16. Taktyczne warunki działania pułku kawalerii
Pułk kawalerii może działać na przestrzeniach do 10 km wszerz i 15km w głąb. Działanie jego cechuje płynność frontu i często błyskawiczność zmian położenia taktycznego.
17. Łączność wewnętrzna pułku kawalerji (bojowa).
Do utrzymania łączności wewnętrznej potrzebuje pułk kawalerji środków szybkich, natychmiast uruchamianych i zdolnych do działania na przestrzeniach krótkich (parę kilometrów) oraz do marszu na przełaj. Podstawowym środkiem łączności wewnątrz pułku od dowódcy szwadronu do dowódcy pułku i odwrotnie, jest goniec konny. Na większych odległościach lub w celu przyśpieszenia przekazywania stosuje się łańcuch gońców względnie sztafet rozstawnych. Niezależnie od gońca konnego, może być niekiedy korzystne użycie kolarza lub motocyklisty na większych odległościach i na odpowiednich drogach. W razie umiejscowienia działań bądź też konieczności stałego porozumiewania się z podwładnymi należy stosować telefon, łącząc nim ważniejsze zgrupowania (czaty, 2 – 3 grupy walczące, odwód, koniowody). W tych wypadkach można również zastosować sygnalizację wzrokową (rakiety, tarcze sygnalizacyjne, aparaty sygnalizacji świetlnej).
18. Łączność zewnętrzna pułku kawalerii (taktyczna).
Łączność zewnetrzna t.j. z przełożonym lub z sąsiadem jest najważniejszym obowiązkiem dowódcy pułku, jeżeli chodzi o użycie jego środków łączności technicznej, i polega na połączeniu bądź z miejscem postoju wymienionych, bądź z ich ośrodkami łączności. Podstawowym środkiem łączności zewnętrznej pułku będzie zwykle motocykl i telefon. W działaniach pułku na większe odległości od dowódcy przełożonego może zajść potrzeba nawiązania z nim łączności radjowej lub przez lotnika ewentualnie za pomocą patrolu łącznikowego. W wypadkach konieczności użycia gońca konnego na odległości ponad 10km w dzień i 5km w nocy – należy stosować łańcuch sztafet rozstawnych. W razie niemożności uprzedniego zorganizowania sztafet – należy wysyłać gońców parami."
30. Charakterystyka telefonu
Telefon jest najdogodniejszym środkiem łączności. Umożliwia on przekazywanie wiadomości bezpośrednie (rozmowa) oraz zapomocą fonogramów. Odległość, na jaką można się porozumiewać telefonicznie zależy od rodzaju i stanu linji telefonicznej, użytej do danego porozumienia. Na linjach polowych odległość może wynosić w bardzo dobrych warunkach 60 km, w przeciętnych – 40 km; na linjach stałych lub półstałych – 100 km.
Dodatnie cechy telefonu:
- łatwy i prosty w użyciu,
- umożliwia szybkie i bezpośrednie porozumienie,
- wykazuje duża wydajność.
Ujemne cechy telefonu:
wymaga budowy linji telefonicznych, które muszą być stale konserwowane,
- uszkodzenie linji przerywa łączność telefoniczną a usunięcie uszkodzenia trwa nieraz dość długo,
- możność podsłuchu prowadzonych rozmów przez nieprzyjaciela.
Telefon, ze względu na swe zalety jest bardzo często przeciążony. Dla uniknięcia tego konieczne jest stosować:
- ograniczenie rozmów i fonogramów do wypadków rzeczywiście niezbędnych,
- krótkość i zwięzłość rozmów oraz fonogramów.
Długie fonogramy nie nadają się do przekazywania drogą telefoniczną, gdyż w wielu wypadkach daleko szybciej mogą być doręczone przez gońców.
31. Stacje telefoniczne
Stacją telefoniczną nazywa się aparat wraz z obsługą, połączony zapomocą linji telefonicznej z innym aparatem. Stacja, na której jest zainstalowana łącznica z włączonemi linjami z innych stacyj nazywa się centralą. Umożliwia ona porozumiewanie się tych stacyj między sobą.
32. Budowa polowych linji telefonicznych.
Szybkość nawiązania łączności telefonicznej zależy od:
- długości i rodzaju linji (jednoprzewodowa, dwuprzewodowa),
- ilości użytych jednostek budowlanych oraz ich stanu fizycznego,
- pory doby (dzień, noc), w jakiej się praca odbywa.
