ROZDZIAŁ D.
PLUTON CIĘŻKICH KARABINOW MASZYNOWYCH NA TACZANKACH.
Pluton ciężkich karabinów maszynowych na taczankach rożni się od normalnego plutonu ciężkich karabinów maszynowych tym, że zamiast biedek karabinowych ma taczanki o zaprzęgu konnym. Na taczance, z której można prowadzić ogień nawet w ruchu, jest osobne miejsce dla celowniczego i taśmowego, a karabinowy może zająć miejsce obok woźnicy tylko wtedy, gdy wymaga tego położenie bojowe.
Zasadniczo cała obsługa (prócz woźnicy) maszeruje pieszo za taczanką. Wsiadać na taczankę wolno tylko w razie szybkiego ruchu lub w razie konieczności prowadzenia ognia z taczanki.
Dowódca plutonu taczanek ma konia wierzchowego.
§ 115. Charakterystyka działania plutonu.
Pluton ciężkich karabinów maszynowych na taczankach jest zdolny do szybkich przesunięć. Zasadniczo działa jak inne plutony, ze stanowisk ogniowych po zdjęciu sprzętu, używając taczanek jedynie jako szybkiego środka przewozowego.
Często jednakże, zwłaszcza w pościgu i opóźnianiu, karabiny maszynowe prowadzą ogień z taczanek (po ich zatrzymaniu), pamiętając o częstej zmianie stanowisk.
Wyjątkowo, np. w razie zaskoczenia, mogą karabiny maszynowe prowadzić ogień z taczanek w ruchu. Jest to ogień mało celny, obliczony jedynie na działanie moralne.
Plutonu ciężkich karabinów maszynowych na taczankach używa się zazwyczaj w całości, przydzielając tylko niekiedy pojedyncze ciężkie karabiny maszynowe na. taczankach straży bocznej, oddziałom rozpoznawczym, na linię czat itp.
Obowiązki dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych na taczankach nie różnią się od obowiązków dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych (§ 83).
Musi on jednak ze względu na zwiększoną ruchliwość plutonu starannie organizować łączność (sygnalizacja, gońcy) między karabinami i punktami amunicyjnymi. Zależnie od otrzymanego zadania musi w porę zarządzić, czy karabiny wystąpią do walki w zmniejszonym stanie liczebnym (karabinowy, celowniczy i taśmowy), czy też w całości. Jeżeli obsługi występują do walki w całości, to w razie konieczności przesunięć:
- albo zgrywa szybkość ruchu do obsługi pieszej,
- albo (gdy działanie tego wymaga) wysyła w przód zmniejszoną obsługę na taczankach, a za nią kieruje obsługę pieszą (amunicyjni, pomocniczy).
§ 117. Zastępca dowódcy plutonu.
Dba o zaopatrzenie w amunicję plutonu, pamiętając, że amunicyjnych może wysuwać naprzód z amunicją, zwiększając już tym samym zapas amunicji przy karabinie. Jeśli położenie, a zwłaszcza teren na to pozwala, może do szybkiego zaopatrzenia w amunicję użyć taczanki (przy strzelaniu ze stanowisk, a nie z taczanki). Prócz tego obowiązują go zasady § 84.
W marszu ubezpieczonym (a często i w podróżnym) przypada plutonowi ciężkich karabinów maszynowych na taczankach zadanie obrony przeciwlotniczej, w myśl zasady, że dopiero pluton jest jednostką ogniową zdolną do skutecznego zwalczania lotnictwa. Zazwyczaj dowódca pułku organizuje obronę przeciwlotniczą czynną przy użyciu wszystkich plutonów taczanek. Zapewniają one wówczas obronę przeciwlotniczą czynną, posuwając się równomiernie z kolumną, stosując obronę miejscową lub skokami wzdłuż osi marszu.
Pluton zależnie od rozkazu:
- albo posuwa się w kolumnie marszowej w gotowości do obrony przeciwlotniczej (przyrządy celownicze przeciwlotnicze założone, karabiny maszynowe na masztach przeciwlotniczych) i w razie alarmu zjeżdża na bok drogi, skąd zaczyna ogień (w obronie równomiernej mogą brać udział normalne plutony karabinów maszynowych);
- albo zajmuje stanowisko obok osi marszu, a następnie po przejściu kolumny składa karabiny maszynowe na taczanki i zazwyczaj kłusuje na czoło; po wykonaniu tego skoku zajmuje stanowisko wyznaczone przez dowódcę obrony przeciwlotniczej; w tym wypadku występuje tylko zmniejszona obsługa;
- albo zajmuje stanowiska na miejscach szczególnie czułych na zaskoczenie lotnicze, jak np. groble, większe mosty i inne cieśniny oraz punkty wyjściowe kolumny, z których odchodzi dopiero po przejściu kolumny i zależnie od rozkazu, dołącza się do niej lub przesuwa się na inny ważny punkt, który ma chronić przed lotnictwem.
Resztę plutonu z biedkami amunicyjnymi prowadzi zastępca dowódcy plutonu. Jeżeli pluton samodzielnie ubezpiecza batalion przed lotnictwem, to może zapewnić obronę miejscową, lecz nie potrafi zapewnić ciągłości obrony przeciwlotniczej. Również przydziela się pojedynczy karabin maszynowy na taczance do ubezpieczeń bocznych, zwłaszcza do oddziału zwiadowców pułku piechoty.
Stale wysuwać na czoło oddziałów pościgowych ciężkie karabiny maszynowe na taczankach, których zadaniem będzie:
- natychmiastowe zwalczanie wszelkich prób przeciwstawienia się oddziałom pościgowym,
- moralne oddziaływanie na przeciwnika załamanego duchowo,
- ułatwienie oddziałom posuwania się bez potrzeby rozwijania.
Dowódca plutonu musi działać szybko, a nawet ryzykownie, pamiętając, że tylko przez takie działanie może wykorzystać odniesione zwycięstwo.
Jak w pościgu ciężkie karabiny maszynowe na taczankach powinny być na czele własnych oddziałów, tak w walkach opóźniających powinny schodzić ostatnie ze stanowisk ogniowych.
Karabiny na taczankach działają pojedynczo w ramach plutonu, uzgadniając swój ruch i ogień z odchodzeniem oddziałów strzeleckich. Osłaniają one nie tylko wycofanie się innych karabinów maszynowych, ale nawet oderwanie się oddziałów strzeleckich. W tych wypadkach przed chwilą oderwania się od nieprzyjaciela pozostaje tylko bezpośrednia (zmniejszona) obsługa, dla której jest miejsce na taczance.
Karabiny maszynowe na taczankach przydziela się do oddziałów wypadowych, jeżeli:
- wykonywa się głębszy wypad.
- celem wypadu jest krótkie działanie przez zaskoczenie, a po wypadzie przewiduje się osłonę ogniową wycofania,
- teren pozwala na ukryte przerzucanie taczanek.
Przed wypadem dowódca plutonu zaopatruje karabiny maszynowe biorące udział w wypadzie w odpowiednią ilość amunicji i wody.