WOJSKO POLSKIE - struktury organizacyjne

z 243

Regulamin piechoty - część III - kompania karabinów maszynowych - walka - rozdział E

ROZDZIAŁ E.

KOMPANIA KARABINOW MASZYNOWYCH.

1. Postanowienia ogólne.

§ 122. Charakterystyka kompanii karabinów maszynowych.

Kompania jest podstawową jednostką wychowania i wyszkolenia strzelca.

Zespół dowódców i obsług dzielnych, wytrwałych i dobrze wyszkolonych tworzy z kompanii karabinów maszynowych potężny czynnik walki w ręku dowódcy.

§ 123. Skład.

Kompania karabinów maszynowych składa się z:

  • dowódcy kompanii.
  • pocztu dowódcy, kompanii,
  • drużyny administracyjnej,
  • 4 plutonów ciężkich karabinów maszynowych (w tym jeden na taczankach),
  • 1 plutonu broni towarzyszącej.

Kompania karabinów maszynowych może wskutek strat ulec zmniejszeniu, jednakże najmniejszy pod względem liczebnym oddział, któremu można powierzyć zadanie kompanii, musi mieć najmniej 3 plutony po 2 karabiny maszynowe. Straty w obsłudze i sprzęcie reguluje się przez wyrównanie między poszczególnymi karabinami lub plutonami. Należy dążyć do jak najszybszego uzupełnienia stanów do pełnego etatu.

§ 124. Dowódca kompanii.

Dowódca kompanii jest odpowiedzialny za wartość bojową i karność swego oddziału; on wychowuje każdego strzelca na pełnowartościowego żołnierza-obywatela, zdolnego do samodzielności w walce i służbie. On pracuje nad urobieniem najistotniejszej cechy karabiniarza: twardości i nieustępliwości w walce.

Dowódca kompanii musi mieć pełne zrozumienie walki batalionu, a prócz tego całkowitą znajomość wydajności i sposobu użycia sprzętu, którym walczy.

Rozkazy wydaje najczęściej ustnie i w jak najprostszej formie. Zapisuje ważniejsze zarządzenia i czas ich wydania.

W czasie walki dowódca kompanii karabinów maszynowych pozostaje zasadniczo przy tych plutonach karabinów maszynowych, które mają najważniejsze zadanie, zapewniając sobie jak najściślejszą łączność z dowódcą batalionu. Zapewnia sobie również bezpośredni wpływ na działanie innych plutonów (karabinów) i zgrywa ich wysiłki z pracą oddziałów strzeleckich.

Dowódca kompanii musi znać rozkazy dowódcy batalionu i śledzić uważnie przebieg walki, aby się jak najlepiej orientować w ogólnym położeniu batalionu i przeprowadzić najskuteczniejsze działanie karabinów maszynowych w myśl rozkazów dowódcy, a niekiedy z własnej inicjatywy.

Całą swą energię i inteligencję powinien skierować ku temu, aby karabiny maszynowe należycie użyte przyczyniły się do zwycięstwa.

Za punkt honoru powinien sobie postawić wykonanie wszystkich poruczonych mu zadań w najtrudniejszych nawet okolicznościach walki.

Przy każdym działaniu dowódca kompanii karabinów maszynowych zapewnia sobie:

  • obserwację nieprzyjaciela i pola walki,
  • obserwację oddziałów wspieranych,
  • łączność z karabinami maszynowymi i bronią towarzyszącą,
  • rozpoznanie terenu (stanowiska ogniowe, punkty amunicyjne itp.),
  • osłonę dla karabinów maszynowych na wysuniętych stanowiskach.

W szczególności troszczy się o zorganizowanie i wykonanie planu ognia dowódcy batalionu.

Do obowiązków dowódcy kompanii prócz tego należy:

  • zorganizowanie zaopatrzenia w amunicję i żywność,
  • kierowanie taborem,
  • organizowanie wynoszenia rannych,
  • stała troska o sprzęt, konie, oporządzenie i wyposażenie.

§ 125. Sierżant-szef.

Sierżant-szef jest bezpośrednim pomocnikiem dowódcy kompanii w sprawach administracyjnych, gospodarczych i służbie wewnętrznej. Jest on dowódcą drużyny administracyjnej.

W czasie walki znajduje się przy punkcie amunicyjnym kompanii. W szczególności jego obowiązkiem jest:

  • utrzymanie łączności z dowódcą kompanii,
  • uzupełnianie amunicji i wody w plutonach, stosownie do rozkazów dowódcy kompanii.

Do pomocy ma podoficera broni, rusznikarza i całość lub część obsługi zapasowej.

§ 126. Podoficer gospodarczy.

Podoficer gospodarczy prowadzi służbę gospodarczą i administracyjną.

W czasie walki znajduje się zazwyczaj przy taborze bojowym.

Ambicją podoficera gospodarczego jest dostarczenie  obsługom żywności gorącej i zawsze na czas.

Szczególnie dba o zaopatrzenie obsług karabinów maszynowych, przydzielonych do kompani strzeleckich.

§ 127. Podoficer furażowy.

 

Podoficer furażowy dba o utrzymanie ścisłej karności i porządku w taborze, o stan zdrowotny i czystość koni, całość i konserwację sprzętu taborowego.

Obowiązkiem jego w czasie walki jest takie umieszczenie taboru na obszarze wskazanym przez dowódcę kompanii, aby tabor był jak najmniej narażony na działanie ognia przeciwnika.

§ 128. Podoficer broni i gazowy.

Podoficer broni troszczy się o broń, amunicję i sprzęt gazowy kompanii. (Regulamin kwatermistrzowski cz. III § 44 i 49).

W walce kieruje działaniem punktu amunicyjnego kompanii w zastępstwie szefa kompanii.

§ 129. Rusznikarz.

Rusznikarz przebywa zazwyczaj w taborze bojowym, a w walce na punkcie amunicyjnym. Obowiązkiem jego jest stała troska o stan broni i sprzętu. Po walce sprawdza dokładnie broń i natychmiast usuwa zauważone usterki. Do pomocy ma pomocników rusznikarskich w plutonach, z którymi jak najczęściej przeprowadza przeglądy broni i sprzętu.

§ 130. Poczet dowódcy kompanii

Poczet służy do pomocy dowódcy kompanii przy zapewnieniu stałej obserwacji i łączności.

Podczas walki poczet musi się tak zachowywać, aby nie zdradzić miejsca dowódcy kompanii.

Patrol sanitarny udziela pierwszej pomocy rannym i wynosi ich z pola walki.

§ 131. Drużyna administracyjna.

Drużyna administracyjna służy dowódcy kompanii do zapewnienia zaopatrzenia materiałowego kompanii.

§ 132. Zaopatrywanie w amunicję.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych zapewnia walczącym plutonom stały dopływ taśmowanej amunicji, oblicza jej zużycie, przewiduje uzupełnienie własnych zapasów i organizuje pracę obsługi zapasowej lub strzelców przydzielonych jako nosicieli amunicji z odwodu batalionu. Wyznacza każdorazowo miejsce postoju taboru amunicyjnego kompanii nie dopuszczając do skupiania go na jednym miejscu i kieruje jego ruchem.

Zachowuje stałą i bezpośrednią łączność z plutonami ciężkich karabinów maszynowych i broni towarzyszącej.

W przewidywaniu cięższej walki dowódca kompanii karabinów maszynowych powinien zwiększyć zapas amunicji w plutonach i uzupełnić swój tabor amunicyjny.

Dowódca kompanii dba o utrzymanie zużycia amunicji w nakazanych normach i zapewnia ewakuację uszkodzonego sprzętu własnego i sprzętu zdobytego.

Przez umiejętną gospodarkę amunicją wpływa na przebieg działań, podkreślając główny wysiłek obfitszym przydziałem amunicji.

§ 133. Punkty amunicyjne.

a) Punkt amunicyjny kompanii karabinów maszynowych składa się z wozów amunicyjnych i pozostaje przeważnie przy taborze amunicyjnym batalionu. Kierownikiem punktu amunicyjnego kompanii jest sierżant-szef. Tutaj odbywa się zasadniczo taśmowanie amunicji, a tylko wyjątkowo w plutonach.

Personel punktu amunicyjnego kompanii musi znać miejsce, na które ma dostarczać amunicję dla plutonów.

b) W działaniach zaczepnych dowódca kompanii wysyła w miarę zużycia część amunicji (wozem lub przez nosicieli - zależnie od położenia bojowego) do punktów amunicyjnych plutonów, skąd zabiera się jednocześnie skrzynki i taśmy puste.

Napełnianie wozów (biedek) amunicyjnych próżnych, znajdujących się w punkcie amunicyjnym kompanii, odbywa się w miarę zużycia amunicji - w dywizyjnym punkcie zaopatrywania.

c) W dłużej trwającej obronie dowódca kompanii trzyma wszystkie pojazdy w swoim rozporządzeniu, a ruchome punkty amunicyjne zastępuje małymi składami, ugrupowanymi w głąb na szczeblu kompanii i plutonów.

d) W działaniach opóźniających poszczególnym plutonom pozostawia się zazwyczaj biedki sprzętowe, a biedki amunicyjne tylko wtedy, gdy pluton działa na szerszym odcinku. Reszta taboru amunicyjnego kompanii jest zgrupowana na szczeblu batalionu lub pułku. Uzupełnienie amunicji na biedkach będących w rozporządzeniu plutonów odbywa się po wycofaniu plutonu na nową linię opóźniania z taboru amunicyjnego batalionu (pułku) lub z zapasów pozostawionych przez ten tabor i złożonych czasowo na ziemi.

§ 134. Pomoc oddziałów strzeleckich.

W razie większych strat w ludziach dowódca kompanii (plutonu, karabinowy) ma prawo żądać od najbliższego oddziału strzeleckiego ludzi do donoszenia amunicji. Jeżeli dowódca kompanii (plutonu, karabinowy) nie mógł ze względu na wyjątkowe okoliczności zwrócić się o pomoc do dowódcy pobliskiego oddziału, wolno mu żądać pomocy od każdego napotkanego żołnierza, z wyjątkiem gońców i łączników.

Również w razie braku amunicji do karabinów maszynowych, zwłaszcza w rozstrzygających chwilach walki, dowódcy kompani strzeleckich powinni na żądanie dowódcy karabinów maszynowych zasilić je amunicją.

2. Natarcie.

§ 135. Zadania.

Zadaniem ciężkich karabinów maszynowych w natarciu jest:

  • wspieranie natarcia,
  • współdziałanie w utrzymaniu zdobytego terenu,
  • osłona skrzydeł,
  • czynna obrona przeciwpancerna i przeciwlotnicza.

Karabiny maszynowe mogą spełnić to zadanie jedynie przy należytym ugrupowaniu wszerz i w głąb. Umieszczanie karabinów maszynowych tylko w pierwszych rzutach nacierającego batalionu utrudnia natychmiastową reakcję na zmienne cele pola walki, a prócz tego może łatwo pociągnąć za sobą całkowitą ich utratę bez przyniesienia odpowiednich korzyści.

§ 136. Wysiłek główny (§ 200 cz. I).