Linje polowe telefoniczne są zasadniczo linjami jednporzewodowemi. Jeżeli jednak zachodzi obawa podsłuchu ze strony nieprzyjaciela buduje się linje dwuprzewodowe.
Jednostką budowlaną w pułku kawalerii jest patrol, w wielkiej jednostce kawalerii – drużyna. Patrol jest wyposażony obecnie w 4 ½ km kabla, a drużyna w 12 km kabla.
Każdej jednostce budowlanej powierza się budowanie tylko jednego przewodu. Do budowy linii dwuprzewodowej należy wyznaczać dwie jednostki. Budowę krótkiej linji dwuprzewodowej wyłącznie na podporach naturalnych może wyjątkowo wykonywać jedna drużyna.
Przy budowie dłuższych linji telefonicznych dzieli się je na odcinki wyznaczając do budowy każdego odcinka osobną jednostkę. Długości odcinków wynoszą przeciętnie (po odliczeniu 20% kabla, jako ubytku na zwisy i wiązania) dla patroli 3,5 km a dla drużyn 10 km.
Krótkie linje telefoniczne, obliczone na krótkotrwały okres korzystania, buduje się, pozostawiając kabel na ziemi. Przy przejściach jednak przez drogi, tory kolejowe i t.p. miejsca, w których kabel nie może pozostać na powierzchni ziemi, jednostka budowlana zawiesza go na podporach lub zakopuje.
Przy budowie dłuższych linji telefonicznych, gdy zależy na szybkiem nawiązaniu łączności, przeprowadza się budowę w dwu fazach. Pierwsza faza polega na rozwinięciu kabla na ziemi przez jednostkę budowlaną konną. W drugiej fazie zawiesza się kabel na podporach, co wykonywa jednostka spieszona.
Budowa linji telefonicznych, przeznaczonych do użytku przez dłuższy okres czasu, oraz budowa linij w ciemną noc odbywa się w szyku pieszym.
Szybkość budowy linji telefonicznej polowej przy normalnych warunkach pracy, w dzień jest następują:
- jednostka budowlana spieszona (patrol lub drużyna) wybuduje 3 km/g.
- linji telefonicznej jednoprzewodowej na podporach naturalnych, 2 km/g.
- linji telefonicznej jednoprzewodowej na podporach sztucznych (tyczkach);
- jednostka budowlana konna (patrol lub drużyna) rozwinie kabla po ziemi 5 – 7 km/g.
Przy budowie linji telefonicznych w nocy szybkość jej spada o 50%
33. Konserwacja o ochrona sieci telefonicznej.
W celu zapewnienia ciągłości ruchu telefonicznego należy linje telefoniczne stale nadzorować a powstałe uszkodzenia w jak najszybszym czasie usuwać. Zadanie utrzymanie sprawności linji należy do tej jednostki, która z niej korzysta.
Utrzymanie linij telefonicznych w sprawności zapewnia się przez:
- wysyłanie patroli linjowych
- systematyczne badanie linij przez obsługę stacji.
Poza tem wszystkie oddziały maszerujące lub spoczywające, oraz pojedyncze osoby wojskowe są obowiązane obserwować znajdujące się w ich rejonie linje telefoniczne, nie dopuszczać do uszkodzeń, a także, o ile możności, usuwać uszkodzenia lub zawiadamiać o nich najbliższą stację telefoniczną czy też oddział łączności.
Obowiązek ochrony linij telefonicznych można również nałożyć na ludność okoliczną stosownie do obowiązujących przepisów.
34. Zwijanie polowych linij telefonicznych
Do zwijania polowych linij telefonicznych używa się zawsze jednostek spieszonych. Przy zwijaniu dłuższych linij dzieli się je na odcinki, wyznaczając do zwinięcia każdego odcinka osobną jednostkę (patrol, drużynę). Długość odcinków – jak przy budowie linij.
Szybkość zwijania jednego przewodu w dzień przez jednostkę (patrol, drużynę) wynosi 2 – 3 km/g.
