WOJSKO POLSKIE - struktury organizacyjne

z 243

Regulamin piechoty - część III - kompania karabinów maszynowych - walka - rozdział B

ROZDZIAŁ B.

POJEDYNCZY CIĘŻKI KARABIN MASZYNOWY.

1. Postanowienia ogólne.

§ 10. Charakterystyka obsługi pojedynczego ciężkiego karabinu maszynowego.

Pojedynczy ciężki karabin maszynowy jest najmniejszą jednostką bojową kompanii karabinów maszynowych. Obsługa karabinu musi być zgrana, przeniknięta jednym duchem i związana nierozerwalnym koleżeństwem.

Karabin maszynowy musi strzelać w potrzebie do ostatniego naboju i ostatniego strzelca obsługi.

Każdy strzelec karabinu maszynowego musi być tak wychowany i wyszkolony, aby rozumiał, że w rękach swych dzierży niejako ogień kilkudziesięciu strzelców, który może zdecydowanie zaważyć na samopoczuciu piechoty i na szali zwycięstwa.

§ 11. Skład obsługi pojedynczego ciężkiego karabinu maszynowego.

Obsługa pojedynczego ciężkiego karabinu maszynowego składa się z:

  • karabinowego,
  • celowniczego,
  • taśmowego,
  • pierwszego amunicyjnego,
  • drugiego amunicyjnego
  • pomocniczego,
  • woźnicy biedki karabinowej.

Stan liczebny obsługi pojedynczego ciężkiego karabinu maszynowego może ulec zmniejszeniu wskutek strat i wówczas część obsługi uzupełnia się z obsługi zapasowej, a w razie jej braku lub oddalenia - z najbliższego oddziału strzeleckiego. Natomiast na karabinowego i celowniczego można wyznaczyć tylko odpowiednio wyszkolonych strzelców z kompanii karabinów maszynowych. W razie straty celowniczego zastępuje go karabinowy, a czasem taśmowy.

Obsługi są numerowane wewnątrz kompanii od 1 do 12.

§ 12. Karabinowy.

Karabinowy jest dowódcą karabinu, odpowiedzialnym za wartość bojową obsługi oraz gotowość sprzętu do walki.

a) Karabinowy musi dbać o utrzymanie w obsłudze chęci walki, zaciętości i oporu, przez osobiste oddziaływanie i przestrzeganie żelaznej karności. W odróżnieniu od dowódców jednostek uderzeniowych, których najważniejszą cechą jest temperament, karabinowego musi cechować zimna krew, która zrodzi w nim konieczność upartego i twardego wytrwania na stanowisku ogniowym w najtrudniejszych nawet warunkach walki. Jednakże przy towarzyszeniu w natarciu musi wykazać bezwzględną dążność dotarcia do czołowych rzutów walczących.

Oprócz tego musi dbać o:

  • utrzymanie i uzupełnienie sprzętu, amunicji, wyposażenia i biedki,
  • wyżywienie i higienę obsługi,
  • pielęgnację i wyżywienie konia.

b) Karabinowy dowodzi karabinem za pomocą głosu, sygnałami i znakami; osobiste jego zachowanie się jest formą rozkazu dla obsługi. Jest on odpowiedzialny za działanie broni i obsługi.

c) Przy każdym działaniu bojowym karabinowy na podstawie otrzymanego zadania wydaje krótkie i najprostsze ustne rozkazy. Do jego obowiązków należy:

  • wybór stanowiska ogniowego,
  • zorganizowanie obserwacji nieprzyjaciela i pola walki,
  • zorganizowanie obserwacji własnych oddziałów strzeleckich,
  • łączność z dowódcą (plutonu ciężkich karabinów maszynowych lub oddziału strzeleckiego, do którego został przydzielony),
  • kierowanie ogniem,
  • uzupełnianie amunicji.

§ 13. Obsługa ciężkiego karabinu maszynowego.

Praca karabinu maszynowego zależy przede wszystkim od sumiennego wypełniania wszystkich obowiązków przez całą obsługę.

Celowniczy obsługuje zawsze bezpośrednio karabin maszynowy i prowadzi ogień. Dba o utrzymanie w dobrym stanie karabinu maszynowego i celownika-kątomierza.

Taśmowy razem z celowniczym obsługuje karabin, dba o uzupełnienie amunicji na stanowisku co najmniej do dwóch skrzynek, odpowiada za wyrównanie amunicji nataśmowanej i przygotowanej do strzelania oraz za stan podstawy.

Amunicyjni sprawdzają amunicję w otrzymanych skrzynkach, utrzymują ją w czystości i donoszą na stanowiska ogniowe.

Pomocniczy jest obserwatorem i łącznikiem karabinowego. Dba o wodę i części zapasowe.

Woźnica dba o konie, uprząż, biedkę i sprzęt na biedce.

§ 14. Podział i podległość ciężkich karabinów maszynowych.

Zarówno przed walką, jak i w czasie walki, pojedynczy ciężki karabin maszynowy może być przydzielony do oddziału strzeleckiego; otrzymuje wówczas zadania od dowódcy danego oddziału, przechodząc pod jego rozkazy. Taki karabin nazywa się ciężkim karabinem maszynowym przydzielonym . W tym wypadku przydziela mu się zazwyczaj biedkę amunicyjną.

Karabiny, które pozostają w ręku dowódcy kompanii karabinów maszynowych, nazywają się ciężkimi karabinami maszynowym i wsparcia batalionu .

§ 15. Zadanie ciężkiego karabinu maszynowego.

Zadaniem ciężkiego karabinu maszynowego jest niszczenie i obezwładnianie przede wszystkim środków ogniowych oraz sił żywych nieprzyjaciela, dla wsparcia ruchu własnych oddziałów lub uniemożliwienia ruchu i ognia nieprzyjacielowi.

§ 16. Rodzaj ogni.

Karabin maszynowy może wykonać następujące techniczne rodzaje ognia:

  • punktowy zaryglowany,
  • punktowy odryglowany,
  • poszerzany,
  • pogłębiany,
  • posiewany.

Zależnie od warunków walki lub względów na bezpieczeństwo własnych oddziałów każdy z tych ogni można wykonać strzelając bezpośrednio lub z ukrycia, ponad głowami własnych oddziałów, przez przerwy lub ze skrzydła. Przepisy bezpieczeństwa podaje Instrukcja strzelecka cz. III.

Zależnie od kierunku strzelania w stosunku do celów ogień może być na wprost lub boczny.

§ 17. Sposoby strzelania.

Karabinowy wykonywa swe zadania ogniowe:

  1. strzelaniem bezpośrednim ze stanowiska odkrytego wykorzystując jednak zawsze naturalne maski terenowe lub maskując stanowisko sztucznie,
  2. strzelaniem z ukrycia, kiedy stanowisko jest zawrze zakryte przed obserwacją naziemną, a często również przed pociskami broni płaskotorowej przeciwnika.

Karabinowy musi umieć stosować oba te sposoby strzelania, pamiętając o zasadach podanych w § 7.

§ 18. Sposób użycia ognia.

Bez względu na położenie bojowe, w którym się używa karabinu maszynowego, całą jego wartość bojową wykorzysta się tylko wtedy, jeżeli:

  1. karabin maszynowy rozpoczyna ogień niespodziewanie, tj. zaskakuje nieprzyjaciela ,
  2. działa ogniem bocznym , który zwłaszcza z bliższych odległości jest szczególnie skuteczny.

O warunkach tych powinni zawsze pamiętać wszyscy karabinowi oraz obsługi, które wykorzystując starannie teren i unikając widocznych przesunięć czy poruszeń nie zdradzą przedwcześnie nieprzyjacielowi własnych zamiarów.

§ 19. Skuteczność ognia.

Zimna krew, należyte wyszkolenie i ścisła karność ogniowa są podstawowymi warunkami skutecznego działania karabinu maszynowego; rozwaga każdego Strzelca i przykład szczególnie odważnych i rzutkich żołnierzy daje najlepszą rękojmię dalszego skutecznego prowadzenia ognia, nawet w razie straty dowódcy.