Bez względu na charakter działania dowódca kompanii wprowadza wszystkie karabiny maszynowe do walki, aby zapewnić batalionowi jak największą potęgę ognia. Stosownie do rozkazu dowódcy batalionu dowódca kompanii tak rozdziela i rozmieszcza karabiny maszynowe, aby niszczyć środki ogniowe i strzelców obrony, które by mogły powstrzymać główny wysiłek batalionu.

Niezależnie od tego dowódca kompanii musi tak trzymać w swym ręku przynajmniej część karabinów maszynowych, by w wypadku, gdy tok walki narzuci konieczność głównego wysiłku batalionu w innym miejscu, mógł przerzucić ogień a czasem nawet i sprzęt na to miejsce.

§ 137. Rozkaz dowódcy kompanii karabinów maszynowych.

Najprostszy rozkaz polega na:

  • wskazaniu w terenie kierunku, pasa działania lub przedmiotu natarcia batalionu.
  • podaniu zadań do poszczególnych plutonów, a wyjątkowo pojedynczych karabinów maszynowych,
  • ugrupowaniu kompanii,
  • podaniu punktu amunicyjnego kompanii.

Gdy jest czas, należy:

  • jak najzwięźlej zorientować podwładnych dowódców w zadaniu batalionu i w położeniu (przedmioty natarcia oddziałów strzeleckich, miejsce głównego wysiłku ogniowego i wsparcia innych broni) oraz ściśle określić zadania ogniowe plutonów, a wyjątkowo nawet pojedynczych karabinów maszynowych;
  • w zadaniach ogniowych dążyć do usunięcia tych wszystkich środków obrony nieprzyjaciela, które mogą przeszkadzać własnemu ruchowi; pamiętać, że środki ogniowe nieprzyjaciela przeszkadzające własnemu ruchowi są często położone poza pasem własnego natarcia;
  • wyznaczyć kolejność ogni karabinów maszynowych zależnie od ruchów oddziałów strzeleckich,
  • wyznaczyć sposób utrzymania łączności i miejsce pobytu dowódcy kompanii karabinów maszynowych,
  • podać miejsce punktu opatrunkowego.

W natarciu z podstawy wyjściowej podać ponadto czas i sygnał (znak) do rozpoczęcia ognia i ruszenia oddziałów strzeleckich.

§ 138. Miejsce pobytu dowódcy, łączność, obserwacja.

a) Dowódca kompanii karabinów maszynowych przebywa w takim miejscu, aby mógł:

  • wywrzeć osobisty wpływ na działalność ogniową tych plutonów wsparcia batalionu, które mają najważniejsze zadania,
  • utrzymać bezpośrednią łączność z dowódcą batalionu,
  • jak najlepiej widzieć teren i wpływać na sposób wykonania zadań przez inne karabiny maszynowe wsparcia batalionu.

b) Stałą obserwację zapewnia sobie dowódca kompanii karabinów maszynowych przez wystawienie posterunku obserwacyjnego w pobliżu miejsca swego pobytu i podanie zadań obserwatorowi.

§ 139. Ruch w ogniu dalekim.

a) Z chwilą rozwinięcia się batalionu dowódca kompanii karabinów maszynowych rozwija swój oddział w myśl zasad § 147—150, 155 i 209 Wyciągu z Reg. piech. cz. III.

Dalszy ruch reguluje stosownie do zadania, położenia bojowego i terenu, aby uniknąć strat, a w chwili spotkania z przeciwnikiem być gotowym do jak najszybszego wsparcia ogniem oddziałów strzeleckich. Szyk luźny kompanii karabinów maszynowych musi być upodobniony do szyków kompani strzeleckich, aby się od nich nie odróżniać.

b) Dowódca kompanii wraz z niezbędną częścią pocztu wysuwa się w przód, w kierunku marszu batalionu, aby z dogodnych punktów zorientować się jak najszybciej w terenie i na podstawie rozkazu dowódcy batalionu powziąć na czas decyzję co do dalszego działania ciężkich karabinów maszynowych.

c) Służbę obserwacyjno-meldunkową pełni obserwator dowódcy kompanii w myśl zasad § 102 Reg. piech. cz. II i wskazówek dowódcy kompanii.

d) Do czynnej obrony przeciwlotniczej dowódca kompanii wyznacza zwykle pluton karabinów maszynowych, znajdujący się bardziej w tyle ugrupowania batalionu. Udział karabinów maszynowych w walce na ziemi jest ważniejszy niż przeciw lotnictwu i z chwilą ujawnienia się celów na przedpolu przechodzą one do wykonania zadań wsparcia piechoty.

e) W czasie ruchu obronę przeciwgazową stosuje się według zasad § 99 i 101 Reg. piech. cz. I.

f) Obronę przeciwpancerną wykonują pojedyncze karabiny maszynowe według zasad § 28,

g) Prócz wymienionych zasad obowiązują także przepisy podane w § 207 Reg. piech. cz. I.

§ 140. Rozwinięcie do natarcia.

Kompania karabinów maszynowych wchodzi do walki zasadniczo na rozkaz dowódcy batalionu:

  • z kolumny,
  • z szyku luźnego lub
  • z podstawy wyjściowej do natarcia.

W czasie rozwijania się lub na podstawie wyjściowej batalionu dowódca kompanii orientuje się w terenie natarcia i przynajmniej ogólnikowo w rozmieszczeniu nieprzyjaciela. Część wiadomości o przeciwniku otrzyma zawsze od dowódcy batalionu, resztę musi sobie sam zdobyć przez obserwację.

a) Działanie z kolumny wymaga od dowódcy kompanii szczególnie szybkiej orientacji, decyzji i stanowczości. Niejednokrotnie, uprzedzając rozkaz dowódcy batalionu, dowódca kompanii karabinów maszynowych przydzieli część karabinów do kompani strzeleckich, a część skieruje bezzwłocznie (plutony, pojedyncze karabiny maszynowe) na stanowiska ogniowe, aby:

  • zaskoczyć przeciwnika ogniem i osiągnąć nad nim natychmiastową przewagę,
  • osłonić rozwijanie się batalionu.

b) Jeżeli do natarcia przechodzi batalion z szyków luźnych, dowódca kompanii karabinów maszynowych dzięki rozczłonkowaniu kompanii ma możność szybkiego przesunięcia broni maszynowej we właściwych kierunkach w myśl rozkazów i planu działania dowódcy batalionu. Jednakże i w tym wypadku część karabinów maszynowych trzeba nieraz przydzielić do kompani strzeleckich.

c) Przy natarciu z podstawy wyjściowej dowódca kompanii przeprowadza rozpoznanie i zajęcie podstawy wyjściowej na rozkaz dowódcy batalionu i daje zadania dowódcom plutonów, którzy przeprowadzają szczegółowe rozpoznanie, po czym działają w myśl zasad § 92 oraz według zasad Reg. piech. cz. I § 212.

W terenie pokrytym, utrudniającym jednolite kierownictwo ognia i ścisłą współpracę z pierwszą linią, należy od razu podporządkować większość karabinów maszynowych dowódcom czołowych kompanii.

§ 141. Rozmieszczenie karabinów maszynowych.

Do oddziałów pierwszego rzutu powinno się z zasady przydzielać karabiny maszynowe najpóźniej w okresie przygotowania szturmu, a w razie złych warunków terenowych, uniemożliwiających wsparcie z głębi, znacznie wcześniej.

W natarciu rozmieszcza się karabiny maszynowe grupami po 2 - 3 ciężkie karabiny maszynowe, gdyż niszczenie środków ogniowych i gniazd oporu nieprzyjaciela wymaga dużego wysiłku ogniowego, na który tylko wyjątkowo mogą się zdobyć pojedyncze karabiny maszynowe.

W stosunku do karabinów maszynowych przydzielonych dowódca kompanii karabinów maszynowych zachowuje prawa nadzoru technicznego oraz kontroli użycia ich przez oddziały strzeleckie. Prócz tego ciążą na nim obowiązki zaopatrzenia ich w amunicję, żywność itp.

Karabiny maszynowe przydzielone do jednostek strzeleckich umieszcza w swym ugrupowaniu właściwy dowódca kompanii stosownie do swego planu działania.

Zarówno na podstawie wyjściowej jak w czasie walki karabinów nie wolno zbytnio skupiać.

Podobnie jak w. obronie należy wykorzystać naturalne maski w terenie lub zamaskować karabiny maszynowe.

§ 142. Przygotowanie natarcia.

a) Przy natarciu batalionu wprost z marszu (z kolumny lub szyków luźnych) wysuwa się część ciężkich karabinów maszynowych w przód na stanowiska ogniowe, wprowadzając je jak najszybciej w walkę razem z oddziałami strzeleckimi, aby osłonić ich rozwinięcie i wesprzeć ich posuwanie się naprzód.

Pozostałe karabiny wchodzą w walkę kolejno, w miarę podchodzenia z głębi ugrupowania marszowego. Zwalczają one ciężką broń przeciwnika oraz te cele, które najwięcej utrudniają ruch wspieranych oddziałów do przodu.

b) Przy natarciu z podstawy wyjściowej ciężkie karabiny maszynowe zajmują przygotowane stanowiska do strzelania ponad głowami lub przez przerwy i ostrzeliwać ją:

  • miejsca wykrytych nieprzyjacielskich środków ogniowych,
  • miejsca z natury swej podejrzane, jak skraje lasów, wsi, pojedyncze budowle, zarośla, przejścia, wylotu dróg, cieśniny itp.,
  • nieprzyjaciela pracującego nad umocnieniami, przeszkadzając mu w organizowaniu obrony.

Pamiętać należy, że dobre wsparcie ogniowe ciężkich karabinów maszynowych ma największe znaczenie w natarciu piechoty.

Wsparcie natarcia z podstawy wyjściowej powinno być dokładne i wykorzystać czynnik zaskoczenia. Wsparcie natarcia z marszu musi cechować przede wszystkim szybkość, przy czym jednak dobre wyszkolenie dowódców i obsług powinno zapewnić również wystarczającą dokładność wykonania ognia.

We wstępnym okresie walki skuteczne jest w terenie odkrytym jednolite użycie większości karabinów maszynowych. Zadania dostają karabiny zwykle od dowódcy batalionu (kompanii karabinów maszynowych), ale pozostając w ścisłej łączności z nacierającymi oddziałami muszą widzieć, czego one potrzebują, i przede wszystkim z własnej inicjatywy ostrzeliwać cele przeciwstawiające się posuwaniu się oddziałów strzeleckich.

W terenie pokrytym, utrudniającym jednolite kierownictwo ognia i ścisłą współpracę z czołowymi rzutami, należy od razu podporządkować część karabinów maszynowych dowódcom czołowych kompanii.

§ 143. Wsparcie wyruszenia natarcia.

Wyruszenie natarcia z podstawy wyjściowej wspiera dowódca kompanii karabinów maszynowych w myśl zasad § 93 i zamiaru dowódcy batalionu.

Przesuwanie plutonów karabinów maszynowych z podstawy wyjściowej reguluje dowódca kompanii w taki sposób, aby nie osłabić wsparcia ogniowego batalionu.

W czasie natarcia dowódca kompanii karabinów maszynowych wspiera prócz tego swym ogniem ruch batalionu w myśl zasad § 94.