35. Dysponowanie oddziałami łączności przy budowie i zwijaniu linij.
Praca oddziałów łączności jest ciężka, ponieważ maszerują one zazwyczaj więcej niż inne oddziały i jednocześnie budują połączenia. Dlatego też należy uczynić wszystko, aby zaoszczędzić im zbędnych wysiłków, wynikających niejednokrotnie z braku przewidywań i nieprzemyślanych zarządzeń. Budowę i zwijanie linij telefonicznych trzeba prowadzić w kierunku posuwania się oddziałów. Unika się przez to niepotrzebnych przemarszów i uzyskuje możnośc wcześniejszego użycia oddziałów na przodzie.
43. Charakterystyka łączności radjowej.
Do łączności radjowej wewnątrz wielkiej jednostki kawalerii używa się radjostacyj typu R.K.D. Radjostacja R.K.D. jest to stacja korespondencyjna, która może pracować na radiotelegraf i na radjofon. Zakres fal odbiorczych i nadawczych – od 250 – 600m. Zasięg na radjotelefgraf 60 – 70 km, na radjofon 10 – 15 km. Obsługa kawaleryjskiej stacji składa się 1 dowódcy, 4 radjotlegrafistów, 2 jezdnych i 1 koniowoda (gońca). Radjostacja jest przewożona na dwóch dwukółkach sprzeżonych o zaprzęgu czterokonnym, prowadzonym z konia. Czas potrzebny do uruchomienia stacji wynosi około 5 minut w dzień i 10 minut w nocy. Stację można ustawiać w dowolnem miejscu.
Dodatnie cechy łączności radjowej:
- duża szybkość uruchomienia i łatwy przewóz radiostacji,
- urządzenia radjostacji w porównaniu z telefonem i telegrafem, są znacznie mniej narażone na zniszczenie,
- możność nawiązania łączności z dowódcami mającemi radiostacje bez znajomości miejsca ich postoju,
- brak połączenia materialnego miedzy radiostacjami co umożliwia zorganizowanie łączności technicznej między dwoma oddziałami rozdzielonemi dużą przeszkodą terenową lub poprzez teren zajęty przez nieprzyjaciela.
Ujemne cechy łączności radjowej:
- możność przejęcia przez nieprzyjaciela przekazywanych wiadomości, co wymaga szyfrowania radjotelegramów i zabiera wiele czasu,
- mała wydajność, naprzykład: czas przekazania telegramu z 20 słów w raz z zaszyfrowaniem i odszyfrowaniem, wynosi przeciętnie 20 minut,
- możność odnalezienia przez nieprzyjaciela zapomocą pomiarów gonjometrycznych, miejsca postoju radjostacji, a zatem i dowództwa,
- zaburzenia z powodu wyładowań atmosferycznych.
Radjostacje wówczas spełnią dobrze swoje zadania, gdy łączność radjowa będzie umiejętnie zorganizowana. W przeciwnym razie praca ich stanie się tylko źródłem wiadomości dla nieprzyjaciela.
44. Przydział radiostacji do oddziału kawalerji.
Radjostacje dla dowódców kolumn (pułków) przydziela szef łączności wielkiej jednostki kawalerji na czas wykonywania przez nią określonych zadań.
53. Placówka łączności z lotnikiem
Patrol wystawiał "placówkę łączności z lotnikiem", w celu umożliwienia obustronnej komunikacji pomiedzy lotnictwem towarzyszącym a dowódcą pułku.
W wypadkach gdy placówka jest oddalona od miejsca postoju dowódcy, na którego korzyść pracuje, powinna mieć przydzielonego gońca (jeździeć, kolarz, motocyklista).
Patrol obsługujący placówkę jest wyposażany w:
- płachtę tożsamości dowództwa, które obsługuje,
- 3 płachty sygnałowe,
- przekazywacz meldunków (rozkazów).
W razie pracy w terenie pokrytym koniecznej jest wyposażenie patrolu łączności z lotnikiem w puszki dymowe.
Miejsce placówki powinno odpowiadać następującym warunkom:
- być łatwe do odszukania przez lotnika,
- możliwić dobrą obserwację sygnałów, układanych z ziemi płacht,
- stanowić łatwe podejście dla lotnika w razie zastosowania przekazywacza i umożliwić w razie potrzeby lądowanie,
- być położone blisko miejsca postoju dowódcy,
- dawać zabezpieczenie od obserwacji i ognia nieprzyjacielskiego.
Teren wybrany na placówkę musi być otwarty o wymiarach 200 x 300 m, bez przedmiotów wysokich i niebezpiecznych w razie lądowania samolotu (pojedyncze drzewa, trasy telefoniczne i t.p.).