuwa kolejno, aby utrzymać ciągłość wsparcia ogniowego.

Pamiętać jednak należy, że zbyt długie zatrzymywanie się na stanowisku grozi pozostawieniem oddziałów strzeleckich w późniejszym okresie bez dostatecznego wsparcia ogniowego.

Jeżeli karabiny maszynowe nie mogą strzelać ponad głowami lub przez przerwy, muszą się wysunąć do pierwszych rzutów.

§ 96. Gospodarka amunicją.

Dowódca plutonu musi wiedzieć, ile ma amunicji; zużyciem i uzupełnieniem amunicji w ramach plutonu tak kieruje przez dowódcę punktu amunicyjnego, aby mu jej nie zabrakło w chwili najbardziej rozstrzygającej - w czasie szturmu oddziałów strzeleckich.

Dwie biedki amunicyjne będące w rozporządzeniu dowódcy plutonu oraz 3 biedki karabinowe tworzą zasadniczo w walce punkt amunicyjny plutonu, który się posuwa skokami zwykle razem z punktem amunicyjnym kompanii strzeleckiej, na której odcinku działa.

Po wyczerpaniu połowy posiadanego zapasu melduje o tym dowódcy kompanii karabinów maszynowych.

Zastępca dowódcy plutonu (lub pomocnik rusznikarski) na podstawie wyczucia natężenia ognia karabinów dosyła im amunicję, pamiętając, że uzupełnianie amunicji jest nie tylko jego obowiązkiem, ale ułatwieniem pracy karabinów.

§ 97. Natarcie w nocy.

  1. Jeżeli natarcie nocne przygotowano za dnia, dowódca plutonu może trzymać cały pluton w ręku, zwłaszcza dla osłony skrzydła lub działania na określone punkty. Może również przerzucać ogień na sygnały świetlne podawane przez nacierających.
  2. Jeśli karabiny maszynowe nie przygotowały się do natarcia za dnia, to w zasadzie nie przydziela się ich do natarcia.
  3. Wyjątkowo, gdy się przewiduje walkę o świcie, posuwa się pluton możliwie w całości z odwodem lub pojedynczymi karabinami w przerwach między pierwszymi rzutami.

Zachowanie się karabinów i rozpoczęcie ognia podaje § 31.

§ 98. Przydział karabinów maszynowych w walce.

W pobliżu nieprzyjaciela i w terenie trudnym oraz w pościgu, dowódca plutonu strzeleckiego może sobie podporządkować najbliższy karabin, aby wywalczyć jak najszybciej przewagę ogniową w danym miejscu.

Szturm.

§ 99. Przygotowanie i zachowanie się w czasie szturmu.

Bezpośrednio przed szturmem dowódca plutonu daje najsilniejsze natężenie ognia, aby w ten sposób zdusić ogień przeciwnika i ułatwić poderwanie się do szturmu oddziałów strzeleckich.

Z chwilą ruszenia oddziałów strzeleckich do szturmu dowódca plutonu karabinów maszynowych rzuca co najmniej jeden karabin tuż za oddziałami szturmującymi, tak aby po udaniu się szturmu moc użyć tego karabinu do utrzymania terenu, odparcia przeciwuderzeń lub wykonania ognia pościgowego. Inne karabiny, które pozostały na ostatnio zajmowanych stanowiskach ogniowych, paraliżują ośrodki ognia i ruchu położone w głębi ugrupowania nieprzyjaciela oraz osłaniają skrzydła wdzierającego się oddziału.

Jeżeli karabiny nie mają warunków do wykonania tych zadań, to większość ich prze naprzód z oddziałami strzeleckimi, a część pozostaje, aby odeprzeć możliwe przeciwuderzenia przeciwnika.

§ 100. Zachowanie się w razie nieudałego szturmu.

Gdy szturm się nie uda, dowódca plutonu ciężkich karabinów maszynowych zapewnia wsparcie w ramach niezbędnych do utrzymania uchwyconego terenu.

Pluton (pojedyncze karabiny maszynowe) działa wówczas na korzyść najbliższego dowódcy oddziału strzeleckiego.

Zawsze w tych wypadkach dowódca plutonu musi poczynić przygotowania do ponownego szturmu. Ogień boczny organizuje dowódca plutonu w miarę możliwości terenowych i czasu w myśl zasad § 105-a.

§ 101. Zachowanie się po szturmie.