O skuteczności ognia decyduje w równym stopniu dobre utrzymanie broni, odpowiednie przygotowanie amunicji (taśmowanie) itp.

2. Natarcie.

Ruch w ogniu dalekim.

§ 20. Szyki.

Ciężki karabin maszynowy upodabnia zawsze swój szyk do szyku drużyn strzeleckich , aby się od nich nie różnić.

Szykiem luźnym pojedynczego ciężkiego karabinu maszynowego jest rząd, rój lub tyralierka.

§ 21. Chwila przejścia w szyk luźny.

Ciężki karabin maszynowy wsparcia przybiera szyk luźny na rozkaz dowódcy plutonu ciężkich karabinów  maszynowych, a przydzielony – jednocześnie z oddziałami strzeleckimi. Jeżeli karabin był na biedce, a dalszy ruch z biedką utrudnia skuteczny ogień przeciwnika, zdejmuje się karabin, a biedkę ukrywa się za najbliższą ochroną (zasłoną) terenową.

§ 22. Zachowanie się w szyku luźnym.

Z chwilą przejścia plutonu ciężkich karabinów maszynowych w szyk luźny karabinowy ma utrzymać ruch obsługi w myśl rozkazu dowódcy plutonu.

Przydzielony ciężki karabin maszynowy maszeruje w szyku luźnym w myśl rozkazu dowódcy oddziału strzeleckiego.

Karabinowy dążąc do wykorzystania terenu w ramach nakazanych odległości i odstępów musi zachować ogólny kierunek i nie przeszkadzać w ruchu sąsiadom.

§ 23. Dowódca, rozkazywanie, łączność.

a) Karabinowy dla uzyskania lepszego wglądu w najbliższy teren musi często wysunąć się naprzód lub na bok; obsługę prowadzi wtedy celowniczy.

b) Rozkazy dotyczące kierunku, zmian szyku, sposobu wykonywania ruchu wydaje się w myśl § 37 — 50 Wyciągu z Reg. piech. cz. III.

Natarcie do chwili szturmu.

§ 24. Zajęcie podstawy wyjściowej do natarcia.

Ciężkie karabiny maszynowe wsparcia zajmują stanowiska ogniowe na podstawie wyjściowej lub w jej pobliżu na rozkaz dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych (kompanii).

Ciężkie karabiny maszynowe przydzielone:

  • bądź zajmują stanowiska ogniowe w myśl rozkazu dowódcy oddziału strzeleckiego,
  • bądź ze sprzętem odłączonym przygotowują się do wykonania pierwszego skoku wraz z oddziałami strzeleckimi.

§ 25. Rozkaz do natarcia.

Karabinowy na podstawie otrzymanego rozkazu wydaje obsłudze rozkaz, który określa:

  • kierunek natarcia wspieranego oddziału strzeleckiego w terenie (wyjątkowo przedmiot);
  • zadanie ogniowe własne,
  • sygnał rozpoczęcia ognia,
  • warunki bezpieczeństwa,
  • czas i sygnał (znak) do wyruszenia z podstawy wyjściowej.

§ 26. Ruszenie z podstawy wyjściowej.

W czasie wyruszenia i podczas samego natarcia oddziałów strzeleckich ciężkie karabiny maszynowe wsparcia działają według zasad podanych w rozdziale C.

Ciężkie karabiny maszynowe przydzielone bądź wykonują ogień wspierając pierwszy skok piechoty, bądź też jednocześnie ruszają z oddziałami strzeleckimi.

§ 27. Wykonanie ruchu.

Ciężkich karabinów maszynowych nie można krępować ściśle kierunkiem posuwania się oddziałów strzeleckich, lecz trzeba im zostawić swobodę ruchu.

Ciężkie karabiny maszynowe przydzielone posuwają się w tym samym szyku co oddziały strzeleckie i razem z nimi, wykorzystując teren, ogień broni wspierających i chwilę zmniejszonego natężenia ognia  nieprzyjacielskiego.

Przestrzenie otwarte należy przebywać szybko i możliwie długimi skokami w pełnym biegu. Wykonanie skoków polega na nagłym i nieoczekiwanym dla przeciwnika rzuceniu się w przód, aby jak najprędzej dopaść do ochrony (zasłony). Po dotarciu do zasłony, a nawet ochrony, karabinowy przed zajęciem stanowiska lub przed następnym skokiem przesuwa się w bok poza zasłoną, aby rozpocząć ogień (lub następny skok) z miejsca nieoczekiwanego dla nieprzyjaciela.

Szczególnie ważne jest przesuwanie się w bok, zwłaszcza wtedy, gdy karabin prowadził już ogień przed zmianą stanowiska.

Przestrzenie ukryte przed ogniem nieprzyjacielskim (wgłębienia terenowe, martwe pola) przebywa się zazwyczaj wolnym krokiem, porządkując obsługę.

Z chwilą rozsypania się drużyn w tyralierkę obsługa posuwa się również tyralierką.

Czasem przestrzeń narażoną na silny i bliski ogień przeciwnika można przebyć jednym, choćby wąskim, ale skrytym podejściem, kierując na nie strzelców pojedynczo. Gdy to jest niemożliwe, prowadzi się ruch szybkimi skokami pojedynczych strzelców.

Zapory ogniowe artylerii można przebyć:

  • przez zaskoczenie, w przerwach między nawałami pocisków, licząc, że następna nawała padnie po wykonaniu skoku, lub
  • przez przenikanie pojedynczych strzelców.

Działanie gazem przez nieprzyjaciela nie może powstrzymać obsługi od działania. Zdecydowane parcie w przód jest najlepszym sposobem wyjścia ze strefy gazów.

Przy stwierdzeniu obłoku, fali lub chmury napastliwej należy nałożyć maski i zaalarmować sąsiadów.

Napotkany teren skażony omija się lub przekracza w maskach.

Wykonanie ruchu przeprowadza karabinowy według zasad § 72 — 75 Wyciągu z Reg. piech., cz. III.

§ 28. Wsparcie natarcia.

W czasie natarcia karabinowy zajmuje stanowisko ogniowe z chwilą ujawniania się celów zagrażających własnym oddziałom w myśl § 64 Wyciągu z Reg. piech. cz. III.

Stanowiska takie wybiera:

  • na wzniesieniach terenowych pozwalających na strzelanie ponad głowami nacierających oddziałów,
  • na ich skrzydle,
  • w przerwie między nimi lub
  • pierwszym ich rzucie, co pozwoli na dłuższą walkę ogniową bez zagrażania bezpieczeństwu własnych oddziałów.

Jeśli czas na to pozwala, to karabinowy na podstawie wyjściowej do natarcia powinien zameldować dowódcy wspieranemu, do jakiego punktu w terenie może wspierać posuwanie się jego oddziału lub kiedy przewiduje zmianę stanowiska.

Od chwili zajęcia pierwszego stanowiska ogniowego karabinowy prowadzi ogień w myśl § 83 - 95 Wyciągu z Reg. piech. cz. III, kierując go przede wszystkim na opory najbardziej przeszkadzające ruchowi drużyn strzeleckich.

Im bliżej przeciwnika, tym większą energię i zmysł bojowy musi wykazać karabinowy, aby wywalczyć przewagę duchową nad przeciwnikiem, pamiętając, że zdobywa się ją nie ilością wystrzelonej amunicji, lecz spokojnym i celnym ogniem.

W miarę zbliżania się do przeciwnika oddziały strzeleckie będą natrafiały na ogień boczny, ciężkich karabinów maszynowych nieprzyjacielskich, strzelających z sąsiednich odcinków, a więc nie będących celem ich natarcia. Zadanie zwalczania tych nieprzyjacielskich ciężkich karabinów maszynowych, zazwyczaj  osłoniętych od frontu, przypadnie w całości karabinom przydzielonym, które wraz z oddziałami strzeleckimi natkną się na ich ogień.

W razie pojawienia się na przedpolu broni pancernej nieprzyjaciela bez piechoty towarzyszącej karabinowy skierowuje natychmiast swój ogień na czołgi posuwające się na wprost niego, celując w szczeliny.