Do jego obowiązków należy:

  • skierowanie ognia na cele, wstrzymujące ruch własnych oddziałów, choćby leżące poza pasem natarcia batalionu,
  • wyznaczenie plutonu (karabinów) dla osłony skrzydeł batalionu, ale tylko wtedy, gdy batalion wedrze się głębiej lub gdy jest na skrzydle.

Prócz tego powinien:

  • przewidzieć przygotowanie ogni do zwalczania przeciwuderzeń lub przeciwnatarć nieprzyjaciela oraz
  • udzielić pomocy ogniowej opóźnionemu sąsiadowi, jeśli chwilowo wsparcie to nie jest niezbędne oddziałowi, który się wysunął do przodu.

§ 144. Postępowanie w toku natarcia (§ 217 cz. I).

Dla zachowania ścisłej współpracy w miarę dalszego posuwania się oddziałów strzeleckich im więcej teren ma skrytych podejść i zasłon, tym większą ilość karabinów maszynowych należy podporządkować dowódcom czołowych kompanii (§ 142).

Im warunki obserwacji i łączności są dogodniejsze, a teren bardziej ułatwia dostosowanie ognia do ruchów kompanii strzeleckich, tym większa jest ilość karabinów maszynowych wsparcia batalionu.

Unikać schematycznego podziału plutonów i karabinów; organizacja wsparcia musi być każdorazowo dostosowana do rzeczywistych potrzeb zadania i położenia batalionu.

Posuwanie się i zajmowanie nowych stanowisk przez ciężkie karabiny maszynowe odbywa się częściami, aby walczące oddziały strzeleckie ani na  chwilę nie były pozbawione w zupełności ich wsparcia, a przesuwanie karabinów maszynowych nie wstrzymało rozpędu nacierających oddziałów.

§ 145. Współpraca z czołgami.

Ciężkie karabiny maszynowe osłaniają posuwanie się własnych czołgów, zwalczając natychmiast ujawniającą się broń przeciwpancerną nieprzyjaciela.

§ 146. Obrona przeciwgazowa, przeciwlotnicza, przeciwpancerna.

  1. W natarciu zarządzenia dotyczące pogotowia i obrony przeciwgazowej wydane zawczasu nie wymagają najczęściej zasadniczych zmian; skażenia terenu nie mogą wpłynąć na zatrzymanie natarcia.
  2. Obronę przeciwlotniczą organizuje dowodca kompanii karabinow maszynowych w myśl rozkazu dowodcy batalionu stosownie do zasad § 87 Reg. piech. cz. I. Karabiny maszynowe drugiego rzutu można wyjątkowo przygotować do zadań czynnej obrony przeciwlotniczej, jeżeli stanowiska ogniowe pozwalają prowadzić ogień jednocześnie i do samolotow (osłona przed obserwacją naziemną).
  3. Broń przeciwpancerną nieprzyjaciela zwalczają karabiny maszynowe amunicją przeciwpancerną bez oddzielnego rozkazu w myśl zasad § 28.

§ 147. Przygotowanie szturmu.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych musi sam dążyć do rozpoznania z przebiegu walki tych punktów w ugrupowaniu przeciwnika, w których najłatwiej dokonać włamania, i tam zawczasu skupić ogień ciężkich karabinów maszynowych dla zniszczenia źródeł ognia obrony, zamykających dostęp do tych miejsc, aby ułatwić późniejsze włamanie się oddziałów strzeleckich.

W chwili szturmu karabiny maszynowe przenoszą ogień za nieprzyjacielskie linie, odcinając odwrót nieprzyjacielowi lub dojścia jego odwodów.

§ 148. Szturm jednolity (§ 221 cz. I).

Z chwilą ruszenia oddziałów strzeleckich do szturmu przydzielone karabiny maszynowe ruszają razem z piechotą do szturmu (§ 99). Pozostałe karabiny wspierają szturm dopóki mogą strzelać głownie na źródła ogniowe obrony, po czym natychmiast dołączają się do szturmującej piechoty lub gdy mają trudności w strzelaniu, ruszają jednocześnie z piechotą za ostatnimi pociskami artylerii.

§ 149. Zachowanie się po szturmie.

Po udałym szturmie dowódca kompanii przesuwa jak najszybciej rzutami karabiny maszynowe na miejsca wyłomu, aby:

  • wyszukać nowe stanowiska ogniowe do stworzenia nowej silnej podstawy ogniowej, dla dalszego wsparcia batalionu ogniem bliższym, a przez to skuteczniejszym,
  • stworzyć szkielet ogniowy obrony na wypadek przeciwuderzeń lub przeciwnatarć.

§ 150. Walka wewnątrz ugrupowania przeciwnika.

W walce wewnątrz ugrupowania nieprzyjaciela większość karabinów maszynowych jest podporządkowana dowódcom kompanii, niekiedy nawet plutonów strzeleckich pierwszych rzutów. Muszą one być gotowe do wsparcia piechoty przeciw nagle pojawiającym się celom oraz do odparcia przeciwuderzeń i przeciwnatarć.

Karabiny maszynowe wsparcia batalionu wysunięte rzutami do przodu zwalczają w dalszym ciągu opory, utrudniające posuwanie się naprzód lub osłaniają boki jednostki wysuniętej w przód, a jeśli położenie pozwala, zwalczają ogniem opory powstrzymujące ruch sąsiednich oddziałów.

§ 151. Zachowanie się w razie zatrzymania natarcia.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych organizuje jak najszybciej ognie obronne:

  • po każdym zatrzymaniu się natarcia,
  • po osiągnięciu wyznaczonego przedmiotu lub
  • po zatrzymaniu wymuszonym przez nieprzyjaciela.

Niezwłocznie po tym przygotowuje dane ogniowe i sposobi stanowiska do dalszego wspierania natarcia, przy czym przed zmierzchem przygotowania te czyni do ognia w nocy.

Amunicję i wodę w karabinach należy uzupełnić, punkt amunicyjny kompanii podsunąć jak najbliżej.

§ 152. Zaopatrywanie, ewakuacja, tabor.

Zaopatrywanie w amunicję organizuje dowódca kompanii karabinów maszynowych w myśl zasad § 132; ewakuację rannych, zagazowanych i chorych w myśl § 348—352 Reg. piech. część I; taborem kieruje w myśl zasad § 330 Reg. piech. cz. I.

3. Pościg.

§ 153. Ogólnie.

Gdy dowódca kompanii zauważy, że opor nieprzyjaciela słabnie lub zaczyna się jego odwrót, przechodzi do pościgu ogniowego i natychmiast obficie wyposaża w karabiny maszynowe oddziały strzeleckie. Rozstrzygające znaczenie ma tu szybkość działania i silne wsparcie ogniowe.

154. Zadania karabinów maszynowych.

Zadaniem ciężkich karabinów maszynowych w pościgu jest:

  • natychmiastowe wsparcie ogniowe oddziałów strzeleckich, ilekroć przeciwnik stawi chociażby przejściowy opor,
  • współdziałanie z oddziałami strzeleckimi w odpieraniu przeciwuderzeń (przeciwnatarć).

Najszybciej i najlepiej wykonują te zadania karabiny maszynowe z czołowego ugrupowania oddziałów najdalej wysuniętych do przodu.

§ 155. Rozmieszczenie karabinów maszynowych.

Przed rozpoczęciem pościgu dowódca kompanii karabinów maszynowych jak najszybciej przerzuca do przodu i przydziela poszczególne plutony (karabiny) dowódcom czołowych jednostek strzeleckich; część karabinów maszynowych zatrzymuje w swoich rękach, aby stanowiły rękojmię skutecznego wkroczenia tam, gdzie przeciwnik zorganizuje poważniejszy opor.

§ 156. Przeprowadzenie pościgu.

Pościg przeprowadza się według zasad § 227—229 Reg. piech. cz. I.

Blisko czoła oddziałów pościgowych należy wysuwać karabiny maszynowe na taczankach, które mogą zacząć ogień jeszcze przed rozwinięciem się oddziałów strzeleckich. Niekiedy dzięki takiemu wczesnemu rozpoczęciu ognia rozwijanie się tych oddziałów będzie zbędne.

Biedki karabinowe podsuwa się jak najbliżej karabinów wspierających, umieszczając je, jeżeli warunki terenowe pozwalają, tuż za stanowiskami ogniowymi broni. Woźnicom biedek karabinów maszynowych przydzielonych nakazuje dowódca kompanii jak najszybsze dołączenie się do swoich karabinów.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych przesuwa punkt amunicyjny za oddziałami pościgowymi i zależnie od wyczucia natężenia ognia rzuca pojedyncze biedki amunicyjne w przód.

4. Kompania karabinów maszynowych batalionu odwodowego.

§ 157. Działanie.

Kompania karabinów maszynowych batalionu odwodowego, która na podstawie rozkazu dowódcy pułku bierze udział w natarciu batalionu(ów) pierwszego rzutu, działa z głębszego ugrupowania w zespołach co najmniej plutonów.

Jednym z częstych zadań takiej kompanii karabinów maszynowych jest czynna obrona przeciwlotnicza nacierających batalionów pierwszego rzutu. W tym celu dowódca kompanii rozmieszcza odpowiednio swoje plutony w pasie natarcia pułku, w takiej odległości od pierwszych rzutów nacierających oddziałów, aby swym ogniem ochronić je od napadów lotnictwa nieprzyjacielskiego. Zawsze gdy nieprzyjaciel naziemny zagrozi wspieranym oddziałom, część, a czasem i cała kompania, musi przejść do walki z nieprzyjacielem naziemnym.

Gdy cała kompania wspiera batalion pierwszego rzutu, wówczas dowódca tej kompanii otrzymuje rozkazy bezpośrednio od dowódcy danego batalionu; jeżeli jej część - od dowódcy kompanii karabinów maszynowych tego batalionu.

Kompania ta stosuje zazwyczaj strzelanie z ukrycia, które pozwala łatwo przejść ze strzelań obrony przeciwlotniczej do strzelań naziemnych. Prócz tego kompanię tę można niepostrzeżenie dla nieprzyjaciela przerzucić do innych zadań i na inny odcinek.

5. Obrona.

Ogólna charakterystyka obrony.

§ 158. Ogólnie.

a) Przygotowanie obrony przeprowadza się w rożnych warunkach:

  • w bezpośredniej styczności z nieprzyjacielem, gdy do obrony przechodzi się z walki,
  • gdy natarcie nieprzyjaciela jest rychło spodziewane, a mało jest czasu na przygotowanie obrony,
  • gdy oddziały mają dość czasu, przygotowując obronę z dala od nieprzyjaciela.

Zależnie od tych czynników przygotowanie obrony będzie mniej lub więcej dokładne. W pierwszych dwóch wypadkach, karabiny muszą jak najszybciej znaleźć się na stanowiskach ogniowych, skąd by mogły jak najszybciej wykonać powierzone im zadania osłony ogniowej piechoty; dopiero w miarę czasu należy organizację tę ulepszać. Natomiast w trzecim wypadku, gdy oddziały mają dość czasu, dokładność i planowość przygotowań organizacyjnych idzie przed szybkością.

b) Sposób przeprowadzenia obrony jest zawsze ten sam, niezależnie od tego, czy pozycja jest słabo czy silnie zorganizowana, czy obrona jest ograniczona w czasie lub nie.