Natychmiast po wdarciu się piechoty na pozycję nieprzyjacielską przydzielony pluton ciężkich karabinów maszynowych powinien rzutami, a czasem nawet jednym skokiem, dotrzeć do czołowych linii oddziałów strzeleckich, aby:

  • wesprzeć ogniem ich dalszy ruch,
  • ścigać nieprzyjaciela ogniem oraz
  • zwalczać przeciwuderzenia nieprzyjacielskie, a tym samym ułatwić własnym oddziałom uporządkowanie się i utrzymanie zdobytego terenu.

Pościg ogniowy prowadzi pluton zawsze ze stanowisk górujących.

Dowódca plutonu musi nawiązać łączność z najbliższym dowódcą oddziału strzeleckiego oraz zawiadomić swego dowódcę kompanii karabinów maszynowych o przesunięciach powziętych z własnej inicjatywy. Amunicję uzupełnia w razie potrzeby zastępca dowódcy plutonu.

§ 102. Zachowanie się przy zatrzymaniu natarcia.

Przy każdym zatrzymaniu się natarcia, czy to na rozkaz po osiągnięciu wyznaczonego przedmiotu, czy wymuszonym przez nieprzyjaciela, pluton przystępuje niezwłocznie do zorganizowania ogni obronnych oraz przygotowuje dane do dalszego wsparcia natarcia (odmierzenie odległości, podział odcinków wsparcia itp.). Przed zapadnięciem zmierzchu dowódca plutonu musi ukończyć przygotowania do ogni nocnych, tak dla obrony jak i dla ewentualnego nocnego natarcia.

Zatrzymanie wykorzystać ponadto do uzupełnienia amunicji i podsunięcia punktu amunicyjnego.

§ 103. Pościg na polu bitwy.

Jeśli opor nieprzyjaciela słabnie lub zaczyna się odwrót, dowódca plutonu ściga go gwałtownym ogniem, aby go zniszczyć moralnie i materialnie.

Zazwyczaj ze względu na trudności wsparcia całością, przydziela poszczególne karabiny maszynowe do oddziałów czołowych dla szybszego wsparcia ich pościgu. Każdy dowódca oddziału strzeleckiego podporządkowuje sobie najbliższy karabin.

Dowódca plutonu musi pamiętać o podsunięciu biedek, zwłaszcza karabinów przydzielonych do oddziałów pościgowych, aby ułatwić obsługom posuwanie się.

Zastępca dowódcy plutonu (pomocnik rusznikarski) podciąga jak najbliżej punkt amunicyjny.

3. Obrona.

§ 104. Ogólnie.

Istnieją zasadniczo dwa sposoby organizowania obrony:

  1. gdy jest mało czasu, lub przechodzi się z natarcia do obrony, dowódca batalionu przydziela od razu część ciężkich karabinów maszynowych dowódcom kompanii strzeleckich, określając im ogólne zadania i obowiązki współdziałania z sąsiadami. Te zadania i obowiązki są dla dowódcy kompanii strzeleckiej podstawą przy użyciu i rozmieszczeniu przydzielonych karabinów maszynowych;
  2. gdy jest dość czasu na dokładne rozpoznanie, zadania ciężkich karabinów maszynowych określa dowódca kompanii na podstawie rozkazu dowódcy batalionu.

W jednym i drugim wypadku plan ogni opiera się zasadniczo na ogniu pojedynczych karabinów maszynowych.

Plutony ugrupowane głębiej strzelają z ukrycia zazwyczaj z rożnych rejonów w skupieniu 2 - 3 karabinów, a tylko wyjątkowo pojedynczo.

Jako całości używa się plutonu (zwłaszcza z batalionów odwodowych) do:

  • ogni dalekich,
  • szczególnych zadań (np. zamknięcia ważnych ciaśnin),
  • czynnej obrony przeciwlotniczej.

§ 105. Obowiązki dowódcy plutonu.

a) Gdy brak czasu na dokładną organizację obrony lub gdy piechota przechodzi z natarcia do obrony, dowódca plutonu ciężkich karabinów maszynowych wyznacza sam zapory ogniowe dla poszczególnych karabinów na korzyść najbliższych oddziałów strzeleckich. Wyznacza stanowiska, a następnie nawiązuje łączność i melduje gotowość bojową dowódcy najbliższej kompanii strzeleckiej, na którego odcinku się znajduje lub na którego korzyść działa, aby otrzymać szczegółowe zadania ogniowe, oraz szuka łączności ze swoim dowódcą kompanii karabinów maszynowych.