Jeżeli za czołgami posuwa się piechota, wówczas ogień swój skierowuje przede wszystkim na nią, Do czołgów daje ognia wyjątkowo, jeśli piechota nieprzyjacielska nie przedstawia wyraźnych celów lub gdy oślepienie czołga ze względu na jego bliskość jest bardzo prawdopodobne.

Pojawienie się lotnictwa nieprzyjacielskiego na polu walki nie może oderwać karabinowego od zwalczania celów naziemnych.

§ 29. Stanowiska w natarcia.

Stanowiska karabinu maszynowego dobiera karabinowy tak, aby można z nich było prowadzić ogień stosunkowo długo, nie krępując nim ruchów oddziałów własnych. Z tego względu najdogodniejsze będą stanowiska ukryte na punktach górujących nad terenem. Przy obiorze stanowiska na wyniosłościach terenowych karabinowy musi starannie unikać umieszczania karabinu maszynowego na samym szczycie wzgórza, na widnokręgu, gdzie mogłaby go łatwo odkryć obserwacja nieprzyjacielska.

Gdy karabin maszynowy przydzielony traci możność wsparcia oddziału lub gdy traci łączność z dowódcą oddziału, wówczas bez wahania powinien zająć stanowisko odkryte lub też musi niezwłocznie dołączyć się do pierwszych rzutów wspieranych oddziałów strzeleckich.

Jeśli teren jest płaski, karabinowy z konieczności wysuwa karabin do czołowych rzutów oddziałów strzeleckich.

Karabinowy zawsze dba o wykorzystanie naturalnych masek i o jak najstaranniejsze maskowanie karabinu maszynowego.

Ruch oddziałów strzeleckich powoduje często zmniejszanie się przerw między nimi lub odstępów bezpieczeństwa ich skrzydeł, uniemożliwiając niejednokrotnie wykonanie ognia. Toteż  karabinowy zawsze z chwilą zajęcia stanowiska ogniowego upatruje z góry następne kolejne stanowiska na przodzie, starając się je osiągnąć jak najwcześniej.

Zajęcie i zmianę stanowiska przeprowadza karabinowy w myśl zasad § 64 - 75 Wyciągu z Reg. piech. cz. III.

§ 30. Gospodarka amunicją i wodą.

Tylko ten karabin maszynowy zdoła spełnić swe zadanie, który będzie stale i dobrze zaopatrywany w amunicję i wodę. Ilość amunicji i wody na stanowisku ogniowym (co najmniej 5 - 6 skrzynek amunicji i jeden wodnik) nie wystarcza na dłuższą walkę. Dlatego karabinowy musi nawet w najcięższych warunkach boju pamiętać i troszczyć się w porę o uzupełnienie wystrzelonej amunicji i zużytej wody. Często przed rozpoczęciem natarcia karabin otrzymuje zwiększoną dotację amunicji. Zawsze jednak musi pamiętać o jej oszczędzaniu.

Kiedy karabin zużyje połowę amunicji posiadanej na stanowisku ogniowym, karabinowy uzupełnia ją z pozostawionej w tyle biedki, jeśli dowódca plutonu karabinów maszynowych zgodził się na pozostawienie jej karabinowemu.

Gdy karabin zużyje połowę amunicji, będącej w jego rozporządzeniu, wysyła biedkę lub amunicyjnych do punktu amunicyjnego plutonu (jeśli dowódca tego punktu sam nie dosłał nowego zapasu do biedki karabinowej) oraz melduje o zużyciu połowy amunicji.

Karabinowy musi co najmniej jedną taśmę amunicji za chować na ostateczną konieczność .

Przy zmianie stanowisk karabinowy musi pamiętać o przesuwaniu w przód biedki karabinowej, wykorzystując do tego amunicyjnego. Amunicyjny każdorazowo idąc po amunicję upatruje nowe, bliżej karabinu położone, miejsce dla biedki i drogę jej przesunięcia. Przy pobieraniu skrzynek z amunicją wskazówki te podaje woźnicy, który zmienia miejsce, jeśli warunki ukrycia pozwolą na przesunięcie biedki i konia.

Po powrocie na stanowisko jeden z amunicyjnych melduje karabinowemu nowe miejsce postoju biedki karabinowej (punkt amunicyjny).

Normalnie biedki sprzętowe karabinów przydzielonych posuwają się razem z biedkami plutonów strzeleckich, a biedki sprzętowe w plutonie karabinów maszynowych prowadzi razem z biedkami amunicyjnymi pomocnik rusznikarski. Jednakże zależnie od położenia bojowego dowódca plutonu karabinów maszynowych może oddać biedkę sprzętową karabinowemu, np. dla przyśpieszenia przewidywanych skoków.

Jeżeli karabin jest przydzielony, wówczas otrzymuje zazwyczaj od dowódcy plutonu biedkę amunicyjną.

§ 31. Natarcie w nocy.

  1. Jeżeli natarcie nocne dokładnie przygotowano za dnia, wówczas pojedyncze karabiny maszynowe mogą wspierać natarcie przerzucając nawet ogień na sygnały podawane przez nacierających lub mogą osłaniać skrzydło natarcia.
  2. Jeżeli karabiny maszynowe nie przygotowały się do wsparcia ogniowego za dnia, wówczas w zasadzie nie przydziela się ich do natarcia.
  3. Wyjątkowo, gdy się przewiduje walkę o świcie, posuwają się ciężkie karabiny maszynowe z odwodem lub w przerwach między pierwszymi rzutami. W tych wypadkach karabin powinien być złączony, gotowy do strzału, a obsługa skupiona musi się posuwać w jak największej ciszy (skrzynki uszczelnione, oporządzenie dopasowane).

W razie oświetlenia przedpola należy natychmiast padać.

Rozpoczęcie ognia następuje tylko na rozkaz dowódcy oddziału strzeleckiego.

Szturm.

§ 32. Ciężkie karabiny maszynowe wspierające.

Ciężkie karabiny maszynowe wspierające walczą według zasad podanych w rozdziale C.

§ 33. Przygotowanie szturmu.

Z chwilą dojścia oddziałów strzeleckich na odległość szturmową ciężki karabin maszynowy przydzielony musi rozpocząć najsilniejszy ogień na cele, które niejednokrotnie teraz się dopiero ujawnią i wstrzymują ruch oddziałów własnych (np. nieprzyjacielskie ciężkie karabiny maszynowe przeciwszturmowe).

Pod osłoną jego ognia oddziały przygotowują się do szturmu.

Z chwilą ruszenia oddziałów strzeleckich do szturmu karabin, jeśli nie ma warunków do strzelania, prze naprzód razem z oddziałami strzeleckimi.

§ 34. Zachowanie się w czasie nieudanego szturmu.

Gdy szturm się nie uda, ciężki karabin maszynowy przydzielony stanowi oparcie dla zatrzymanych oddziałów strzeleckich.

Pod żadnym pozorem cofać mu się nie wolno.

§ 35. Zachowanie się po szturmie.

Jeżeli w chwili szturmu nieprzyjaciel zaczyna się wycofywać, karabinowy skokiem musi dobiec do takiego stanowiska, skąd by najszybciej i najskuteczniej mógł ostrzeliwać cofającego się nieprzyjaciela.

§ 36. Walka wewnątrz ugrupowania nieprzyjaciela.

W natarciu wewnątrz ugrupowania nieprzyjaciela karabinowy ciężkiego karabinu maszynowego przydzielonego działa najczęściej z własnej inicjatywy i na podstawie własnej obserwacji.

Musi on być zawsze gotów nie tylko do wsparcia ogniem ruchu w przód, ale również do odbicia ogniem przeciwuderzeń i przeciwnatarć.

§ 37. Pościg na polu bitwy.

W pościgu na polu bitwy ciężkie karabiny maszynowe wysuwają się na czoło oddziałów strzeleckich i zajmują zazwyczaj odkryte a górujące stanowiska ogniowe, zwalczając w zarodku wszelkie próby oporu nieprzyjacielskiego.

3. Obrona.

§ 38. Ogólnie.

Karabin maszynowy w obronie musi swym ogniem złamać nieprzyjacielskie natarcie w nakazanym odcinku.

Ze swego stanowiska obsługa prowadzi ogień z zacięciem i uporem do ostatniego strzelca i naboju, bez myśli o odwrocie.