Natomiast, jeśli nieprzyjaciel może ruszyć do natarcia z bliskiej odległości, osłona ogniowa ograniczy się do bezpośredniego przedpola pozycji głównej (zapora główna) i zapór wewnątrz własnej pozycji.

Odpadną wówczas ognie dalekie.

§ 159. Zadania karabinów maszynowych w obronie.

Zadaniem ciężkich karabinów maszynowych w obronie jest:

  • zadać jak największe straty przeciwnikowi, zanim on dotrze do strefy zapory głównej,
  • złamać natarcie nieprzyjaciela w zaporze głównej i nie dopuścić go do odległości szturmowej,
  • umiejscowić wtargnięcie w razie wdarcia się gdziekolwiek w głąb pozycji własnej,
  • wesprzeć przeciwuderzenia i przeciwnatarcia.

Wartość bojowa ciężkich karabinów maszynowych w obronie zyskuje jeszcze na znaczeniu ze względu na trudności, jakie napotyka artyleria w użyciu ognia, gdy nieprzyjacielowi uda się wtargnąć do wnętrza naszej pozycji. Nawet jeden dobrze umieszczony i dobrze obsługiwany ciężki karabin maszynowy może zadecydować o zatrzymaniu nieprzyjaciela i pozwolić na przeprowadzenie przeciwuderzenia dla ostatecznego zniszczenia przeciwnika.

§ 160. Podział zadań.

a) Gdy jest mało czasu na zorganizowanie obrony, dowódca batalionu przydziela od razu część ciężkich karabinów maszynowych dowódcom kompanii strzeleckich, określając im ogólne zadania, które są dla dowódcy kompanii strzeleckiej podstawą przy umieszczeniu i użyciu przydzielonych karabinów maszynowych.

b) Gdy jest dość czasu, dowódca kompanii karabinów maszynowych na podstawie ogólnych zadań wydanych przez dowódcę batalionu daje szczegółowe zadania dla plutonów, a wyjątkowo dla poszczególnych karabinów, oraz określa ważność zadań w organizacji obronnej batalionu i kolejność ich wykonania.

Stosownie do tego ciężkie karabiny maszynowe otrzymują do wykonania:

  • zadania główne i
  • zadania dodatkowe.

§ 161. Charakterystyka zadań.

Zadania główne wyrażają myśl przewodnią obrony dowódcy batalionu; są one główną częścią zapory ogniowej, na której ma się załamać natarcie nieprzyjaciela.

Zadania główne wykonują plutony (karabiny) do końca, bez względu na zachowanie się sąsiadów, ogólny przebieg walki i straty w obsługach. Będzie to przeważnie ogień boczny, obserwowany, na bezpośrednie przedpole w zaporze głównej.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych możliwie ściśle określa dowódcom plutonów (karabinowym) chwilę rozpoczęcia ognia (sygnały, znaki). Zwłaszcza ściśle musi być określona chwila rozpoczęcia ognia, gdy się organizuje zaskoczenie.

Zadania dodatkowe są to wszystkie pozostałe zadania, jakie się wyłonią z przewidywanego przez dowódcę batalionu przebiegu walki. Niejednokrotnie w czasie walki mogą się przerodzić w zadania główne (np. zapory ryglowe wewnątrz pozycji głównej).

Zadania zmieniają się nieraz w toku walki zależnie od położenia bojowego, warunków atmosferycznych itp., tak że nieraz zadanie główne staje się zadaniem dodatkowym o zadanie dodatkowe głównym.

Tak np.: a) karabin ma jako zadanie główne udział w zaporze głównej, a dodatkowe - zaporę ryglową wewnątrz własnej pozycji. Otóż z chwilą, gdy nieprzyjaciel wedrze się w głąb naszego ugrupowania, zadanie dodatkowe staje się dla tego karabin zadaniem głównym;

b) karabin w głębi ugrupowania ma jako zadanie główne zaporę ryglową, jako dodatkowe - ogień

w zaporze głównej. Tymczasem na noc karabin wysuwa się do pierwszych rzutów dla wzmocnienia zapory głównej i wówczas jego głównym zadaniem w nocy jest udział w zaporze głównej.

§ 162. Rodzaje stanowisk karabinów maszynowych.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych na podstawie zadań otrzymanych od dowódców batalionu daje dowódcom plutonów zadania w zaporze ogniowej i wyznacza rejony stanowisk, na podstawie których dowódcy plutonów wyszukują stanowiska według zasad podanych w § 40 i 108.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych kontroluje wykonanie zadań i wybór oraz wartość bojową stanowisk.

§ 163. Dobór stanowisk.

W wyborze stanowisk dowódca kompanii nie krępuje się ani ugrupowaniem własnych oddziałów, ani oddaleniem, w jakim jest za nimi, ani też odcinkami działań oddziałów strzeleckich.

Jedna tylko zasada rozstrzyga o wyborze stanowisk ogniowych - możność jak najlepszego wykonania zadania nakazanego przez dowódcę batalionu i (w drugiej kolejności) ukrycie sprzętu, które by pozwoliło na długotrwałe wykonywanie tego zadania.

Oddziały strzeleckie, zależnie od rozmieszczenia ciężkich karabinów maszynowych, tak się ugrupowują w terenie, aby nie przeszkadzać w wykonaniu ognia karabinom maszynowym w obranych stanowiskach.

§ 164. Zasady organizacji zapory ogniowej.

Plan ogniowy dowódcy kompanii karabinów maszynowych musi zapewnić objęcie ogniem całego przedpola. Najsilniejszy ogień (boczny) należy zapewnić na najbliższym przedpolu i na odcinku dogodnym do obrony ogniowej. Odcinków nie nadających się do obrony ogniowej będzie broniła siła żywa, a w razie potrzeby i możności - karabiny maszynowe przeciwszturmowe.

Należy dążyć do ześrodkowań ognia.

§ 165. Zasady wykonania ognia.

Przy wykonaniu obowiązują stałe zasady:

  • zaskoczenie ogniowe, tam gdzie można dopuścić przeciwnika blisko własnych stanowisk, żeby go zniszczyć bliskim i celnym ogniem,
  • działanie ogniem bocznym, na który nieprzyjaciel jest zawsze najwrażliwszy,
  • ugrupowanie karabinów maszynowych w głąb, które zapewnia ciągłość ognia,
  • wykorzystanie całości sprzętu do ognia, aby uzyskać potęgę działania,
  • ześrodkowanie ogniowe, dające potężny efekt w krótkim czasie.

Przygotowanie obrony.

§ 166. Ogólnie.

Gdy jest mało czasu, to przygotowanie obrony opiera się na dowódcach kompanii strzeleckich, i nawet wtedy powinno być - przy dobrym wyszkoleniu dowódców - dokładne.

Gdy jest dość czasu, dowódca kompanii karabinów maszynowych otrzymuje zadanie od dowódcy batalionu (§ 240 Reg. piech. cz. I) i przeprowadza rozpoznanie terenu razem z nim, a czasem oddzielnie (§ 239 Reg. piech. cz. I). Po wykonaniu rozpoznania i rozmieszczeniu broni przedstawia plan ogniowy dowódcy batalionu, który go kontroluje i zatwierdza.

Warunki przygotowania i prowadzenia obrony podaje § 232 Reg. piech. cz. I.

Organizacja ognia i rozmieszczenie broni.

§ 167. Organizacja sieci ognia.

Stosownie do planu działania dowódcy batalionu dowódca kompanii karabinów maszynowych organizuje sieć ognia w myśl § 241 Reg. piech. cz. I.

Zasadnicze wskazania przy rozdzielaniu zadań ogniowych podaje § 242 Reg. piech. cz. I. Rozmieszczenie ciężkich karabinów maszynowych omawia § 248 Reg. piech. cz. I. Są to ogólne wytyczne, gdyż sposób użycia karabinów maszynowych zależy od położenia bojowego i te renu, a więc nie można go regulować schematami.

Układając plan ognia dowódca kompanii musi pamiętać aby:

  • opanować swym ogniem całe przedpole widoczne z pozycji głównej (w granicach zasięgu broni),
  • dać ogień możliwie boczny, gdyż taki ogień najłatwiej obejmie długie cele tyralierki nieprzyjacielskiej, a prócz tego najlepiej chroni obsługi przed czołowym ogniem przeciwnika,
  • dawać ogień bezpośrednio kierowany i celowany przez obsługę (karabinowy w pasie swego dozoru wybiera cele zależnie od wartości i odpowiednio reguluje ogień),
  • ciężkie karabiny maszynowe mogły kierować swój ogień również na najbliższe przedpole pozycji głównej w tzw. głównej zaporze ogniowej jako ogień boczny,
  • mieć możność wykonania ześrodkowania ogniowego nie tylko na dalekim przedpolu, lecz - co ważniejsze - moc je wykonać w zaporze głównej na odcinkach najdogodniejszych do natarcia dla nieprzyjaciela (manewr ogniem),
  •  zapewnić sobie możność dysponowania przynajmniej częścią karabinów maszynowych i zmianę stanowisk zależnie od działań nieprzyjaciela (manewr sprzętem),
  •  połączyć się ogniowo z sąsiadami,
  •  mieć naturalne dobre ukrycie broni lub okopać ją i zamaskować.

Są to podstawowe warunki pełnego wykorzystania wszystkich ciężkich karabinów maszynowych.

§ 168. Ogień na dalsze przedpole.

Ogień na dalsze przedpole prowadzą, zależnie od ilości rozporządzalnej amunicji, możliwie wszystkie ciężkie karabiny maszynowe obrony z wyjątkiem karabinów przeciwsztormowych.

Wywołanie ich musi być łatwe i szybkie; wykonanie tak uregulowane, aby można było zwalczać nieprzyjaciela przez cały czas jego posuwania się w strefie skutecznego ognia, a nawet w dogodnych warunkach zatrzymania go jeszcze przed dojściem do zapory głównej.

Dla zwiększenia skuteczności ognia należy skupiać ogień z kilku karabinów maszynowych i żądać od dowódców plutonów wcześniejszego odmierzenia odległości do wyraźnych punktów w terenie i podania ich do wiadomości karabinowym. Jeżeli położenie bojowe pozwala, należy karabiny wstrzelać, pamiętając jednak, że można to zrobić tylko za zgodą dowódcy batalionu.

§ 169. Ognie w zaporze głównej.

Ognie w zaporze głównej muszą być tak zorganizowane, żeby nawet obezwładnienie lub zniszczenie któregoś z ciężkich karabinów maszynowych nie spowodowało przerwy w zaporze głównej.

Karabiny maszynowe zapory głównej powinny być tak rozmieszczone, aby ogniem swoim flankowały przeszkody; dążyć do położenia ognia na najbliższym przedpolu.

Prócz tego należy ustalić:

  • współdziałanie z jednostkami strzeleckimi, na których korzyść ciężkie karabiny maszynowe dają swój ogień boczny,
  • współdziałanie z oddziałami strzeleckimi, w których rejonie karabiny maszynowe mają wyznaczone stanowiska ogniowe,
  • osłonę przez oddziały strzeleckie, w którym obrębie działają karabiny,
  • miejsca słabe w zaporze, krótkie przedpola, pola martwe, których karabiny maszynowe nie mogą ostrzelać (płaskość toru); miejsca te należy podać do wiadomości dowódcom oddziałów strzeleckich i wskazać w meldunku dowódcy batalionu.