Wstępne jego zarządzenia, podane z własnej inicjatywy, powinny zapewnić na wypadek wczesnego rozpoczęcia działań przez nieprzyjaciela jak najszybsze wsparcie ogniowe dla oddziałów strzeleckich; wsparcie to zorganizowane tymczasowo należy udoskonalić w miarę czasu.

b) Gdy jest dość czasu, dowódca plutonu jest wykonawcą rozkazów dowódcy kompanii karabinów maszynowych w organizowaniu obrony na powierzonym mu odcinku. Musi on:

  • nawiązać łączność z dowódcą kompanii strzeleckiej, na którego odcinku są jego karabiny maszynowe,
  • rozdzielić zadania między karabiny,
  • wskazać rejon stanowisk ogniowych dla swych karabinów w myśl otrzymanych zadań ogniowych od dowódcy kompanii karabinów maszynowych (batalionu),
  • ocenić (odmierzyć) odległość do punktów orientacyjnych w terenie i podać ją karabinowym,
  • sprawdzić przygotowanie karabinów maszynowych do wykonania zadań ogniowych, przy zachowaniu bezpieczeństwa,
  • sprawdzić wybór, budowę i maskowanie stanowisk, gotowość bojową obsługi,
  • dbać o zaopatrzenie obsługi w amunicję i żywność oraz urządzić punkt amunicyjny plutonu,
  • zapewnić karabinom działającym ogniem bocznym osłonę od frontu i wreszcie zameldować gotowość bojową swego plutonu.

§ 106. Miejsce dowódcy plutonu, obserwacja, łączność.

a) Dowódca plutonu wybiera swoje miejsce tak, aby:

  • jak najlepiej widzieć przedpole nakazanego odcinka,
  • widzieć swoje karabiny,  
  • być w takiej odległości od karabinów, aby mógł nimi łatwo dowodzić, i tak, aby być najbliżej tych karabinów, które mają najważniejsze zadanie.

b) Zastępca dowódcy plutonu jest zwykle w pobliżu tego karabinu, który ma najważniejsze z kolei zadanie.

c) Obserwatora i oceniacza odległości umieszcza dowódca plutonu w pobliżu siebie.

d) Dowódca plutonu zapewnia sobie najdogodniejszą łączność ze swymi karabinami, z dowódcą oddziału strzeleckiego, dowódcą kompanii karabinów maszynowych i sąsiadami.

§ 107. Przygotowanie obrony.

Przygotowanie obrony opiera się na pracy pojedynczych karabinów maszynowych w myśl zasad § 42 - 50.

Jeśli dowódca plutonu ciężkich karabinów maszynowych nie otrzymał rozkazów, działa samodzielnie według zasad obowiązujących dowódcę kompanii (§ 162 — 168), stosując się do rozkazów stawianych mu przez dowódcę kompanii strzeleckiej, na której odcinku się znajduje.

§ 108. Prowadzenie walki.

a) Dowódca plutonu bezpośrednio lub przy pomocy pocztu dopilnowuje, aby w chwili gdy się zbliża nieprzyjaciel lub na alarm obsługi były na stanowiskach w pełnej gotowości bojowej (§ 47).

Szczególnie dokładnie musi określić chwilę rozpoczęcia ognia, aby zaskoczyć nieprzyjaciela gwałtownym, a nieraz i ześrodkowanym ogniem.

Czynnika zaskoczenia nie może ograniczyć tylko do chwili rozpoczęcia ognia, ale przez cały czas trwania walki powinien stale przygotowywać nieprzyjacielowi zaskoczenia, wykorzystując do tego przerzucanie ognia, zmianę natężenia ognia oraz zmianę stanowisk ogniowych.

b) Walkę na linii czat prowadzi dowódca plutonu już na największe odległości, dążąc do wzmożenia potęgi ognia przez nagłe ześrodkowania ognia na większe skupienia lub wykrytą ciężką broń nieprzyjaciela. Gdy teren pozwala, zmienia często stanowiska, aby wyrobić u nieprzyjaciela przekonanie, że walczy już z pozycją główną.

Stosownie do planu obrony dowódca kompanii karabinów maszynowych przygotowuje dla plutonu wyznaczonego na czaty stanowiska i zadania na pozycji głównej do walki po wycofaniu się z linii czat.

W obronie wysuniętego punktu przed pozycję główną obowiązuje § 179.