§ 39. Podział zadań.

W obronie ustala się zaporę ogniową mającą na celu zniszczenie i zatrzymanie nieprzyjaciela przed pozycją główną; w ramach tej zapory każdy ciężki karabin maszynowy otrzymuje swe zadanie ogniowe. Wykonuje je zazwyczaj w postaci ogni dalekich o słabszym natężeniu, często czołowych, oraz na bezpośrednie przedpole w postaci ognia bocznego o silnym natężeniu.

Karabin może niejednokrotnie otrzymać kilka zadań ogniowych, przy czym dowódca określa ważność i kolejność wykonania tych zadań oraz wyznacza, które z nich jest zadaniem głównym a które - dodatkowym.

Oprócz zadania głównego ciężki karabin maszynowy może otrzymać jeszcze jedno lub kilka zadań dodatkowych. Zadania te mogą być bądź na powierzonym odcinku, bądź na odcinku sąsiada. Karabinowemu nie wolno samodzielnie wykonywać zadań dodatkowych , jeśliby w skutek tego miała ucierpieć natychmiastowość wykonania zadania głównego .

§ 40. Rodzaje stanowisk ogniowych.

Karabinowy sam lub na podstawie rozkazu dowódcy plutonu karabinów maszynowych określa zawsze (według zasad podanych w § 9) miejsca na stanowisko główne, a gdy jest czas, na stanowiska dodatkowe, zapasowe i pozorne.

§ 41. Zaskoczenie.

Karabinowy musi być wdrożony do inicjatywy ogniowej i czuwać, aby obsługa zawsze na czas zaczynała ogień, pamiętając, że zaskoczenie potęguje wielokrotnie istotną i moralną wartość skutecznego ognia. Do zaskoczenia zaś może się przyczynić karabinowy przez drobiazgowe przygotowanie danych strzelania i czujności obsługi, nie zapominając, że każda sekunda ma tu wielką wartość.

Rozpoczyna ogień zależnie od planu ognia albo na rozkaz (umówiony sygnał), albo z własnej inicjatywy.

Zaskoczenie to powinien karabinowy podtrzymać nie tylko przy rozpoczęciu ognia, ale przez cały czas walki, odstrzeliwując nieprzyjaciela gwałtownym ogniem zawsze wtedy, gdy on jest najwrażliwszy na ogień (odkryte skrzydło, wielkie skupienie celów itp.).

Przygotowanie obrony.

§ 42. Obowiązki karabinowego.

  1. Gdy oddział, do którego był przydzielony ciężki karabin maszynowy, przechodzi na rozkaz dowódcy z natarcia do obrony, karabinowy najpierw określa samodzielnie tymczasowe ogólne zadania ogniowe i zajmuje odpowiednie stanowisko, a następnie szuka łączności z dowódcą oddziału strzeleckiego (zazwyczaj kompanii), do którego został przydzielony, aby jak najszybciej otrzymać od niego zadanie ogniowe, odpowiadające wytworzonemu położeniu.
  2. Podobnie postępuje w razie szybkiej organizacji obrony, meldując swoje przybycie i prosząc dowódcę, do którego został przydzielony, o zadania.
  3. Jeśli ma dość czasu na organizację obrony i przychodzi na odcinek już z zadaniem danym mu przez dowódcę plutonu (kompanii) karabinów maszynowych, to najpierw melduje swą obecność i zadanie najbliższemu dowódcy, a następnie wyszukuje odpowiednie stanowiska, przygotowuje je i zaciąga.
  4. Jeżeli karabin działa z odcinka sąsiedniego, to w miarę czasu melduje się również u dowódcy wspieranego, prosząc o szczegółowe wskazówki do najlepszego wykonania zadania ogniowego, a następnie przesyła mu szkic ogniowy.

Zawsze, gdy stanowisko ciężkiego karabinu maszynowego zostało wyznaczone w rejonie oddziałów strzeleckich, karabinowy musi zameldować dowódcy tego oddziału:

  • zadanie ciężkiego karabinu maszynowego,
  • miejsce obrane na stanowisko ogniowe,
  • ilość posiadanej na stanowisku amunicji oraz dowiedzieć się o ubezpieczeniu karabinu. W razie braku ubezpieczenia przez oddziały strzeleckie musi się sam ubezpieczyć.

Karabinowy jest odpowiedzialny za sumienne przygotowanie i szczegółowe wykonanie zadań wyznaczonych karabinowi w planie ogniowym dowódcy.

§ 43. Przygotowanie obrony.

W wykonaniu zadań ogniowych przygotowanie obrony polega na:

  • wyszukaniu w nakazanym rejonie stanowiska ogniowego, ustawieniu broni w gotowości do walki lecz w ukryciu, tak aby w każdej chwili można ją było wysunąć na stanowisko, oraz na rozmieszczeniu obsługi,
  • wybudowaniu stanowiska i przygotowaniu ognia na dzień i noc wraz ze szkicem ogniowym, zawierającym odległości do poszczególnych celów (Inst. strzel, cz. III),
  • utrzymywaniu łączności z dowódcą (oddziału strzeleckiego i plutonu ciężkich karabinów maszynowych),
  • przygotowaniu zapasów amunicji i wody.

Wszystkie czynności związane z przygotowaniem obrony muszą być od samego początku prowadzone ukrycie i maskowane przed  obserwacją naziemną i lotniczą.

§ 44. Wyszukanie stanowiska.

Karabinowy wyszukuje stanowisko w nakazanym przez dowódcę rejonie w myśl zasad § 64 Wyciągu z reg. piech. cz. III.

§ 45. Przygotowanie stanowisk ogniowych.

W punktach wybranych przez karabinowego obsługa buduje stanowiska ogniowe i niezwłocznie podciąga w ich pobliże karabin maszynowy, który musi być gotów do natychmiastowego użycia nawet przed ukończeniem budowy stanowiska. Szybkie i sprawne ich urządzenie oraz zamaskowanie ułatwia walkę i zabezpiecza  obsługę przed ogniem nieprzyjacielskim.

Stanowisko musi być tak wykonane i zamaskowane, aby nieprzyjaciel nie mógł go wykryć; pamiętać przy tym, że najlepszym zamaskowaniem karabinu będzie wykorzystanie miejscowej naturalnej maski terenowej oraz unikanie wszelkiego ruchu na stanowisku i w jego pobliżu.

Wszystkie prace począwszy od pierwszego użycia łopatki muszą być maskowane. Samo stanowisko maskuje się {-'rzez jak najniższe wkopanie karabinu i upodobnienie go do otoczenia materiałem będącym na miejscu; w walce bezpośredniej wskazana będzie budowa stanowiska pod siatką maskującą.

Podczas budowy stanowiska zwłaszcza pod obserwacją nieprzyjaciela musi stale jeden strzelec z obsługi obserwować przedpole.

Stanowiska należy wykonywać w tej kolejności, że najpierw przygotowuje się stanowisko główne a potem dopiero stanowisko dodatkowe, choć w praktyce nieraz karabin będzie wcześniej wykonywał zadania ze stanowiska dodatkowego (ognie dalekie).

Dla ułatwienia skrytych przesunięć obsługi i sprzętu stanowiska ogniowe karabinu mogą być połączone ze sobą płytkimi rowami, prowadzącymi do terenu nie obsadzonego lub do stanowisk pozornych, dla mylenia nieprzyjaciela.

Połączenie stanowisk karabinu maszynowego rowami ze stanowiskami strzeleckimi wykonywa się w miarę potrzeby na rozkaz dowódcy. Rowy te trzeba dokładnie zamaskować, aby ich kierunek i wygląd nie zdradzał stanowiska karabinu maszynowego. Jeżeli nie ma czasu na wykonanie rowów, ruch jest zasadniczo zakazany i może się odbywać tylko w terenie zakrytym lub pod osłoną dymów czy nocy.

§ 46. Przygotowanie ogni.