Złe warunki terenowe, a zwłaszcza krótkie przedpole, umożliwiające łatwe podejście nieprzyjaciela, mogą zmusić dowódcę kompanii do wydzielenia na tych odcinkach karabinów maszynowych przeciw szturmowych, które stosując ogień boczny często biorą udział dopiero w walce na najbliższym przedpolu w odpieraniu szturmu (§ 54).

W braku zasłon naturalnych stosuje się sztuczne.

O świcie lub w razie natarcia nieprzyjaciela z bliskiej podstawy wyjściowej wszystkie ciężkie karabiny maszynowe pierwszego rzutu działają jak przeciwszturmowe.

Pozostałe karabiny maszynowe, umieszczone bardziej w tyle, przygotowują ogień:

  • na bliższe i dalsze przedpole pozycji, ze stanowisk ukrytych, przez przerwy lub ponad głowami,
  • dla utworzenia zapór ryglowych na szczególnie ważnych odcinkach,
  • dla wsparcia przeciwuderzeń i przeciwnatarć,
  • przeciwlotniczy.

§ 170. Plan ognia.

Plan ognia, zazwyczaj w postaci najprostszego szkicu, powinien podawać:

  • zadania główne i dodatkowe, oznaczone strzałkami kierunkowymi;
  • stanowiska główne i dodatkowe (a w miarę czasu zapasowe i pozorne);
  • stanowiska nocne i zadania na noc;
  • kilka najważniejszych wariantów manewru ogniowego (ześrodkowań ogniowych);
  • odmierzenie odległości do dozorów na przedpolu;
  • plan zużycia amunicji;
  • w objaśnieniu - znaki do wywołania ognia (kto i skąd je nadaje).

§ 171. Sposób przeprowadzenia ześrodkowań ognia na przedpolu pozycji głównej (manewr ogniem).

Celem ześrodkowań jest skupienie jak największej ilości ognia ciężkich karabinów maszynowych z pozycji głównej na ujawnionego na przedpolu nieprzyjaciela lub jego sprzęt. Uruchomienie ognia powinno być przeprowadzone w jak najkrótszym czasie.

a) Ześrodkowanie na dalszym przedpolu.

W ogniu na dalsze przedpole powinny wziąć udział przede wszystkim ciężkie karabiny maszynowe w głębi pozycji, a następnie również ciężkie karabiny maszynowe na przednim skraju pozycji głównej, jeżeli na to pozwalają warunki ukrycia i te - które nie otrzymały zadań przeciwsztormowych.

Jednolite dowodzenie ciężkimi karabinami maszynowymi znajdującymi się w głębi pozycji głównej nie przedstawia większych trudności, gdyż będą one zwykle tworzyły skupienie w pobliżu punktu obserwacyjnego dowódcy batalionu (dowódcy kompanii karabinów maszynowych) i często będą pod jednym dowódcą. Natomiast poważne trudności napotka się chcąc w toku walki skierować jednolicie ogień ciężkich karabinów maszynowych, znajdujących się na skraju pozycji głównej i wyznaczonych do ognia na dalsze przedpole. Jednak trudności te należy przełamać, gdyż tylko w ten sposób da się osiągnąć zwiększenie ilości ognia na dalsze przedpole.

Nie można tu wymienić tych wszystkich sposobów, które stworzy zaradność i pomysłowość dowódców, jeżeli je wysilą w tym kierunku. Dlatego podaje się tutaj szkicowo tylko jeden ze sposobów podstawowych.

Na szkicach ogniowych wszystkich dowódców w batalionie nanosi się kilka zasadniczych punktów (przedmiotów) w terenie, widocznych dla nich i oznacza się je jednolicie liczbami. Do punktów tych mają wszyscy pomierzone odległości. (Stanowią one dozory dla ciężkich karabinów maszynowych). Gdy na przedpolu ukaże się nieprzyjaciel, dowódca batalionu (dowódca kompanii karabinów maszynowych), chcąc skupić ogień swoich ciężkich karabinów maszynowych na ujawniony cel, nakazuje to, określając cel za pomocą jednego z podanych poprzednio punktów w terenie i oznaczonych na szkicach ogniowych dowódców.

Sam rozkaz jest bardzo prosty, natomiast najtrudniejsze będzie przekazanie go do ciężkich karabinów maszynowych znajdujących się na skraju pozycji głównej. W tym celu dowódca batalionu (dowódca kompanii karabinów maszynowych) musi użyć do ich przekazania dobrze zorganizowanej i pod tym kątem widzenia przemyślanej sieci łączności. Chodzi tu o to, żeby dowódcy strzeleccy, z którymi dowódca batalionu ma dobrą łączność, znaleźli się możliwie blisko dowódców zgrupowań ciężkich karabinów maszynowych i niektórych pojedynczych ciężkich karabinów maszynowych.

b) Ześrodkowania w zaporze głównej.

Ześrodkowania na bliższym przedpolu będą miały zwykle zupełnie inny charakter, jeśli chodzi o ciężkie karabiny maszynowe znajdujące się na skraju pozycji głównej, gdyż przeważnie przejdą one już do zadań w zaporze głównej, które będą zwykle ich zadaniami głównymi. Zatem tylko ciężkie karabiny maszynowe w głębi ugrupowania będą mogły wzmacniać ich ogień, kierując swoje ześrodkowania na wybrany punkt w zaporze głównej.

Tak będzie normalnie, gdy natarcie obejmie cały odcinek batalionu. Natomiast gdy się zdarzy, że natarcie nieprzyjaciela nie obejmie całego odcinka batalionu lub okaże się w jego części wybitnie słabe, wówczas zajdzie możliwość skupienia ognia ciężkich karabinów maszynowych z odcinka nie zaangażowanego przed odcinek, na który nieprzyjaciel skierował swoje natarcie. W tym wypadku należy to przeprowadzić przez określenie z góry zadań dla odpowiednich ciężkich karabinów maszynowych, lub gdy nie było to przewidziane, przez zmianę ich zadań, jeśli już tego nie zrobili dowódcy ciężkich karabinów maszynowych z własnej inicjatywy. W tych wypadkach zdrowa inicjatywa dowódców ciężkich karabinów maszynowych ma podstawowe znaczenie.

Dla tych karabinów maszynowych trzeba przygotować szereg stanowisk odpowiadających wymienionym zadaniom.

W rozmieszczeniu broni pamiętać, że nie można przeprowadzić ścisłej granicy co do stanowisk karabinów maszynowych pierwszego rzutu i w głębi. Do rozmieszczenia broni musi się wykorzystać cały teren (o głębokości przeciętnej do 500 m). Podobnie nie ma schematu co do ilości karabinów ustawionych w przodzie lub bardziej w tyle; czasem będzie ich więcej w przodzie, czasem więcej w tyle, natomiast zadania w zaporze głównej muszą być bezwzględnie wykonane.

§ 172. Ognie wewnątrz pozycji głównej.

Część karabinów maszynowych umieszczona w głębi przygotowuje oprócz ogni przewidzianych w zaporze głównej ognie wewnątrz pozycji głównej. Będą to zapory ryglowe, zamykające nieprzyjaciela w razie wdarcia się jego do pozycji głównej.

Zapory te mogą być równoległe do linii własnego frontu, aby przeszkodzić dalszemu posuwaniu się nieprzyjaciela, albo prostopadłe (skośne) do frontu, aby nie dopuścić nieprzyjaciela do rozszerzenia wyłomu w pozycji głównej.

§ 173. Ognie na stykach.

Należy bezwzględnie zapewnić najściślejsze powiązanie poszczególnych odcinków, przy czym styk ogniowy z sąsiednimi batalionami musi zapewnić dowódca kompanii karabinów maszynowych (batalionu)

§ 174. Organizacja sieci ognia w nocy.

Na noc (na wypadek zadymienia lub mgły) należy przygotować inny plan ogni, zależnie od warunków terenowych i położenia bojowego. Zazwyczaj konieczne będzie zasilenie na noc czołowych rzutów oddziałów strzeleckich większą ilością karabinów maszynowych wyciągniętych z głębi ugrupowania. W razie natarcia nieprzyjaciela działają one jak karabiny maszynowe przeciwszturmowe.

Prócz tego należy ustalić, który dowódca jest uprawniony do podawania sygnałów i znaków wywołujących ognie ciężkich karabinów maszynowych. Znaki te będzie podawał w nocy zazwyczaj dowódca kompanii strzeleckiej (a co najmniej dowódca plutonu) odpowiedzialny za dany odcinek, na którego korzyść działają ciężkie karabiny maszynowe.

Chwilę rozpoczęcia ognia może określić nieraz sam karabinowy, ale tylko karabinowi maszynowemu przeciwszturmowemu.

Karabiny maszynowe schodzą ze stanowisk nocnych na stanowiska dzienne przed świtem wtedy, gdy wyniki rozpoznania oddziałów strzeleckich nie dają podstaw do przypuszczeń, że nieprzyjaciel zamierza nacierać.

Również na stanowiskach dziennych należy karabiny przygotować do strzelania na wypadek zadymienia (na zasadach podobnych do strzelania w nocy).

§ 175. Dowódca, obserwacja, łączność.

a) W czasie walki dowódca kompanii karabinów maszynowych przebywa na punkcie przy większym zgrupowaniu swej broni, mającym główne zadanie ogniowe, lub w jego pobliżu. Za wykonanie ognia w zaporze głównej, zgodnie z planem dowódcy batalionu, odpowiada dowódca kompanii przed dowódcą batalionu, a przed nim dowódcy plutonów ciężkich karabinów maszynowych (samodzielni karabinowi).

b) Obserwatora umieszcza dowódca kompanii w pobliżu siebie.

Zadanie jego określa § 102 Reg. piech. cz. II.

c) Łączność z poszczególnymi plutonami (karabinami) i dowódcą batalionu utrzymuje dowódca kompanii telefonicznie przez dowódców kompanii strzeleckich, a prócz tego gońcami, sygnałami świetlnymi itp.

Sygnałów tych musi być jak najmniej, muszą natomiast być wyraźne.

Prócz tego obowiązują zasady § 250 Reg. piech. cz. I.

§ 176. Umocnienia i maskowanie.

Umocnienia i maskowanie stanowisk ogniowych przeprowadza się w myśl § 251 Reg. piech. cz. I., w kolejności ustalonej rozkazem dowódcy batalionu, przestrzegając zasad § 45. Należy pamiętać, że nawet najlepsze stanowisko pod względem techniczno-strzeleckim nie odpowie wymaganiom walki, jeśli nie będzie odpowiednio zamaskowane i umocnione.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych zapewnia materiał potrzebny do umocnień oraz kontroluje sam lub przez swych dowódców plutonów postęp i jakość wykonywanych prac.

Wykonanie stanowisk pozornych nie wymagające dużego nakładu pracy może przy umiejętnym lecz pozbawionym przesady ujawnieniu ich odwrócić uwagę nieprzyjaciela od właściwych stanowisk.

§ 177. Obrona przeciwlotnicza, przeciwgazowa, przeciwpancerna.