Stosownie do planu ogniowego dowódcy batalionu cele na dalekim przedpolu ostrzeliwue pluton pojedynczymi karabinami lub też całością, toteż dowódca plutonu albo nadzoruje wykonanie ognia, albo sam kieruje ogniem swego plutonu (wybór celów na dalekim przedpolu, chwila rozpoczęcia ognia, natężenie, przerzucanie ogni itp.).

c) Walkę w zaporze głównej prowadzi każdy karabin samodzielnie, w myśl planu ogniowego i rozkazów dowódców kompanii strzeleckich (§ 5 1 -5 6 ) .

Dowódca plutonu troszczy się przede wszystkim o karabiny, które mają najważniejsze zadania, a następnie o szczególnie zagrożone oraz te, których obsługi poniosły największe straty w ludziach; przez swoją obecność przy nich wpływa na spokojne i celne prowadzenie ognia. W ostatniej chwili w czasie szturmu nieprzyjaciela przykładem osobistym podtrzymuje obsługi w upartym wykonaniu zadania do ostatka.

Na noc, stosownie do planu ognia, wysuwa część karabinów do przodu dla wzmocnienia zapory głównej; stanowiska na noc wybiera i przygotowuje za dnia.

d) Pluton ciężkich karabinów maszynowych w głębi pozycji obronnej wykonywa ognie możliwie całością, ze stanowisk ukrytych, strzelając ponad głowami lub przez przerwy. Będą to ognie od najdalszego zasięgu karabinów maszynowych aż do odległości bezpieczeństwa własnych oddziałów w czołowych rzutach pozycji obronnej.

W razie wdarcia się nieprzyjaciela we własne ugrupowanie poszczególne karabiny tworzą zapory ryglowe na przewidzianych kierunkach, uniemożliwiających nieprzyjacielowi tak rozszerzenie wyłomu jak i wdzieranie się w głąb własnej pozycji, oraz wspierają własne przeciwuderzenia i przeciwnatarcia.

e) Pluton ciężkich karabinów maszynowych znajdujący się w drugim rzucie może otrzymać zadanie dodatkowe czynnej obrony przeciwlotniczej. Na noc może być wysunięty wprzód dla wzmocnienia zapory głównej.

Zwalczanie samolotów przeprowadza się plutonem jako całością z oddzielnych (zakrytych) stanowisk przeciwlotniczych.

Od wykonania zadań obrony naziemnej do zwalczania lotnictwa przechodzi pluton wtedy, gdy nie ma ważnych zadań naziemnych, a nalot lotniczy zagraża bezpośrednio wspieranej jednostce lub oddziałowi, na którego odcinku znajdują się karabiny.

f) Wyjątkowo tylko przydziela się ciężkie karabiny maszynowe na noc do placówek.

4. Wycofanie się z walki.

§ 109. Sposób wycofania się.

Dowódcy kompanii strzeleckich regulują na miejscu sposób i czas odejścia poszczególnych ciężkich karabinów maszynowych przydzielonych lub będących na odcinku danej kompanii strzeleckiej.

Pluton wycofuje się albo jako całość, albo pojedynczymi karabinami.

Dowódca plutonu zgrywa odchodzenie poszczególnych karabinów z ogniem pozostających na stanowiskach. Karabinom odchodzącym w tył dowódca plutonu sam lub przez swego zastępcę wskazuje miejsce, dokąd mają odejść, i zadania, jakie mają wykonać.

Dowódca plutonu wycofuje się z ostatnim karabinem na miejsce, gdzie oczekuje zastępca (zazwyczaj na stanowiskach) z karabinami wcześniej wycofanymi.

W ciężkich położeniach bojowych dowódca plutonu i zastępca muszą osobistym przykładem podtrzymać ducha cofających się obsług; przy obsługach, które poniosły ciężkie straty lub załamały się duchowo, dowódca musi stanąć osobiście.

Do przenoszenia broni wyznacza dodatkowo strzelców (na zmianę), aby w żadnym wypadku nie dopuścić do pozostawienia broni. Na żądanie dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych najbliższy dowódca oddziału strzeleckiego zobowiązany jest przydzielić odpowiednią ilość strzelców do przeniesienia sprzętu.

Rannych należy zawsze wynieść z pola walki. Jest to sprawdzian najszczytniejszego koleżeństwa w walce.

5. Czaty.

§ 110. Ogólnie.

Pluton ciężkich karabinów maszynowych przydzielony do czaty, podlega dowódcy czaty i postępuje w myśl jego rozkazów. Pojedyncze karabiny maszynowe obowiązują zasady § 59 — 62.

6. Marsze i postoje.

§ 111. Ogólnie.