Przygotowanie ogni polega na:

  • wskazaniu obsłudze poszczególnych przedmiotów orientacyjnych w terenie,
  • odmierzeniu a w razie niemożności odmierzenia
  • ocenie odległości do tych przedmiotów,
  • oczyszczeniu przedpola (wysoka trawa, zarośla itp.),
  • określeniu przypuszczalnego rodzaju ognia,
  • przygotowaniu karabinu do strzelania nocnego lub w zadymieniu, przygotowaniu dobrze
  • widocznych wskaźników, zbadaniu i ustaleniu kąta kierunku i kąta strzału,
  • podaniu do wiadomości obsłudze znaków (sygnałów) i miejsca ich nadawania dla wykonania
  • nakazanych ogni,
  • wstrzelaniu się - na rozkaz dowódcy,
  • sporządzeniu prostego szkicu ogniowego.

Jeżeli warunki bojowe pozwalają, karabinowy odmierza bezpośrednio i samodzielnie odległość do poszczególnych przedmiotów terenowych krokami, nie czekając na otrzymanie tych danych od dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych. W razie otrzymania już danych odległości musi je sprawdzić.

§ 47. Gotowość bojowa.

Gotowość bojowa obsługi polega na:

  • umieszczeniu karabinu maszynowego gotowego do strzału na stanowisku ogniowym (broń i amunicja sprawdzona, zapas i dostawa wody zapewniona, warunki bezpieczeństwa ustalone i podane oddziałom strzeleckim),
  • rozmieszczeniu obsługi,
  • zorganizowaniu obserwacji na nakazanym odcinku,
  • zarządzeniach dotyczących alarmu przeciwlotniczego i przeciwgazowego,
  • utrzymaniu łączności ze swoim dowódcą, dowódcą oddziału strzeleckiego, w którego rejonie jest stanowisko, oraz z sąsiadami.

W czasie spodziewanego natarcia nieprzyjaciela, niezależnie od tego, czy stanowisko ogniowe jest już całkowicie wykonane, czy tylko prowizorycznie, służbę obserwacyjno-alarmową przy karabinie musi pełnić co najmniej dwóch strzelców obsługi w roli celowniczego i taśmowego. Reszta obsługi ulepsza stanowisko.

W innych wypadkach służbę obserwacyjno-alarmową (jednocześnie pogotowia) pełnią przy karabinie maszynowym strzelcy obsługi na zmianę; reszta obsługi może spoczywać gotowa do natychmiastowego zajęcia stanowisk.

Karabinowy jest odpowiedzialny za sprawne i w porę wystąpienie obsługi w razie natarcia.

Wymaga to:

  • dokładnej znajomości położenia oddziałów własnych wysuniętych przed przedni skraj pozycji,
  • czujności służby alarmowej i umiejętności alarmowania,
  • dokładnej znajomości sygnałów alarmowych przez całą obsługę,
  • sprawnego wykonania alarmu.

Podczas zmierzchu, przed świtem, w dymie, we mgle, podczas zawiei śnieżnej, w lesie, w miejscowościach oraz przy większym zmęczeniu strzelców karabinowy musi zwracać szczególną uwagę na gotowość bojową obsługi i sam być bardziej czujny oraz tym więcej dbać o łączność z najbliższym dowódcą oddziału strzeleckiego.

W tych wypadkach charakter karabinowego ma przezwyciężyć słabość obsługi.

§ 48. Łączność z dowódcą.

Obsługa karabinu maszynowego musi wiedzieć, gdzie się znajdują najbliżsi dowódcy oraz skąd i jakie będą nadawane sygnały dotyczące działania obsługi.

§ 49. Amunicja, woda.

Na stanowisku ogniowym chłodnica i wodnik mają być napełnione wodą.

W zimie, gdy brak odpowiednich domieszek (gliceryna, alkohol itp.), nalewać wodę do chłodnicy dopiero po daniu dłuższej serii. Wodnik w miarę możności napełnić gorącą wodą i owinąć szmatami.

Otrzymany do walki zapas amunicji rozmieszcza karabinowy na stanowiskach ogniowych, odpowiednio do przewidywanych działań. Większość amunicji jest na stanowisku głównym.

Wszyscy strzelcy obsługi muszą znać miejsce punktu amunicyjnego plutonu lub czasem kompanii karabinów maszynowych i drogę do niego.

Uzupełnianie amunicji organizuje zazwyczaj dowódca kompanii karabinów maszynowych, dosyłając ją nawet do poszczególnych karabinów przez strzelców obsługi zapasowej lub przydzielonych z kompani strzeleckich.

§ 50. Rozmieszczenie obsługi.

Karabinowy zajmuje miejsce z boku karabinu (zazwyczaj z prawej strony), aby jak najlepiej obserwować przedpole i skutek ognia.

Celowniczy obsługuje karabin w postawie pozwalającej na długie i nie męczące prowadzenie ognia.

Taśmowy, całkowicie ukryty, znajduje się z lewej strony karabinu.

Amunicyjni siedzą (leżą) w rowach w rejonie stanowiska. Pomocniczy ma być w takiej odległości od stanowiska, aby się mógł głosem porozumieć z karabinowym.

W razie bezpośredniego zagrożenia cała obsługa musi być przygotowana do obrony stanowiska.

Woźnica z biedką karabinową jest w miejscu wyznaczonym przez dowódcę kompanii karabinów maszynowych.

Prowadzenie walki.

§ 51. Chwila otwarcia ognia.

Karabinowy rozpoczyna ogień:

  1. Na sygnał i w tym wypadku karabinowy ściśle wykonywa ognie według otrzymanych rozkazów (czas, natężenie, przerzucanie ognia itp.).
  2. Z własnej inicjatywy karabinowy zaczyna ogień zawsze wtedy, gdy nie zaobserwowany nieprzyjaciel pojawi się nagle w bliskiej odległości, zagrażając pozycji obronnej, a on ogniem swym może go zaskoczyć i zadać mu jak najcięższe straty.

Karabinowy powinien tak wybrać chwilę rozpoczęcia ognia, aby w pozostawionych mu ramach czasu zacząć ogień wtedy, gdy może zadać największe straty nieprzyjacielowi.

Każde rozpoczęcie ognia powinno w miarę możności być zaskoczeniem przeciwnika (§41).

§ 52. Prowadzenie ognia.

Karabin powinno się ustawić do ognia bocznego tak ukrycie, aby był dla nieprzyjaciela znajdującego się na podstawie wyjściowej możliwie niewidoczny. Dopiero po posunięciu się nacierających w przód karabin zaczyna ogień boczny i dopiero wtedy może być wykryty przez ostrzeliwanego przeciwnika.

Od frontu pozostaje nadal niewidoczny dla nieprzyjaciela.

Ogień boczny prowadzi karabin, strzelając bezpośrednio na pewnym wycinku (a nie na linii) i stopniowo doprowadza przeciwnika do skrajnej granicy wewnętrznej. Jeżeli obrońca ma na przedpolu przeszkodę (naturalną lub sztuczną), to wycinek ognia bocznego powinien objąć tę przeszkodę. Silne natężenie ognia w tej ostatniej fazie ma Część III 33 załamać ostatecznie nieprzyjaciela przed szturmem.

Natężenie ognia reguluje karabinowy w walce zazwyczaj samodzielnie, stosownie do ilości celów i czasu, na jaki się ukazują.

Zadania dodatkowe wyłonią się zwykle podczas walki i często będą zgodne z przewidywanym przez dowódcę batalionu przebiegiem walki. Niejednokrotnie mogą się one przerodzić w czasie walki w zadania główne (np. zapory ryglowe wewnątrz pozycji głównej).

a) Przy wyborze celów karabinowy uwzględnia ich wartość bojową w kolejności:

  • obsługi ciężkiej broni piechoty nieprzyjaciela,
  • dowódców,
  • obsługi ręcznej broni maszynowej,
  • grupki (tyralierka) strzelców nieprzyjacielskich,
  • łączników i gońców.