Patrz Reg. piech. cz. I. § 87. (obrona przeciwlotnicza), § 101 (obrona przeciwgazowa), § 118, 120 (obrona przeciwpancerna).

§ 178. Gotowość bojowa.

  1. Dowódca kompanii karabinów maszynowych podaje do wiadomości dowódcom plutonów (samodzielnym karabinowym) sygnały alarmów: ogólnego, lotniczego, gazowego i broni pancernej oraz miejsce ich nadawania.
  2. Określa sygnały do wykonania ogni w dzień, a jeszcze bardziej w nocy, według § 174.
  3. Na wypadek mgły, zadymienia i niemożności rozpoznania sygnałów świetlnych nakazuje przygotować sygnały dźwiękowe.
  4. Zapewnia zaopatrzenie w amunicję i wodę w myśl zasad § 132.
  5. Dowódca kompanii karabinów maszynowych przeprowadza kontrolę gotowości bojowej swych plutonów, zwłaszcza wówczas, gdy warunki atmosferyczne, zmęczenie ludzi itp. ułatwiają zaskoczenie.

Prowadzenie walki.

§ 179. Walka na linii czat.

Przebieg walki na linii czat podaje § 255 Reg. piech. cz. I.

Wszystkie ciężkie karabiny maszynowe wysunięte na linię czat muszą zająć takie stanowiska, aby mogły prowadzić ogień na dalekie odległości.

Ciężkie karabiny maszynowe przydzielone do obrony poszczególnych punktów terenu przed pozycję główną (§ 236 Reg. piech. cz. I) przygotowują się również do obrony bezpośredniego przedpola, przy czym dowódca kompanii karabinów maszynowych zapewnia osłonę skrzydeł wysuniętego punktu karabinami z pozycji głównej.

W nocy należy ciężkie karabiny maszynowe tylko wyjątkowo pozostawiać na linii czat, i to wówczas, gdy istotnie mogą być pożyteczne (zamknięcie ogniem grobli, mostu lub innej ciaśniny).

180. Walka na pozycji głównej.

a) Walkę ogniową rozpoczynają te ciężkie karabiny maszynowe, które mogą strzelać nie zdradzając przedwcześnie swych stanowisk, albo które mają możność przeprowadzenia skrytej zmiany stanowisk. Dają one ogień na najdalsze odległości, aby w granicach skutecznego zasięgu broni gnębić i łamać przeciwnika. Im lepiej ukryte są karabiny, tym dłużej i lepiej mogą prowadzić ogień, pamiętając o zasadzie, że na najdalszych odległościach mogą zwalczać tylko cele duże i możliwie ześrodkowanym ogniem kilku ciężkich karabinów maszynowych.

Ciężkie karabiny maszynowe przeciwszturmowe milczą do chwili zbliżenia się nieprzyjaciela na odległość szturmową.

Karabiny maszynowe głębszego ugrupowania zaczynają ogień:

  • na najdalsze odległości, wykorzystując większe zgrupowanie broni (plutony karabinów maszynowych), strzelając zazwyczaj z ukrycia, lub
  • w miarę zbliżania się nieprzyjaciela prowadzą ogień do granicy bezpieczeństwa własnych oddziałów na przednim skraju pozycji.

Hasło do rozpoczęcia ognia wyznacza plan dowódcy batalionu, przy czym zależnie od miejsca znajdowania się karabinów daje je dowódca kompanii strzeleckiej lub plutonu ciężkich karabinów maszynowych, a karabinowy tylko w myśl § 51.

Zawsze należy dążyć do zaskoczenia przeciwnika ogniem, i to nie tylko przy pierwszym rozpoczęciu ognia, ale również podczas walki, pamiętając, że z ciężkiego karabinu maszynowego powinno się strzelać raczej rzadziej, ale stosując przeważnie duże natężenie ognia.

b) W miarę zbliżania się nieprzyjaciela natężenie ogniowe ciężkich karabinów maszynowych wzrasta (niektóre karabiny po wykonaniu zadań dodatkowych przeszły ze stanowisk dodatkowych na stanowiska główne według kolejności i w czasie wyznaczonym przez dowódcę plutonu karabinów maszynowych).

Dowódca kompanii karabinów maszynowych zależnie od przebiegu działań nieprzyjaciela musi przez odpowiednie ugrupowanie plutonów karabinów maszynowych zapewnić sobie możność ześrodkowań ognia oraz możność manewru sprzętem przynajmniej części karabinów maszynowych.

Nieprzyjaciel musi odczuć na sobie potęgę i siłę ognia karabinów maszynowych obrony: wszelkie, nawet chwilowe jego zgrupowania, każdy błąd, choćby krótkotrwały, każda próba poderwania się i ruchu w przód, musi być natychmiast krwawo zwalczona przez karabiny maszynowe obrony.

c) W razie zaskoczenia lub natarcia w złych warunkach obserwacji oraz gdy nieprzyjaciel rusza z bliskiej podstawy wyjściowej na sygnał pierwszych rzutów wszystkie ciężkie karabiny maszynowe zaczynają natychmiast ogień na z góry wyznaczone miejsca w zaporze głównej, nawet bez rozpoznania celu.

d) Jeśli nieprzyjacielowi w natarciu towarzyszą czołgi, ciężkie karabiny maszynowe postępują w myśl § 28.

e) W razie włamania się nieprzyjaciela do wnętrza pozycji głównej karabiny maszynowe zamykają ze wszystkich stron miejsce włamania, aby uniemożliwić przeciwnikowi tak dalsze wdzieranie się w przód jak również rozszerzenie wyłomu i doprowadzenie odwodu.

Ciężkie karabiny maszynowe stworzą wówczas zapory ryglowe (§ 172), które często rozstrzygną o zatrzymaniu nieprzyjaciela. Gdy ruszy własne przeciwuderzenie (przeciwnatarcie), karabiny te muszą samorzutnie wesprzeć je swym ogniem.

Jeżeli położenie na własnym odcinku pozwala, karabiny muszą udzielić pomocy ogniowej sąsiadom, na których odcinku wdarł się nieprzyjaciel.

§ 181. Przerwa w walce.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych podczas każdej przerwy w walce, a zwłaszcza po odparciu natarcia uzupełnia sieć ognia, łączność, amunicję i obsługi.

Gdy natarcie nieprzyjaciela załamie się przed pozycją główną, a dowódca (zazwyczaj przed zapadnięciem zmroku) zarządza przeciwuderzenie, żeby zniszczyć osłabionego przeciwnika, ciężkie karabiny maszynowe wspierają to działanie gwałtownym ogniem, jak przy wsparciu natarcia (§ 94).

§ 182. Zachowanie się przy dłuższym trwaniu obrony.

W czasie dłuższego trwania na stanowiskach dowódca kompanii troszczy się o:

  • gruntowniejsze i dokładniejsze przygotowanie ogni,
  • nowe wiadomości o przeciwniku,
  • podawanie ich do wiadomości swym podkomendnym (w odpowiednim zakresie),
  • utrzymanie sprawności bojowej obsług,
  • rozbudowę i maskowanie stanowisk ogniowych,
  • dobry stan broni, amunicji sprzętu i oporządzenia,
  • czystość i higienę strzelców oraz o wyżywienie.

§ 183. Działanie kompanii karabinów maszynowych batalionu odwodowego.

Kompania karabinów maszynowych batalionu odwodowego, znajdująca się poza pozycją główną, może:

  • obsadzić poszczególnymi karabinami (załogami bezpieczeństwa) podstawy wyjściowe do przeciwnatarć odwodu pułku,
  • przygotować jak największą ilością karabinów maszynowych czynną obronę przeciwlotniczą,
  • obsadzić częścią karabinów stanowiska obronne odwodu pułku.

W miarę możności bierze kompania ciężkich karabinów maszynowych batalionu odwodowego udział w zaporze głównej (ognie dalekie) oraz organizuje zapory ryglowe w głębi własnego ugrupowania.

Dowódca pułku zależnie od swego planu działania i przebiegu walki może często wysunąć całość lub część kompanii karabinów maszynowych batalionu odwodowego naprzód do pozycji głównej, z zadaniem:

  • uczestniczenia w walce o pozycję główną,
  • zorganizowania zapór ryglowych wewnątrz pozycji,
  • czynnej obrony przeciwlotniczej batalionu (batalionów) pierwszego rzutu,
  • wsparcia ogniowego przeciwnatarć odwodu pułku.

§ 184. Luzowanie.

Luzowanie stanowi chwilę niebezpieczną, a przeprowadza się je w myśl zasad § 58.

Najlepszą porą luzowania jest noc.

Dla dokładnego zaznajomienia się z obsadą i z planem obrony odcinka oraz dla poznania skrytych podejść do stanowisk dowódca kompanii luzującej idzie za dnia do oddziału luzowanego ze wszystkimi karabinowymi lub też zależnie od położenia bojowego bierze tylko dowódców plutonów. Najmniej jeden oficer jednakże musi pozostać przy kompanii; na rozpoznanie luzowanego odcinka idzie wówczas jego zastępca.

Po rozpoznaniu punktów obserwacyjnych przez dowódców oraz stanowisk ogniowych przez luzujących karabinowych (dowódców plutonów) luzowany dowódca kompanii karabinów maszynowych powinien:

  • wydać zarządzenia co do zabrania albo pozostawienia broni, sprzętu i amunicji,
  • wskazać plutonom (karabinom) drogę odejścia i miejsce zbiorki (oś marszu).

Przed luzowaniem kompania podchodzi skrycie jak najbliżej pozycji głównej, gdzie w miejscu z góry oznaczonym oczekują jej karabinowi (dowódcy plutonów). Luzowanie odbywa się pojedynczymi obsługami przy wykorzystaniu skrytych podejść i zachowaniu jak największej ciszy.

Dowódcy luzowani podają swym następcom dokładne zadania, szczegółowe dane o nieprzyjacielu, wyniki obserwacji oraz szkice i plany odcinka.

Odejście oddziału następuje dopiero po całkowitym oddaniu odcinka. Na ważnych odcinkach trzeba niejednokrotnie pozostawić do rana część ciężkich karabinów maszynowych z obsługą, zwłaszcza wtedy, gdy jest spodziewane natarcie nieprzyjaciela, a luzujący nie są dobrze zorientowani w położeniu.

6. Wycofanie się z walki.

§ 185. Sposób wycofania się z walki (§ 263 cz. I).

Wycofanie się może nastąpić tylko na rozkaz dowódcy i zazwyczaj jest możliwe dopiero w nocy lub w terenie silnie pokrytym.

Jeżeli wycofanie ma się odbyć w dzień, dowódca kompanii karabinów maszynowych na podstawie rozkazu dowódcy batalionu zarządza według przygotowanego przez siebie planu osłony odwrotu wycofywanie się plutonów (karabinów) będących w ręku dowódcy batalionu.

Część ciężkich karabinów maszynowych tylnych rzutów gotowa do osłony oddziałów czołowych schodzi ze stanowisk jako ostatnia. Karabiny te powinny otrzymać zwiększoną ilość amunicji i prowadzić potężny i gwałtowny ogień.

Natomiast sposób i czas odejścia karabinów przydzielonych lub znajdujących się na ich odcinku regulują na miejscu dowódcy kompanii strzeleckich (§ 109).