W marszu i na postoju podróżnym dowódca plutonu działa w myśl § 63 i 64. Prócz tego mogą mu przypaść zadania czynnej obrony przeciwlotniczej (§ 113).

W marszu ubezpieczonym prócz obrony przeciwlotniczej czynnej dowódca plutonu zależnie od miejsca posuwania się w kolumnie może otrzymać zadania przeciwdziałania zaskoczeniu (kawaleria, obrona przeciwpancerna).

Przygotowanie karabinów przeprowadza według § 66.

Biedki amunicyjne idą zazwyczaj w składzie taboru bojowego kompanii karabinów maszynowych.

Na postoju ubezpieczonym dowódcy plutonu nie przydzielonemu do czaty (§ 110) przypadają zazwyczaj zadania obrony przeciwlotniczej czynnej.

§ 112. Miejsce i obowiązki dowódcy plutonu przy oddziale przednim.

Jeśli pluton lub jego część jest przydzielona do szpicy, to w każdym wypadku dowódca plutonu karabinów maszynowych idzie przy dowódcy kompanii strzeleckiej w szpicy (lub między szpicą a oddziałem przednim), aby mógł jak najprędzej wprowadzić inne karabiny do walki dla jej wsparcia.

W tym też celu w czasie marszu dowódca plutonu upatruje dogodne stanowiska ogniowe i miejsca ukrycia biedek w myśl § 67.

W razie zatrzymania się oddziału zajmuje w pobliżu osi marszu takie punkty terenowe, skąd może skutecznie wspomóc walkę oddziałów strzeleckich.

Gdy wyczuwa bliskość nieprzyjaciela, ubezpiecza ruch oddziału przedniego, zajmując kolejno pojedynczymi karabinami stanowiska ogniowe do czasu osiągnięcia przez czołowe oddziały przeciwległego skraju widnokręgu.

Przy zetknięciu się z nieprzyjacielem musi często działać nawet z własnej inicjatywy, aby jak najszybciej nie tylko osłonić, ale i wesprzeć rozwinięcie się oddziału głównego straży przedniej.

W razie napotkania na opor nieprzyjaciela postępuje w myśl § 69.

Obronę przeciwgazową i przeciwpancerną przeprowadza dowódca plutonu według zasad § 99 i 120 Reg. piech. cz. I.

§ 113. Obrona przeciwlotnicza w marszu i na postoju.

W czasie postoju podróżnego, a przede wszystkim ubezpieczonego, pluton ciężkich karabinów maszynowych może otrzymać zadanie ubezpieczenia przed napadem lotniczym. Dowódca plutonu wyznaczonego do obrony przeciwlotniczej musi:

  • zorganizować służbę obserwacyjno-alarmową (wypatrywacze, ich ilość, miejsce, sygnały alarmowe) w myśl zasad § 82 Reg. piech. cz. I,
  • wybrać stanowisko przeciwlotnicze i rozmieścić karabiny maszynowe,
  • określić zadanie i czas jego wykonania,
  • dbać o zapewnienie wyżywienia, zakwaterowania obsług i ewentualnie ich zmianę.

Stanowisko przeciwlotnicze wybiera dowódca plutonu na prawdopodobnym kierunku nalotu nieprzyjaciela; musi ono leżeć w odległości około 400 m od przedmiotu bronionego i zawsze składa się ze stanowisk ogniowych dla trzech karabinów maszynowych.

Z chwilą ukazania się samolotów nieprzyjacielskich dowódca plutonu wskazuje jeden z nich jako wspólny cel dla plutonu i rozpoczyna ogień od odległości 1000 m.

Obsługi przy wykonywaniu zadań obrony przeciwlotniczej czynnej przestrzegają zasad obrony biernej według § 84 Reg. piech. cz. I.

Plutony wyznaczone do obrony przeciwlotniczej czynnej w marszu zajmują miejsca na czele, w środku i na końcu kolumny marszowej, mając sprzęt gotowy każdej chwili do rozpoczęcia ognia i zwracając baczną uwagę na sygnały wysuniętych obserwatorów.

Z chwilą pojawienia się lotnika (zaalarmowania) biedki się zatrzymują a obsługi zaczynają ogień z biedek lub podstaw przeciwlotniczych i prowadzą go do czasu zniszczenia lub odlotu nieprzyjaciela, po czym powracają na swoje miejsca w ugrupowaniu kolumny.

PRZYPISY
z 243
generate time: 0.197 s, memory: 17.00