Na bliższych odległościach zwalcza karabinowy cele najbardziej zagrażające własnym oddziałom.

b) W czasie strzelania karabinowy obserwuje skutek ognia, dopilnowując spokojnego dawania serii, a w wypadkach wątpliwych sprawdza nastawienie celownika i nastawienie kierunku.

c) Przerywa ogień, jeżeli:

  • cel jest zwalczony,
  • cel zniknie,
  • ogień jest niecelny,
  • zamierza zmylić przeciwnika lub zaoszczędzić amunicję.

d) Po stwierdzeniu gazu obsługa prowadzi ogień w maskach gazowych. W razie zadymienia przedpola lub pojawienia się chmury gazowej czyni to przy pomocy wskaźników (celów pomocniczych).

e) W nocy i zadymieniu karabinowy zaczyna ogień zasadniczo na sygnał lub też na znak podsłuchów o pojawieniu się nieprzyjaciela na bezpośrednim przedpolu. Prowadzi ogień o silnym natężeniu, wykorzystując krótkie chwile oświetlenia przedpola (rakiety, reflektory) lub przejaśnienia w obłoku dymów.

§ 53. Zachowanie się w czasie szturmu.

W czasie szturmu nieprzyjaciela karabinowy prowadzi walkę ogniową o najsilniejszym natężeniu, każde poderwanie się, każdy poryw przeciwnika do szturmu musi załamać i zniszczyć ogniem swego karabinu.

Obsługa musi trwać na stanowisku i walczyć, nawet gdyby nieprzyjaciel opanował stanowiska sąsiednich oddziałów strzeleckich.

Każdy objaw zachwiania się, w szczególności odruchy samowolnego cofania się, karabinowy tłumi w zarodku przy użyciu wszelkich środków, aż do najbardziej bezwzględnych.

§ 54. Karabiny maszynowe przeciwszturmowe.

Niekiedy karabin może otrzymać zadanie ogniowe tylko na bliskim przedpolu; wówczas zaczyna ogień, gdy nieprzyjaciel znajduje się w jego zaporze ogniowej i strzela zazwyczaj ogniem bocznym na wąskim wycinku, licząc na bardzo skuteczny zasięg strzału w głąb za dnia do 1000 a w nocy do 700 m. Taki karabin maszynowy nazywa się przeciwszturmowym.

Jest on przede wszystkim doskonale zamaskowany w czasie natarcia przeciwnika obsługa jest ukryta, najmniejszym ruchem nie zdradzając swego miejsca, oczekuje dotarcia nieprzyjaciela do punktów terenowych, na które ma przygotowany ogień. Karabinowy musi pamiętać, że może zadanie wykonać dobrze tylko przy pełnym wykorzystaniu zaskoczenia ogniowego. W chwili gdy nieprzyjaciel podszedł do określonych miejsc (czasem będzie to nawet odległość szturmowa) karabinowy zaczyna gwałtowny ogień, niszcząc wszelkie cele, jakie się pojawią na nakazanym mu odcinku. Walkę ogniową prowadzi z uporem, bez oglądania się na sąsiadów, pamiętając, że częstokroć sam potrafi załamać natarcie nieprzyjaciela na tym odcinku.

§ 55. Zachowanie się wobec broni pancernej.

Broń pancerną zwalcza karabinowy, celując w szczeliny:

  • na odległości niedalsze jak 300 - 400 m,
  • krótkimi seriami przy użyciu amunicji przeciwpancernej (strzałem prostopadłym).

Dla oślepienia broni pancernej na dalszych odległościach oraz dla zmuszenia obsługi czołgów do zamykania klap stosować pociski zwykłe celując w szczeliny.

Jeżeli bezpośrednio za czołgami posuwa się piechota, karabinowy przede wszystkim zwalcza piechotę, aby ją oddzielić od czołgów i nie dopuścić do stanowisk własnych oddziałów.

§ 56. Zachowanie się w wypadku dłuższego trwania obrony.

W razie dłuższego trwania na stanowiskach obronnych karabinowy dba o ulepszenie stanowisk ogniowych i ich zamaskowanie, wybudowanie nisz dla ludzi i amunicji, poprawienie rowów dobiegowych itp., co ułatwia obsłudze przebywanie w okopach i zwiększa jej bezpieczeństwo w walce.

Karabinowy osobistym przykładem wpływa na nastrój strzelców, podnosząc hart i ducha wytrwania.

Wycofanie się z walki.

§ 57. Sposób wycofania się.

Karabin wycofuje się z walki tylko na rozkaz, przy czym część ciężkich karabinów maszynowych musi osłaniać odwrót, piechoty.

a) Karabin wyznaczony do tego zadania może się wycofać tylko po wykonaniu swego zadania według z góry wyznaczonego planu albo na rozkaz często już pod bezpośrednim silnym naporem przeciwnika.

Planowe wycofanie się następuje zawsze na rozkaz do punktu wyznaczonego przez karabinowego. Najpierw wycofuje się celowniczy i taśmowy z karabinem, następnie reszta obsługi, na końcu karabinowy.

Jeżeli następne stanowisko nie było wcześniej wybrane, wówczas karabinowy wycofuje się pierwszy, aby upatrzyć nowe stanowiska.

Wycofanie to ma się odbywać zawsze skrycie.

Wycofanie się na rozkaz, pod bezpośrednim naciskiem silnego nieprzyjaciela, następuje nagle i wtedy zazwyczaj cała obsługa zagrożona bezpośrednio wycofuje się razem w ten sposób, że  karabinowy panuje nad położeniem a w razie potrzeby zajmuje stanowisko i zaczyna ogień, aby powstrzymać parcie nieprzyjaciela.

Przy tym sposobie cofania się karabinowy musi wykazać całą tężyznę charakteru i pamiętać, że dla spełnienia zadania nieraz musi zaryzykować poświęcenie się razem z obsługą i sprzętem.

b) W dalszym ruchu karabinowy reguluje szyk i sposób odejścia stosownie do terenu i stopnia zagrożenia.

O chwili wycofania się należy zawsze zawiadomić sąsiadów.

c) W nocy obsługa opuszcza stanowiska i zbiera się w bezwzględnej ciszy, aby nieprzyjaciel nie usłyszał ruchu lub nie zauważył zarysów strzelców.

Dla uniknięcia hałasu sprzęt owija się w koce, szmaty, płaszcze lub tp.

d) Niejednokrotnie karabinowy może dla wycofania swego karabinu wykorzystać zadymienie przedpola przez oddziały strzeleckie.

Strzelcy z obsługi wy czołgu ją się na rozkaz niepostrzeżenie ze stanowisk, aby się poderwać w ukryciu (w razie potrzeby) i wykonać skok za następną ochronę (zasłonę).

4. Luzowanie.

§ 58. Przeprowadzenie luzowania.

Najlepszą porą do luzowania jest noc.

Dowódcą w czasie luzowania jest karabinowy luzowany.

Karabinowy luzujący przybywa na stanowisko wcześniej, w miarę możności jeszcze za dnia, aby się dokładnie zaznajomić z:

  • zadaniem,
  • sposobem jego wykonania,
  • pracami do wykonania,
  • dojściem do stanowisk ogniowych i punktu amunicyjnego oraz z położeniem własnym i  nieprzyjaciela na przedpolu.

Karabinowy luzowany przekazuje swojemu następcy:

  • dokładne zadania karabinu maszynowego, jego stanowiska ogniowe oraz sygnały do wykonywania ognia,
  • szkice ogniowe,
  • wszelkie wskazówki zebrane z dotychczasowych własnych działań i obserwacji,
  • amunicję,
  • ewentualnie broń.

Prócz tego orientuje nowego karabinowego o miejscach dowódców, łączności z nimi i stanowiskach ogniowych sąsiednich ciężkich karabinów maszynowych.

5. Placówka.

§ 59. Zadania karabina na placówce.

Zadaniem karabinu maszynowego przydzielonego do placówki jest:

  • zwalczanie nieprzyjaciela już na dalszych odległościach,
  • w miarę możności współdziałanie ogniem z placówkami sąsiednimi,
  • wyjątkowo, gdy karabin pozostaje na noc, przygotowanie ognia na najważniejszy kierunek, na bliskim przedpolu placówki.

Zadanie to karabinowy otrzymuje od dowódcy placówki.

§ 60. Zaciąganie stanowiska.