Dowódca kompanii karabinów maszynowych troszczy się o ewakuację rannych, usuwa wozy, niepotrzebny sprzęt itp.

Inne plutony (karabiny) wycofują się wraz z oddziałami strzeleckimi, w których rejonie zajmowały stanowiska ogniowe.

Dowódca kompanii wysyła uprzednio biedki karabinowe za najbliższą ochronę (zasłonę) w kierunku marszu plutonów (karabinów) dla załadowania sprzętu.

W razie silnego naporu, uniemożliwiającego sprawne wycofanie się oddziałów strzeleckich, obsługi karabinów maszynowych pozostają na miejscu razem z oddziałami strzeleckimi i walczą do ostatka, umożliwiając im oderwanie się od nieprzyjaciela.

W nocy wycofać się jak najciszej, aby nieprzyjaciel nie wyczuł odejścia oddziału.

7. Opóźnianie ogniowe.

§ 186. Ogólnie.

Ciężkie karabiny maszynowe w walce opóźniającej mają ogniem na dalekie przedpole ostrzeliwać nieprzyjaciela i zadać mu jak największe straty jeszcze w dalekiej odległości od pozycji opóźniającej, a przez to powstrzymywać jego ruch.

Walka ogniowa z bliskich odległości będzie tylko wówczas możliwa, gdy pozycja opóźniająca opiera się o dobrą zasłonę terenową i ma dobre oparcie skrzydeł lub ma dobrą widoczność i możność osłony skrzydeł, umożliwiającą łatwe oderwanie się, albo też gdy na przedpolu jest przeszkoda naturalna lub sztuczna, pozwalająca na wytrwanie przez dłuższy czas. W tych wypadkach stosować często zaskoczenia ogniowe w bliższych odległościach.

Na ciężkich karabinach maszynowych spoczywa najpoważniejszy wysiłek walki ogniowej; wymaga to wydatnego wyposażenia w amunicję.

§ 187. Przynależność taktyczna karabinów maszynowych.

W opóźnianiu większość karabinów maszynowych przydziela się dowódcom oddziałów strzeleckich działających na najważniejszych kierunkach.

§ 188. Zadania karabinów maszynowych.

Ciężkie karabiny maszynowe w opóźnianiu otrzymują następujące zadania:

  • zamknięcie ogniem najważniejszych kierunków posuwania się nieprzyjaciela już na dalekim przedpolu,
  • osłonę wycofania się oddziałów i patroli,
  • ubezpieczenie boków i skrzydeł batalionu,
  • wsparcie przeciwuderzeń batalionu.

§ 189. Sposób wykonania zadań.

Nagłe gwałtowne napady ogniowe, wykonane możliwie jednocześnie przez kilka ciężkich karabinów maszynowych mogą zadać ciężkie straty przeciwnikowi. W tym celu należy przygotować ognie możliwie z ukrycia; jeżeli karabiny maszynowe są rozdzielone, dowódca plutonu stara się w tej fazie walki o kolejne ześrodkowanie ognia plutonu, zwłaszcza gdy warunki terenowe ograniczają ruch przeciwnika do nielicznych ciaśnin, mostów itp.

Czas, jaki nieprzyjaciel musi zużyć, aby przeprowadzić rozpoznanie, rozczłonkowanie oddziałow i zajęcie stanowisk ogniowych przez artylerię jest najdogodniejszym okresem do wykorzystania całkowitej skuteczności ogniowej ciężkich karabinow maszynowych. Jest to istotny zysk wczesnego rozpoczynania ognia przez karabiny maszynowe w opoźnianiu.

Ogień ciężkich karabinów maszynowych powinien stale nękać i szarpać przeciwnika; jako cele służą najdrobniejsze nawet oddziały, a zwłaszcza ciężka broń przeciwnika.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych musi sobie zapewnić obserwację skrzydeł i przeciwdziałać oskrzydleniu.

Wycofanie się ciężkich karabinów maszynowych musi cechować:

  • szybkość skoków od zasłony do zasłony,
  • natychmiastowość zajmowania stanowisk ogniowych,
  • ciągłość walki ogniowej, zapewniona w miarę możności przez inne karabiny, które wcześniej zmieniły stanowiska.

Chwilę wycofania się przydzielonego karabinu reguluje dowódca oddziału strzeleckiego.

§ 190. Rozmieszczenie karabinów maszynowych.

Stanowisko ogniowe obiera się z zasady na wzniesieniach, ze względu na duży zasięg obserwacji i pole działania, unikając jednakże granic widnokręgu i dbając o maskowanie (§ 29). Jeżeli teren pozwala, przeprowadzać dość często w ukryciu zmiany stanowisk dla mylenia przeciwnika co do ilości sił, z którymi walczy.

Biedki ukryć w pobliżu stanowisk, co pozwoli na szybki odskok.

Teren wybrać tak, aby dawał dobrą zasłonę, umożliwiającą łatwe oderwanie się.

Każdy dowódca plutonu (karabinowy) musi znać drogę wycofania się swego plutonu (karabinu).

Częścią pozostałych ciężkich karabinów maszynowych dowódca kompanii zabezpiecza skrzydła (boki) oddziałów opóźniających. Walkę trzeba prowadzić wszystkimi karabinami, jednakże należy zapewnić sobie manewr sprzętem, aby zależnie od działania nieprzyjaciela moc skupić wysiłek ciężkich karabinów maszynowych w głównym kierunku. W przewidywaniu odskoku dowódca batalionu (pułku) wycofuje część karabinów maszynowych i przesuwa je dla ułatwienia oderwania innych karabinów z pozycji opóźniającej. Gdy oddziały strzeleckie zmuszone do odwrotu nie mogą się oderwać od nieprzyjaciela, karabiny muszą je osłonić swym ogniem, chociażby za cenę poświęcenia się.

Stanowiska ogniowe rozpoznaje uprzednio na następnej pozycji opóźniającej dowódca lub zastępca dowódcy plutonu, wyznaczony przez dowódcę kompanii karabinów maszynowych. W miarę napływu karabinów maszynowych z pierwszej pozycji wyznaczony dowódca skierowuje je na obrane stanowiska i daje im zadania.

§ 191. Wycofanie się.

Wycofanie się przednich rzutów piechoty osłaniają karabiny maszynowe pierwszych rzutów oraz karabiny strzelające z głębi.

Oderwanie się karabinów wysuniętych do przednich rzutów oddziałów strzeleckich osłaniają karabiny maszynowe ugrupowane w głębi, po czym spełniają rolę straży tylnej, dbając szczególnie o ubezpieczenie skrzydeł.

8. Czaty.

§ 192. Czaty zwarte.

Ciężka broń maszynowa uczestniczy w ubezpieczeniu postoju oddziałów piechoty, gdyż wzmacnia się nią czaty główne.

Ciężkie karabiny maszynowe rozmieszcza się wówczas na linii oporu czat, gdzie karabiny mają takie same zadania jak w obronie. Wyjątkowo przydziela się pojedyncze ciężkie karabiny maszynowe do ważnych placówek. Jedynie wtedy, gdy linii placówek przypadają zadania linii oporu czat, rozmieszcza się zasadniczo ciężkie karabiny maszynowe na linii placówek.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych, którego cała kompania jest wyznaczona do wsparcia czat, musi zapewnić styczność ogniową między sąsiednimi czatami głównymi.

Zachowanie się karabinów na placówce podają § 59 — 62, a obowiązki dowódcy plutonu § 110.

9. Marsz i postój.

§ 193. Ogólnie.

W marszu i na postojach dowódca kompanii karabinów maszynowych działa według zasad podanych w rozdziale F, podrozdział I i II Reg. piech. cz. I. Sam maszeruje zazwyczaj przy dowódcy batalionu, mając przy sobie część pocztu niezbędną do szybkiego przekazania rozkazów.

Obronę przeciwlotniczą czynną organizuje dowódca kompanii w myśl § 85 i 86 Reg. piech. cz. I, z tą zmianą, że skuteczne ześrodkowanie ognia dla ubezpieczenia punktu terenowego (np. biwakującego batalionu) można osiągnąć przez rozmieszczenie dokoła niego co najmniej 3 ciężkich karabinów maszynowych (plutonu). Sposób działania plutonów podaje § 113 i 118.

§ 194. Marsz ubezpieczony.

W marszu ubezpieczonym normalnie część ciężkich karabinów maszynowych (zwykle pluton) przydziela się do oddziału przedniego, a reszta posuwa się z oddziałem głównym straży przedniej. Ciężkie karabiny maszynowe przydzielone maszerują łącznie z oddziałami i według porządku przewidzianego przez dowódcę tych oddziałów. W innych wypadkach, np. w pościgu, wysuwa się większość karabinów na czoło kolumny.

W przewidywaniu spotkania z kawalerią dowódca kompanii przedziela kolumnę piechoty plutonami ciężkich karabinów maszynowych.

§ 195. Zadania karabinów maszynowych w marszu ubezpieczonym.

a) Przydzielonych:

  • jak najszybsze zwalczanie celów bezpośrednio zagrażających jednostce strzeleckiej,
  • współdziałanie w utrzymaniu zdobytych punktów terenowych lub odpieraniu nieprzyjacielskich przeciwuderzeń.

b) Maszerujących w kolumnie:

  • jak wspierających w natarciu, ze szczególnym uwzględnieniem osłony skrzydeł batalionu, prócz tego
  • czynna obrona przeciwlotnicza.

§ 196. Obrona przeciwlotnicza, przeciwpancerna, przeciwgazowa.

W przewidywaniu działania lotnictwa nieprzyjacielskiego dowódca kompanii karabinów maszynowych ubezpiecza maszerującą kolumnę w myśl postanowień § 86 Reg. piech. cz. I, przeznaczając do tego co najmniej jeden pluton ciężkich karabinów maszynowych, który działa w myśl zasad podanych w § 113 i 118.

Wszystkie karabiny maszynowe są gotowe do zwalczania broni pancernej w myśl § 55.

Obronę przeciwgazową w marszu stosują oddziały karabinów maszynowych według zasad § 99 Reg. piech. cz. I, korzystając ze środków rozpoznania przeciwgazowego oddziałów strzeleckich.

§ 197. Miejsce dowódcy, obserwacja, łączność.

a) Dowódca kompanii karabinów maszynowych wraz z niezbędną częścią pocztu posuwa się przy oddziale przednim straży przedniej i rozpatruje teren z punktu widzenia wyboru:

  • dogodnych stanowisk dla jak najszybszej osłony ogniem rozwinięcia się batalionu,
  • miejsc dogodnych do ukrycia biedek karabinowych i amunicyjnych.

b) Obok dowódcy kompanii posuwa się jego obserwator, pracując w myśl zasad § 102 Reg. piech. cz. II.

c) Łączność z ciężkimi karabinami maszynowymi, posuwającymi się w ugrupowaniu oddziału głównego, utrzymuje dowódca kompanii gońcami, wykorzystując prócz tego środki łączności dowódcy batalionu.

§ 198. Boj spotkaniowy.

Najważniejszym zadaniem ciężkich karabinów maszynowych w boju spotkaniowym jest:

  • natychmiastowe wsparcie oddziałów strzeleckich, rozwijających się z kolumny (lub z marszu rozczłonkowanego),
  • zaskoczenie przeciwnika ogniem, aby jak najszybciej uzyskać nad nim przewagę ogniową.
  • osłona skrzydeł.

