Pułk Piechoty - baon strzelecki - kompania strzelecka (etat nr 13)

Uwagi:

• Wbrew często powtarzanym informacjom w etacie wojennym pozostawiono ordynansów dla oficerów młodszych. Kasacja tego etatu dotyczyła tylko struktur pokojowych.
• Dopuszczano by jednym z plutonów kompanii dowodził chorąży zawodowy, lub pchor. rezerwy. Wówczas nie przysługiwał mu ordynans, a ze stanu kompanii należało odjąć 1 strzelca i 1 kbk z bagnetem.
• Strzelec wyborowy był zakamuflowanym w etacie strzelcem karabinu p-panc. Karabin przeciwpancerny, jako broń tajna w etacie nie figurował, zamiast niego był zwykły kb z bagnetem. Strzelec wyborowy traktowany był jako żołnierz walczący, tzw "bagnet". Poza karabinem przysługiwału mu 2 granaty ręczne zaczepne i 1 granat ręczny obronny.
• Koniowód pieszo prowadził konia z biedką. Biedka amunicyjna plutonu strzeleckiego służyła głównie do przewozu amunicji i osprzętu dla ręcznych karabinów maszynowych. W przypadku braku biedki należało zarekwirować wóz 1-konny.
• Szczegóły załadowania biedki są znane z instrukcji z 1933roku. W roku 1936 zmieniono etaty pułku piechoty i w związku z powyższym w instrukcji musiały nastąpić zmiany. Rekonstrukcja stanu załadowania po dostosowaniu do nowych etatów:

Łączny zapas amunicji do rkm w plutonie wynosił 4620 naboi, tj 3,08 JO na karabin. Z tego w magazynkach powinno być załadowane 2 JO (faktycznie 2,08), a pozostałe naboje w paczkach po katonowych paczkach 15 sztuk. Z tej liczby przy broni było przenoszonych 0,96 JO - zobacz uwagi do drużyny strzeleckiej), a pozostałe znajdowały się na biedce. Razem na biedce przewożono 1680 naboi w 84 magazynkach, oraz 1500 naboi w paczkach.

Uwagi - broń i amunicja drużyny:

• Dowódca, zastępca oraz 13 strzelców zaliczani byli do żołnierzy walczących, tzw. "bagnetów". Żołnierze walczący mieli przy sobie po 3 JO do karabinów, tj. razem po 90 naboi. Czwarta JO dla żołnierzy walczących była przewożona na wozie amunicyjnym kompanii. Każdemu "bagnetowi" przysługiwał dodatkowo przydział granatów ręcznych: 2 zaczepne i 1 obronny.
• Wyposażenie obsługi r.k.m. składało się z trzech zestawów: zestaw nr 15 to karabin wz.28 z tłumikiem płomieni i lufą zapasową. Karabin nosił celowniczy, a lufa zapasowa była przechowywana na biedce w futerale (zobacz: stan załadowania biedki, punkt. 5). Ponadto w skład zestawu wchodziły 52 magazynki, z czego 24 znajdowały się "przy broni", a 28 na biedce (zobacz: jw., punkt 1 i 2). Zestaw nr 16 to 8 szt. ładownic (4 lewe, 4 prawe), oraz 6 toreb na 5 magazynków każda.Wszyscy żołnierze obsługi r.k.m.: nosili po jednej parze ładownic, tj. po 6 magazynków (3 magazynki w ładownicy). Wyjątkowo celowniczy zamiast jednego magazynka przenosił w ładownicy niezbędnik. W marszu torby były złożone na biedce, ale w przypadku rozwinięcia plutonu do boju amunicyjni składali na biedkę plecaki, a zabierali torby. Zapas amunicji przy broni wzrastał wówczas do 1000 naboi, tj. 2 JO w 50 magazynkach (dodatkowo 2 magazynki były załadowane nabojami "P", które zabierano na osobny rozkaz). Zestaw nr 17 to niezbędnik w brezentowym pokrowcu noszony w ładownicy przez celowniczego, oraz metalowy futerał na muszkę kołową i celownik przeciwlotniczy - noszony przez celowniczego w chlebaku. Na pluton przewidziano tylko 1 trójnóg do strzelania p-lot. (nie wchodził on w skład żadnego zestawu). Trójnóg przewożono na biedce (zob. punkt 6).
• Karabinowy i amunicyjni nosili do kbk z bagnetem po 2 JO, tj. po 60 naboi. Pozostałe dwie JO przewożone były na wozie amunicyjnym baonu