Przed zajęciem stanowiska karabinowy zapoznaje się z:

  • zadaniem placówki,
  • terenem,
  • miejscem czujek w dzień i w nocy,
  • miejscem podsłuchów,
  • pracą patroli na przedpolu,
  • sygnałami alarmowymi,

po czym na podstawie zadania otrzymanego od dowódcy placówki wyznacza miejsca na stanowiska ogniowe karabinu. Dowódca placówki sprawdza, czy stanowisko to pozwoli spełnić przewidziane zadania ogniowe.

Karabinowy przygotowuje i skrycie zaciąga stanowisko ogniowe pod przesłoną placówki, według zasad podanych w § 43—46, po czym określa i sprawdza odległości do ważniejszych przedmiotów terenowych.

§ 61. Służba na placówce.

Gotowość bojową przy karabinie maszynowym zarządza karabinowy w myśl rozkazu dowódcy placówki jak § 47. Zachowanie się na placówce określa dowódca placówki.

Z placówki oddalać się nie wolno. Nie wolno również rozpalać ogni bez osobnego zezwolenia. Ulgi stosuje się w ramach dozwolonych przez dowódcę placówki.

§ 62. Wycofanie się z placówki.

W przewidywaniu wycofania się placówki karabinowy na podstawie rozkazu dowódcy placówki musi wyznaczyć zależnie od położenia i terenu:

  • chwilę i drogę odejścia karabinu,
  • sposób osłony cofania się placówki,
  • miejsce, skąd ma wykonać nowe zadanie.

6. Marsze i postoje.

§ 63. Marsz podróżny i postój.

W marszu i na postojach karabinowy przestrzega przepisów § 197, 198 Regulaminu piech. cz. II.

W marszu podróżnym biedka i obsługa posuwa się w ugrupowaniu marszowym kompanii w myśl rozkazu dowódcy.

Porządek marszowy, odpoczynki, postoje itd. reguluje prowadzący dowódca.

Za biedką karabinową maszeruje zawsze wyznaczony strzelec z obsługi. Na złych drogach, przy przekraczaniu rowów itp. obsługa maszeruje przy biedce.

Na karabinowego przydzielonego do oddziałów strzeleckich spada całkowita odpowiedzialność za stan ludzi, konia i sprzętu.

W czasie marszu biedka posuwa się zawsze prawą stroną drogi. Przy marszu po szosach wykorzystać dla biedek miękkie boczne drogi. Podczas odpoczynku pozostawiać jedną stronę i środek drogi wolne.

Biedka musi się posuwać stale w jednakowej (oznaczonej) odległości za oddziałem; woźnicy nie wolno podbiegać lub opóźniać się.

Jeżeli mimo wszystko nastąpi opóźnienie, nie należy podbiegać, lecz dołączyć się przy najbliższym zwolnieniu tempa przez czoło lub po zatrzymaniu się. W nocy należy za wszelką cenę utrzymać łączność w kolumnie.

§ 64. Dbałość o konia.

Przed wymarszem z miejsca postoju (z wyjątkiem nagłych wypadków) napoić i nakarmić konia najpóźniej na l ½ godziny przed wymarszem; przed samym wyruszeniem poi się konia ponownie.

Podczas upałów często poić konia w czasie marszu.

Dla napojenia wykorzystać napotkaną rzekę, przy czym po wejściu do wody można poić konia nie popuszczając popręgów. Jeżeli pojenie odbywa się z brzegu, woźnica popuszcza popręgi i poi konia nie wyjmując wędzidła, żeby koń nie pił chciwie. Dobrze jest napoić konia zawsze przed przybyciem na dłuższy odpoczynek lub nocleg, lecz nie bliżej jak 2—3 km od miejsca postoju.

W czasie krótkiego odpoczynku karabinowy zarządza poprawienie siodełka, uprzęży i ulżenie koniowi przez podparcie biedki oraz ogląda podkowy.

Podczas długich odpoczynków karabinowy przeprowadza przegląd konia zwracając szczególną uwagę na podkucie, przegląda oporządzenie końskie, zarządza wyprzęgnięcie, karmienie i pojenie.

Po przybyciu na dłuższy odpoczynek należy dać koniowi nieco siana, po czym nakarmić owsem, następnie znów dać siana a przed odmarszem napoić.

Po przybyciu na nocleg należy nakarmić konia ostatnią dzienną porcją owsa, która musi być najobfitsza. Porcję owsa nie użytą w ciągu dnia daje się koniowi zasadniczo razem z dawką wieczorną.

§ 65. Marsz ubezpieczony.

W marszu ubezpieczonym obsługa maszeruje za biedką karabinową.

Jeśli karabin jest przydzielony do szpicy, karabinowy po przybyciu melduje dowódcy szpicy stan ludzi i amunicji.

§ 66. Gotowość bojowa w marszu ubezpieczonym.

Karabinowi przydzielonemu do szpicy nie przydziela się zasadniczo biedki amunicyjnej, natomiast dowódca kompanii karabinów maszynowych w razie potrzeby dosyła mu amunicję.

W marszu ubezpieczonym każdy karabin musi być gotów do podjęcia walki ogniowej (lotnictwo, broń pancerna, kawaleria).

W tym celu karabinowy powinien:

  • sprawdzić działanie karabinu,
  • uzupełnić wodę w chłodnicy (z wyjątkiem mrozów) i w wodniku,
  • zdjąć płachtę.

Karabiny maszynowe przydzielone do oddziału przedniego (szpicy), jeżeli są na biedkach  karabinowych, muszą:

  • być złączone z podstawą i gotowe do strzału,
  • mieć takie przygotowanie uchwytów, aby jak najprędzej można było karabin zdjąć z biedki,
  • po zdjęciu karabinu z biedki mieć tornistry złożone na biedce, tak aby łatwo było sięgnąć po skrzynki amunicyjne.

Inne karabiny maszynowe, przeznaczone do obrony przeciwlotniczej, powinny mieć założone maszty.

§ 67. Miejsce obowiązki karabinowego.

Karabinowy posuwa się razem z dowódcą szpicy. W czasie marszu upatruje kolejne dogodne  stanowiska ogniowe w pobliżu szpicy na wypadek zetknięcia się jej z nieprzyjacielem oraz miejsca ukrycia biedki po zdjęciu sprzętu.

Stanowiska karabinów maszynowych dobiera tak, aby można było z nich jak najszybciej rozpocząć ogień i pomoc szpicy nie krępując nim posuwania się szpicy. Z tego względu najdogodniejszymi

stanowiskami będą punkty górujące nad terenem. Niemniej jednak przy obiorze stanowiska na wyniosłościach terenowych karabinowy musi pamiętać o unikaniu szczytów wzgórz (horyzontów), gdyż mógłby być łatwo odkryty, a co za tym idzie wkrótce unieszkodliwiony przez broń maszynową (artylerię) nieprzyjaciela.

Miejsce ukrycia biedki powinno mieć ochronę przed ogniem nieprzyjaciela, a co najmniej zasłonę przed obserwacją.

§ 68. Posuwanie się.

Obsługa posuwa się na wysokości biedki, zachowując szyk i szybkość marszu szpicy, niejednokrotnie rowem; biedka powinna iść stroną ocienioną, nieraz obok drogi. Unikać przedwczesnego zdejmowania sprzętu i amunicji z biedki, aby nie męczyć niepotrzebnie obsługi.

Karabinowy zarządza przesunięcia biedki zależnie od potrzeby.

§ 69. Wsparcie szpicy.

Z chwilą zetknięcia się szpicy z nieprzyjacielem karabinowy zajmuje z własnej inicjatywy lub na rozkaz dowódcy takie stanowisko ogniowe w rejonie osi marszu, aby jak najszybciej wesprzeć ogniem dalszy ruch szpicy.

W tym celu:

  • daje obsłudze rozkaz (sygnał, znak) do zdjęcia karabinu z biedki i wskazuje kierunek marszu do rejonu stanowiska, które wysunąwszy się naprzód sam wybiera,
  • wskazuje woźnicy miejsce ukrycia biedki,
  • zajmuje stanowisko i zaczyna ogień.

Przy dalszym ruchu szpicy obsługa posuwa się ze sprzętem w ręku do czasu dołączenia biedki  karabinowej.