 

Plutony lub pojedyncze ciężkie karabiny maszynowe, które zazwyczaj przydziela się do oddziału przedniego (ubezpieczenia bocznego), mają w warunkach boju spotkaniowego łatwość wyboru stanowisk, gdyż nie potrzebują się liczyć z innymi oddziałami przy wyborze terenu. Muszą jedynie dążyć do jak najszybszego rozpoczęcia ognia.

§ 199. Sposób wsparcia.

Sposób wsparcia przez ciężkie karabiny maszynowe szpicy podaje § 69.

Wsparcie plutonu ciężkich karabinów maszynowych przy oddziale przednim omawia § 112.

W boju spotkaniowym dowódca kompanii karabinów maszynowych ma największe pole do wykazania swej inicjatywy. Musi on dawać jak najkrótsze rozkazy ustne oraz działać szybko i śmiało. Niejednokrotnie nawet ryzykowne wysunięcie ciężkich karabinów maszynowych przed oddziały lub na odkryte stanowiska na wzniesieniach może nie dopuścić przeciwnika do rozwinięcia się, zwłaszcza jego broni maszynowej, która jest najwrażliwsza na ogień w chwili zajmowania stanowisk ogniowych.

Dowódca kompanii musi zawsze pamiętać o osłonie skrzydeł batalionu i być gotowym do odparcia przeciwuderzeń nieprzyjaciela. Musi on również przez kolejną zmianę stanowisk plutonów urzutowanych w głąb zapewnić ciągłość wsparcia ogniowego czołowym oddziałom strzeleckim. Poza tym działa jak w natarciu.

10. Walki w szczególnych warunkach.

Walki leśne.

§ 200. Działanie.

Zarówno we wszelkich działaniach zaczepnych jak i obronnych w lasach dowódca kompanii karabinów maszynowych przydziela poszczególne karabiny kompaniom strzeleckim w myśl rozkazów dowódcy batalionu. Jednakże większą część karabinów musi zawsze mieć w swych rękach. W obronie zamyka ogniem ciężkich karabinów maszynowych drogi i przesieki.

W gęstych lasach dowódca kompanii zbiera cały tabor bojowy kompanii, umieszczając go za kompanią odwodową; osłonę jego stanowi obsługa zapasowa lub wydzielony oddział strzelecki.

Poszczególne ciężkie karabiny maszynowe działają według zasad § 71 — 73.

Walka w miejscowościach.

§ 201. Działanie.

Kompania karabinów maszynowych nie występuje jako całość. Pojedyncze ciężkie karabiny maszynowe są poprzydzielane do poszczególnych grup lub oddziałów strzeleckich, działając według zasad § 74 i 75.

Walka o miejscowości, a zwłaszcza w miejscowościach, trwa zazwyczaj długo. Dowódca kompanii karabinów maszynowych może więc wpłynąć na rozmieszczenie karabinów maszynowych, przynajmniej drugiego rzutu, przewidując dla nich zadania przede wszystkim wsparcia przeciwuderzeń; organizuje ognie dalekie (z dachów, okien) na miejsca, których ciężkie karabiny maszynowe pierwszego rzutu nie mogą ostrzelać.

W obronie zapory, ognie ciężkich karabinów maszynowych umieszczonych nisko (np. w oknach piwnic) biegną wzdłuż ulic, placów, ogrodów itp.

W wypadkach opanowania miejscowości i rozpoczęcia pościgu jak najszybciej dosyła biedki karabinowe do karabinów, aby przyśpieszyć pościg. Ma w swym ręku tabor bojowy (biedki karabinowe i amunicyjne), dba o uzupełnienie amunicji i obsług oraz przesuwa tabor.

Walka o przeprawy.

§ 202. Działania wstępne.

Przekroczenie przeszkody bronionej przez nieprzyjaciela wymaga zwykle utworzenia silniejszego zgrupowania ciężkich karabinów maszynowych w ręku dowódcy kompanii ciężkich karabinów maszynowych, aby wesprzeć działanie przez zaskoczenie.

Działanie to w pierwszej fazie ma na celu zniszczenie lub zepchnięcie wysuniętych oddziałów nieprzyjaciela za przeszkodę i wsparcie natychmiastowego działania własnych oddziałów, które pod osłoną tego ognia mogą nieraz przejść bez walki za przeszkodę.

§ 203. Przygotowanie przeprawy.

Po wyznaczeniu przez dowódcę batalionu miejsca przeprawy dowódca kompanii karabinów maszynowych przeprowadza rozpoznanie w myśl § 288-b Reg. piech. cz. I, na podstawie którego rozmieszcza karabiny maszynowe w takich punktach, aby:

  • osłonić przeprawę własnych oddziałów przez zwalczanie źródeł ogniowych, zwłaszcza działających na zwierciadło wody, na całym odcinku przeprawy oraz zagrażających ogniem przeprawie z sąsiednich odcinków.
  • wesprzeć ich uderzenie na przedmioty natarcia po drugiej stronie rzeki,
  • opanować ogniem przedpole przedmościa z własnego brzegu.

Do zadań tych przeznacza większość karabinów maszynowych; resztę, zwykle pluton, przydziela za dnia do pierwszych rzutów przeprawy. W nocy przeprawia część karabinów z takim obliczeniem, aby o świcie były gotowe do walki obronnej na zdobytym brzegu.

Ciężkie karabiny maszynowe wsparcia zajmują stanowiska ukryte tak, aby mogły szybko ześrodkować ogień na środkach ogniowych nieprzyjaciela, oraz w miarę możności osłonić skrzydła przeprawionych oddziałów.

Obronę przeciwlotniczą zapewniają karabiny maszynowe batalionów odwodowych.

§ 204. Sposób wsparcia przeprawy przez karabiny maszynowe.

  1. Przy przeprawie w nocy, jeżeli własny brzeg panuje nad samą rzeką, należy wszystkie karabiny maszynowe wysunąć na brzeg wysoki i masowym ogniem dusić wszelkie źródła nieprzyjaciela wykryte za dnia lub zdradzające się ogniem wylotowym.
  2. Przy płaskich i równych brzegach należy mniejszą częścią karabinów umieszczonych w głębi ostrzeliwać ujawniające się źródła ogniowe przeciwnika, natomiast większość karabinów maszynowych skupić na bokach przepraw, aby osłonić oddziały po przeprawieniu się od sił żywych i źródeł ogniowych działających z boku.
  3. Przy forsowaniu rzeki w dzień używać karabinów w podobny sposób, przy czym karabiny działające na bokach przepraw muszą zapewnić swym ogniem potężną zaporę boczną przed własnym przedmościem na brzegu nieprzyjacielskim.
  4. Tylko użycie skupionego ognia ciężkich karabinów maszynowych zapewnia dobrą osłonę przeprawy. Stąd tylko nieliczne pojedyncze karabiny przeznacza się we wstępnej fazie do przeprawy z oddziałami strzeleckimi.
  5. Przeprawa lub forsowanie rzeki zaczyna się zawsze przez zaskoczenie, które daje najlepszą rękojmię powodzenia. Dlatego wszystkie karabiny maszynowe obowiązuje ścisła karność ogniowa co do chwili rozpoczęcia ognia.

§ 205. Wykonanie przeprawy.

Obsługi przydzielone do pierwszych rzutów przeprawy postępują w myśl zasad §79.

Przerzucone ciężkie karabiny maszynowe wspierają natarcie oddziałów strzeleckich na najbliższe przedmioty w myśl zasad § 28. Gdy przeprawione oddziały organizują się obronnie, karabiny maszynowe przydzielone do nich postępują tak jak w szybko organizowanej obronie.

Dowódca kompanii musi dużo przewidującej uwagi poświęcić na nawiązanie i utrzymanie łączności z oddziałami przeprawionymi oraz w porę, zgodnie z planem przeprawy, przerzucić pozostałe ciężkie karabiny maszynowe, ściągając w pierwszej kolejności karabiny znajdujące się najbliżej przeprawy; chwilę tej przeprawy wykorzystuje na uzupełnienie amunicji.

Zazwyczaj, jeśli położenie bojowe pozwala, przeprawia jako ostatnie biedki karabinowe i amunicyjne.

§ 206. Obrona rzeki.

Przy obronie rzeki rozmieszcza się ciężkie karabiny maszynowe i obejmuje się przedpole zaporą ogniową według zasad rozdziału „Obrona", kierując ich ogień na miejsca ważniejsze, jak: dogodne podejścia, brody, drogi, przeprawy itp.

Często przydziela się karabiny maszynowe nawet do placówek, umieszczając je w taki sposób, aby całkowicie wykorzystać ogień boczny na zwierciadle wody.

Jeżeli rzeka tworzy szeroką błotnistą dolinę i sama, dzięki swej głębokości, stanowi poważną przeszkodę, kieruje się zaporę ciężkiej broni maszynowej tylko na miejsca spodziewanej przeprawy, trzymając większość ciężkiej broni maszynowej przy odwodzie ogólnym. Stanowiska dla broni znajdującej się przy odwodzie powinny być przygotowane w kilku miejscach odcinka.

Niejednokrotnie, choć rzeka nie tworzy większej doliny, a tym samym nie utrudnia zbytnio posuwania się piechoty nieprzyjacielskiej, należy wybierać za nią pozycję jako za przeszkodą przeciwpancerną, która ochroni ciężką broń maszynową przed bezpośrednim działaniem czołgów.

Wypad.

§ 207. Wykonanie.

Na czas wypadu przydziela się pojedyncze ciężkie karabiny maszynowe lub plutony do oddziałów wypadowych. Działają one w myśl zasad § 80 i 121.

Dowódca kompanii, zależnie od przewidywanych zadań i czasu wypadu, zaopatruje plutony (pojedyncze karabiny) dodatkowo w amunicję (biedki amunicyjne) i w żywność.

Walka z kawalerią.

§ 208. Działanie.

W walce piechoty z kawalerią ogień karabinów maszynowych jest najpotężniejszym czynnikiem walki. Można go użyć skutecznie do zwalczania:

  • szarżującej kawalerii,
  • większych zgrupowań, zwłaszcza czasowo nie będących w ruchu, wychodzących z ciaśnin lub zbierających się do uderzenia w szyku konnym,
  • zgrupowań koni spieszonej kawalerii,
  • środków ogniowych wspierających kawalerię (taczanki, tankietki, samochody pancerne itp.).

Zaskoczenie kawalerii gwałtownym ogniem kilku ciężkich karabinów maszynowych może dać ze względu na popłoch koni i trudność ukrycia się kawalerii doskonałe wyniki.

W marszu, dla zabezpieczenia batalionu przed spodziewanym działaniem kawalerii, dowódca kompanii rozdziela równomiernie karabiny maszynowe (zazwyczaj plutonami) między poszczególne człony maszerującej kolumny.

Należy usprawnić szybkość zajęcia pozycji i rozpoczęcia ognia. W walce z szarżującą kawalerią nie należy wyszukiwać dogodnych i najlepszych stanowisk. Zwycięża ten, kto szybciej zaczyna i spokojniej prowadzi ogień.

PRZYPISY
z 243
generate time: 0.207 s, memory: 16.99