§ 70. Łączność.

Karabinowy utrzymuje zawsze osobistą łączność z dowódcą szpicy.

Łączność między karabinem a biedką utrzymuje drugi amunicyjny.

7. Walka w szczególnych warunkach.

Walka leśna.

§ 71. Przebywanie lasów w obliczu nieprzyjaciela.

Obsługa przydzielonego karabinu maszynowego posuwa się ze sprzętem na biedce wewnątrz oddziałów strzeleckich.

Jeżeli podszycie, gęstość drzew lub silny ogień patroli nieprzyjaciela utrudnia marsz z karabinem na biedce, to obsługa maszeruje ze sprzętem w ręku, a biedkę odsyła karabinowy do dowódcy plutonu.

Wyjście z lasu wykonuje obsługa karabinu maszynowego, jak oddziały strzeleckie.

§ 72. Spotkanie i natarcie.

  1. Karabin maszynowy przydzielony wspiera natarcie na las według ogólnych zasad natarcia (§ 24—31), przy czym zwraca uwagę przede wszystkim na wzgórza na skraju lasów oraz na występy leśne, skąd nieprzyjaciel zazwyczaj  bronią maszynową flankuje brzegi lasu.
  2. Po opanowaniu brzegu lasu karabinowy jak najszybciej dołącza się do czołowej tyralierki. Posuwając się dalej, jeżeli można, ze sprzętem złączonym.
  3. W walce leśnej karabin otwiera krótki gwałtowny ogień zawsze z pierwszych linii tyralierskich na bezpośrednie przedpole. Ognie na dalsze odległości prowadzi wzdłuż przesiek, dróg i na polanach.

§ 73. Obrona lasu.

Stanowisko karabinu maszynowego może być przed skrajem lub na skraju, a niekiedy i w głębi lasu. Ustawienia karabinu na skraju lasu nie rozumieć dosłownie; zwykle karabin będzie cofnięty w głąb lasu na 20 - 50 m zależnie od gęstości i podszycia.

Przygotowanie i przeprowadzenie obrony wykonywa karabinowy w myśl postanowień § 42—54.

W wypadkach umieszczenia w głębi lasu karabin ostrzeliwuje zwykle przesieki, drogi, polany itp. odkryte miejsca oraz bezpośrednie przedpole.

Karabin musi się znajdować zawsze w ugrupowaniu choćby najmniejszego oddziału strzeleckiego.

Karabinowy musi dbać o jak najściślejszą łączność z dowódcą oddziału strzeleckiego oraz poznać dokładnie najbliższy teren (w dzień i w nocy).

Walki o miejscowości i walki uliczne.

§ 74. Natarcie.

Walki uliczne cechuje łatwość zaskoczenia, dlatego też pojedyncze karabiny maszynowe są zawsze przydzielane do poszczególnych grup bojowych.

Karabin posuwa się zawsze w bezpośredniej bliskości swej grupy bojowej, zwalczając ogniem na wprost te cele, które jej utrudniają lub uniemożliwiają wykonanie zadania.

Biedkę pozostawia karabinowy jeszcze przed rozpoczęciem walki w punkcie amunicyjnym plutonu.

Do ruchu w miejscowości karabinowy wykorzystuje ogrody, podwórza, tylne zabudowania, unikając ulic, które będą zawsze pod ostrzałem ciężkiej broni przeciwnika.

Stanowiska ogniowe wybiera karabinowy zależnie od położenia bojowego w piwnicach, na dachach, w zabudowaniach, w narożnikach, u wylotów ulic, w bramach itp., unikając w miarę możności odosobnionych budynków, przedstawiających wyraźny i dogodny cel, zwłaszcza dla artylerii nieprzyjaciela.

§ 75. Obrona.

Pojedyncze karabiny maszynowe przydziela się oddziałom strzeleckim. Tworzą one zapory wzdłuż ulic, dziedzińców, ogrodów itp.

Karabinowy wybiera stanowisko ogniowe zawsze jak najniżej (np. w oknach piwnic, za barykadami) dla zwiększenia pola rażenia; dobre są stanowiska w budynkach narożnych, skąd można prowadzić ogień w kilku kierunkach. Celować nisko, pamiętając o działaniu odskoków.

Walka o przeprawy.

§ 76. Zadanie karabinów maszynowych.

Zadaniem karabinów maszynowych jest zwalczanie celów (na przeciwnym brzegu), utrudniających przeprawę własnych oddziałów. Zadanie to wykonuje zwykle karabin z jednego stanowiska i działa podobnie jak przy wsparciu natarcia.

§ 77. Obowiązki karabinowego.

Karabinowy musi znać:

  • chwilę rozpoczęcia i czas trwania przeprawy,
  • miejsce przeprawy, a ponadto musi mieć zapewnioną łączność (sygnały, rakiety) z oddziałami, które się przeprawiły, aby w porę przerwać lub przerzucić ogień na inne cele.

§ 78. Wsparcie przeprawy.

Wyznaczone stanowisko ogniowe, w miarę możności górujące, zajmują karabiny ukrycie, tak aby mogły skutecznie zwalczać źródło ogniowe (zdradzające się ogniem wylotowym), utrudniające przeprawę w przydzielonym odcinku.

Rozpoczęcie ognia reguluje zwykle dowódca, aby zapewnić przeprawiającym się oddziałom zaskoczenie przeciwnika.

§ 79. Przeprawa.

Obsługi przydzielone do pierwszych rzutów przeprawy zabierają sprzęt ze sobą i możliwie dużą ilość amunicji; biedki pozostają w rozporządzeniu dowódcy plutonu lub kompanii.

W czasie przeprawy obowiązują przepisy dotyczące oddziałów strzeleckich. Karabiny maszynowe przeprawia się gotowe do strzału wtedy, gdy położenie bojowe tego wymaga, a środki przewozowe na to pozwalają. Po przeprawie współdziałają z oddziałami strzeleckimi.

Wypad.

§ 80. Wykonanie.

Na czas wypadu w dzień, a w nocy tylko wtedy, gdy się przewiduje walkę za dnia, przydziela się pojedyncze karabiny do oddziałów strzeleckich. Obsługa odciążona ze zbędnych przedmiotów.

Na wypady bliskie sprzęt niesie obsługa w ręku, biedki pozostają w taborze kompanijnym.

Podczas wypadu dziennego karabin działa jak w natarciu, przy czym do bardzo częstych jego zadań będzie należała osłona skrzydła. Jeżeli po wypadzie oddział się wycofuje, karabin, zajmując kolejno stanowiska na dogodnych punktach terenowych, osłania jego odejście. Będzie to zasadniczo główne zadanie karabinów maszynowych podczas wypadów.

W czasie nocnych wypadów karabin działa w myśl § 31.

Walka z kawalerią.

§ 81. Działanie.

Ciężkie karabiny maszynowe są bronią nadającą się wybitnie do skutecznego zwalczania szarżującej kawalerii.

W przewidywaniu walki z kawalerią dowódcy rozdzielają karabiny wzdłuż kolumny lub przydzielają do poszczególnych kompani.

W razie przewidywanego bliskiego spotkania z kawalerią karabinowy nakazuje przygotowanie karabinu w myśl pkt. 103 Wyciągu z Reg. piech. Cz. III.

Na rozkaz „Kawaleria z przodu (w prawo itp.) “ obsługa zdejmuje karabin z biedki i celownikiem 700 ostrzeliwuje kawalerię nieprzyjacielską, celując w kopyta końskie.

Kawalerię szarżującą na sąsiednie oddziały ostrzeliwują się celownikiem odpowiadającym rzeczywistej odległości.

 

Stanowiska ogniowe zajmuje obsługa, szczególnie w marszu, jak najprędzej i najbliżej, a gdy przeszkody są na miejscu, tak aby je wykorzystać jako przeszkodę dla ruchu kawalerii nieprzyjacielskiej (rów, płot, jar, błoto itp.).

W czasie prowadzenia walki przez ciężkie karabiny maszynowe amunicyjni i pomocniczy ogniem swych karabinów osłaniają karabin maszynowy.

PRZYPISY
z 243
generate time: 0.195 s, memory: 16.99